Παρακολουθώντας κάποιος τις πολιτικές αντεγκλήσεις στη Βουλή, ακόμη και σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών (σε χαμηλότερο επίπεδο, είναι ακόμα χειρότερη η κατάσταση), θα μπορούσε κάλλιστα να σχηματίσει την εντύπωση ότι η εξουσία στην Ελλάδα διεκδικείται είτε από διαπλεκόμενους απατεώνες, είτε από παρακρατικούς που υποστηρίζουν τη βία και την ανομία.
Και δεν θα είχε άδικο καθώς τέτοιου είδους κατηγορίες εκτοξεύονται συνεχώς μεταξύ πολιτικών και αναπαράγονται στον Τύπο, ενώ αντίστοιχη είναι και η άποψη που έχουν (για τον αντίπαλο βεβαίως) και αρκετοί από τους οπαδούς της μίας ή της άλλης παράταξης.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι όσο κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως απίθανο, οι πολιτικοί μας ηγέτες απευθύνονται πρωτίστως σε ένα κοινό «οπαδών» τους -και πολύ λιγότερο στους αναποφάσιστους ή τους ανένταχτους-, στο οποίο προσπαθούν να δείξουν ότι κέρδισαν το «ντέρμπι», προξενώντας μεγαλύτερες απώλειες στον αντίπαλο από εκείνες που οι ίδιοι υπέστησαν. Όλα στο όνομα της συσπείρωσης, όλα για τη… «φανέλα».
Αυτή η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, που σε μεγάλο βαθμό υποθάλπεται και από μερίδα του Τύπου, δεν είναι καθόλου ανώδυνη για την κοινωνία.
Διότι, καλώς ή κακώς, τα όσα συμβαίνουν στη Βουλή, ανάμεσα σε πασίγνωστες προσωπικότητες, στην, υποτιθέμενη έστω, «ελίτ» της κοινωνίας, αποτελούν εντέλει και «πρότυπο» προς αναπαραγωγή. Ακόμη κι αν δεν «διαμορφώνουν τάση», είναι βέβαιο ότι αποτελούν δικαιολογία για ακόμη χειρότερες συμπεριφορές.
Μόνο απορίας άξιο δεν είναι λοιπόν και το κλίμα που επικρατεί στα social media, με τη διαρκή αναπαραγωγή όχι πολιτικών επιχειρημάτων αλλά κατηγοριών και συχνά ύβρεων μεταξύ μιας μερίδας «οπαδοποιημένων» πολιτών, με αντίστοιχες συμπεριφορές να παρατηρούνται και σε πληθώρα άλλων θεμάτων, υπό την «κάλυψη» του… πληκτρολογίου.
Θα ήταν δε παράλογο να υποθέσουμε ότι αλώβητη από αυτό το κλίμα περνά η νεότερη γενιά. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Οι νέοι είτε αντιλαμβάνονται την υποκριτική διάσταση του κλίματος και αποστασιοποιούνται με απέχθεια από την πολιτική διαδικασία συνολικά, είτε πέφτουν θύματα του φανατισμού και της πόλωσης, αναπαράγοντας τα «πρότυπα» που βλέπουν.
Και στις δύο περιπτώσεις, χαμένη βγαίνει η κοινωνία. Διότι πρακτικά μέσα σε αυτές τις συνθήκες «διαμορφώνεται» με τον χειρότερο δυνατό τρόπο η επόμενη γενιά της.
Η γενιά που όλοι θα θέλαμε να είναι καλύτερη, να γλιτώσει από τα στερεότυπα, τους διχασμούς και τα κακώς κείμενα, τα οποία, κάτω από εντελώς διαφορετικές περιστάσεις, διαμόρφωσαν τις προηγούμενες γενιές.