Όσο κι αν οι περιστάσεις είναι έκτακτες, όσο κι αν υπάρχουν οι απαιτήσεις των δανειστών για συγκεκριμένα κρατικά έσοδα, το καθεστώς που συνεχίζει να επικρατεί στο φορολογικό είναι απλά απαράδεκτο.

Οι αλλαγές που γίνονται είναι συνεχείς κατά κανόνα, επιβαρύνοντας ολοένα και περισσότερο τους πολίτες. Και το χειρότερο, πολύ συχνά επιφέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Μειώνουν τις εισπράξεις του κράτους κι αυξάνουν τη ροπή προς τη φοροδιαφυγή.

Χαρακτηριστικό και λίαν επίκαιρο παράδειγμα, η φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών, για την οποία υπήρξαν τεράστιες αντιδράσεις, ιδίως δε για τον συνδυασμό της με τη νέα μέθοδο υπολογισμού των εισφορών.

Πολλοί είναι εκείνοι που εκτιμούν πως το μεγαλύτερο ίσως όφελος που προσέφερε στη γηραιά ήπειρο η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν η διασφάλιση μιας άνευ προηγουμένου ειρηνικής περιόδου, αλλά και η δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για την «ενσωμάτωση» μιας εκ νέου ενωμένης Γερμανίας.

Στο εγγύς μέλλον, όμως, η διασφάλιση της «ενωμένης Ευρώπης» θα παίξει ένα ρόλο ακόμη πιο καθοριστικό, σε έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά καθώς το «κέντρο βάρους» του μετατοπίζεται από τη Δύση, όπου και βρισκόταν επί κάποιους αιώνες.

Η χώρα μας βρέθηκε, δυστυχώς, στην οπισθοφυλακή των εξελίξεων κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής εποχής και δεν κατάφερε ούτε με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη να καταστεί ανταγωνιστική, με τα γνωστά πλέον σε όλους αποτελέσματα.

Το ερώτημα τώρα είναι πόσο νόημα έχει να κινηθούμε επιζητώντας τη βιώσιμη ανάπτυξη με όρους του 20ού αιώνα, αντί να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να γίνουμε με κάποιο τρόπο πρωταγωνιστές της αποκαλούμενης «μετα-βιομηχανικής» εποχής, της εποχής δηλαδή της «πληροφορίας». Του 21ου αιώνα.

Το τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ για την ελληνική οικονομία ήταν σε μεγάλο βαθμό (δεδομένης ίσως και της περιόδου) αφιερωμένο στον τουρισμό. Η εκτενής προσέγγιση των αναλυτών του ΣΕΒ συμφωνεί σχεδόν απόλυτα με προηγούμενο σημείωμα της στήλης, τον Απρίλιο, με τίτλο «Πίσω από τη λάμψη του ελληνικού τουρισμού», στο οποίο επιχειρήσαμε μια κριτική προσέγγιση στις αδυναμίες του λεγόμενου «τουριστικού προϊόντος».

Θα μπορούσαμε να πούμε συνοψίζοντας ότι α) το έσοδο ανά τουρίστα μειώνεται και το επίπεδο τείνει να χαμηλώσει, β) η αυξημένη εισροή τουρισμού συνδέεται με τη μείωση των τιμών αλλά -το πιο επικίνδυνο δυνητικά- και με τα προβλήματα πολλών χωρών πέριξ της λεκάνης της Μεσογείου, που αποθαρρύνουν την τουριστική κίνηση προς τα εκεί, γ) η τουριστική σεζόν είναι μικρή σε διάρκεια και συνδέεται άμεσα με τον ήλιο και τη θάλασσα, τους καλοκαιρινούς μήνες, δ) οι γενικότερες υποδομές είναι ανεπαρκείς, ενώ οι επενδύσεις σε καταλύματα τα τελευταία χρόνια είναι μειωμένες και ε) νέες μορφές τουρισμού όπως η Airbnb (βραχυχρόνιες on line μισθώσεις ιδιωτικών καταλυμάτων για τουριστική χρήση) συνιστούν μια νέα «απειλή» για τους παραδοσιακούς παίκτες του χώρου.

Για ορισμένες ηλικίες, η αγορά προϊόντων ένδυσης και υπόδησης, διαφόρων ηλεκτρονικών συσκευών, κοσμημάτων, ρολογιών, ακόμη και διαφόρων ειδών άθλησης και χόμπι, έχει πάψει να συνδέεται με μια βόλτα στα μαγαζιά της περιοχής ή στο αθηναϊκό κέντρο και στα μεγάλα πολυκαταστήματα.

Κυρίως για όσους είναι σήμερα 20-30 χρονών (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η τάση δεν εξαπλώνεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες), η αγορά στην οποία ψάχνουν να βρουν αυτό που θέλουν, ιδίως αν δεν είναι πολύ μεγάλης αξίας ή βάρους, είναι πλέον διεθνής.