Παρότι έχουν ήδη περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τις εκλογές του 2015, η χώρα συνεχίζει να κινείται σε ένα πολιτικό κλίμα «διαρκούς προεκλογικής περιόδου», με την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να ασχολούνται με όσα τους χωρίζουν και σε καμία περίπτωση με όσα θα μπορούσαν να τους ενώσουν.
Για όσους παρακολουθούν με ψυχραιμία από κοντά τις εξελίξεις, είναι προφανές από καιρό ότι ο καβγάς δεν αφορά τη «σωτηρία» της χώρας, αλλά το ποιος θα είναι ο «σωτήρας», προφανώς για να μας «σώσει»… καλύτερα.
Το γεγονός ότι με αυτές τις πρακτικές, η χώρα συναντά συνεχώς προβλήματα στην έξοδο από την κρίση δείχνει να περνά απαρατήρητο. Ματαίως, σημαντικοί παράγοντες της οικονομίας και της κοινωνίας κάνουν λόγο για την ανάγκη να υπάρξει ένα «εθνικό σχέδιο» για την ανάκαμψη, με συμφωνία στα βασικά, μεταξύ των μεγάλων έστω πολιτικών κομμάτων. Διότι είναι προφανές ότι δεν υπάρχει έως στιγμής καμία διάθεση για κάτι τέτοιο.
Πρόκειται για πολιτικό αμοραλισμό πρώτου μεγέθους, που εντέλει υποσκάπτει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας στο εξωτερικό (ελλείψει έστω και ενός ψήγματος κοινού μετώπου στο εσωτερικό), σε τέτοιο βαθμό που αν είχε εφαρμοστεί στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», θα είχε καταλήξει σε απανωτές τραγωδίες. Αγγίζει όμως και τα όρια του παραλογισμού, καθώς για όποιον παρακολουθεί τις εξελίξεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό καθίσταται προφανές ότι εάν η χώρα αποτύχει να ανακάμψει, θα υπάρξουν συνέπειες που θα λάβουν τη διάσταση εθνικής τραγωδίας.
Στο εσωτερικό, είναι πλέον εμφανές ότι η φοροδοτική ικανότητα εξαντλείται με ταχύτατους ρυθμούς, μαζί με το «λίπος» που είχε συσσωρεύσει η ελληνική κοινωνία στα χρόνια της ευμάρειας, ενώ επίκεινται μεγάλες ανακατατάξεις, με κοινωνικό αντίκτυπο, ως συνέπεια του θέματος των υπέρογκων κόκκινων δανείων.
Στο εξωτερικό, είναι σαφές ότι συντελούνται αναδιατάξεις δυνάμεων, τόσο στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και στην κορυφαία δύναμη της Ευρώπης, τη Γερμανία, που θα μπορούσαν να φέρουν τη χώρα προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
Κι όλα αυτά σε ένα ευρύτερο διεθνές περιβάλλον, που δείχνει πιο αβέβαιο, πιο ασταθές και πιο επικίνδυνο απ’ ό,τι ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν.
Πρόκειται για κινδύνους που δεν χρειάζεται να προκύψουν συνδυαστικά για να υποσκάψουν ή και να ακυρώσουν την αναιμική πορεία ανάκαμψης που αχνοφάνηκε το προηγούμενο διάστημα.
Κι όμως, το πολιτικό μας σύστημα περί άλλα τυρβάζει.
Πολλοί θα σπεύσουν να σημειώσουν ότι το άρθρο δεν έχει πρακτική χρησιμότητα καθώς «έτσι λειτουργεί το σύστημα στην Ελλάδα». Το κακό είναι ότι το ίδιο λεγόταν και πριν από την κρίση, την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας. Τότε το σύστημα θεωρείτο «άθραυστο» και η συνέχιση της ευμάρειας περίπου δεδομένη.
Ήταν όμως αυτή η «αρρώστια» του συστήματος που οδήγησε τελικά στην κρίση, χωρίς καμία σοβαρή προσπάθεια αποτροπής της!
Όπως τότε, έτσι και τώρα, η ρητορική -και σε μεγάλο βαθμό η πρακτική- των κομμάτων απευθυνόταν κυρίως σε οπαδούς ή εν δυνάμει οπαδούς, με στόχο τον «ελάχιστο κοινό παρονομαστή» (σ.σ. η έμφαση στο… ελάχιστο από πάσης πλευράς), φαινόμενο που όχι απλά δεν μειώθηκε αλλά εντάθηκε στη διάρκεια των ετών της κρίσης, προς όφελος των πλέον ακραίων στοιχείων εκφοράς δήθεν πολιτικού λόγου.
Δεν είναι τυχαίο ότι όπως και τότε (την εποχή της ευμάρειας), έτσι και τώρα, την επικαιρότητα απασχολούν περισσότερο στοιχεία παραπολιτικής, αντί των θεμάτων ουσίας που αντιμετωπίζουμε, ή ότι τείνει να κυριαρχήσει η υπεραπλούστευση των θεμάτων, προκειμένου να προκύψουν εύκολες «καθαρές θέσεις».
Καμία σχέση με τα πραγματικά προβλήματα και τις δύσκολες λύσεις, που σπανίως είναι άσπρες ή μαύρες.
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι η τακτική αυτή πετυχαίνει, με βάση τα κριτήρια επιτυχίας που θέτουν οι ίδιοι οι πολιτικοί. Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης παρασύρεται, παθιάζεται και πέφτει θύμα διλημμάτων που δεν θα έπρεπε να υφίστανται, που έχουν ξεπεραστεί από τις ίδιες τις περιστάσεις, με τρανό ίσως παράδειγμα τον κλασικό κάποτε διαχωρισμό «δεξιός-αριστερός».
Τι νόημα έχει άραγε αυτού του είδους η ταμπέλα στην εποχή μας, όταν η Νέα Δημοκρατία έφτασε στο σημείο να κατηγορεί βασικό εκπρόσωπο των δανειστών, τον κ. Ντάισελμπλουμ, για παρέμβαση υπέρ της… αριστερής κυβέρνησης;
Κι όλα αυτά μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια κρίσης!
Το μόνο που μένει λοιπόν είναι να ελπίζουμε ότι δεν θα χρειαστεί μια εθνική τραγωδία για να κατανοήσει επιτέλους το πολιτικό «σύστημα» και οι παραφυάδες του ότι πρέπει να αλλάξει σελίδα.