Ουδείς αμφιβάλλει ότι η έννοια της «δίκαιης ανάπτυξης» είναι θεμιτή κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά, ότι αποτελεί προϋπόθεση σε μια δημοκρατική χώρα, για την επίτευξη διατηρήσιμης ανάπτυξης σε σταθερό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον.

Εντούτοις, η πραγμάτωση της συγκεκριμένης έννοιας είναι πολύ πιο δύσκολη από τη διατύπωσή της, σε οποιαδήποτε οικονομία. Κυρίως διότι προϋποθέτει τη δημιουργία εύκρατου επενδυτικού κλίματος, αλλά και τη διασφάλιση ικανοποιητικής διάχυσης του αποτελέσματος της αναπτυξιακής διαδικασίας στην ευρύτερη κοινωνία.

Στο πλαίσιο της εξυγίανσης και ενίσχυσης των ισολογισμών τους, οι ελληνικές τράπεζες είναι υποχρεωμένες να προχωρήσουν σε μαζικές πωλήσεις στοιχείων του ενεργητικού τους, με έμφαση στα δάνεια και τα λοιπά περιουσιακά στοιχεία που έχουν περιέλθει στην κατοχή τους, μέσα από τη λειτουργία των χορηγήσεων και των σχετικών εγγυήσεων.

Κατά πάγια τακτική, τη διαδικασία πώλησης ενός τέτοιου στοιχείου αναλαμβάνει, έναντι αδρής αμοιβής, κάποιος ή κάποιοι «σύμβουλοι», προκειμένου να διασφαλιστεί τυπικά και ουσιαστικά ότι θα υπάρξει μια διαφανής και αδιάβλητη, αντικειμενική ως προς τους ενδιαφερόμενους, διαδικασία, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όφελος και ασφάλεια για τον πωλητή.

Ήδη από τις μέρες που ξέσπασε η υπόθεση Μαρινόπουλου, για την οποία χρειάστηκε να καταβληθεί τεράστια προσπάθεια από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, προκειμένου να μην καταλήξει στο μεγαλύτερο «κανόνι» της εποχής μας, το Euro2day.gr είχε επισημάνει το ανήκουστο που είχε συμβεί.

Το γεγονός ότι μια εταιρία-κολοσσός, ικανή να τινάξει στον αέρα σχεδόν όλο το λιανικό εμπόριο της χώρας, δεν είχε δημοσιεύσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (σχεδόν… 4 χρόνια!) λογιστικές καταστάσεις, κρατώντας έτσι στο σκοτάδι τόσο τις αρχές όσο και την αγορά στην οποία δραστηριοποιείτο, περιλαμβανομένων προμηθευτών, συνεργατών, αλλά και εργαζομένων.

Κάτι παραπάνω από 40 μέρες απομένουν μέχρι την 25η Μαΐου, την ημερομηνία εφαρμογής του κοινοτικού κανονισμού για την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Κι όμως, κατά γενική ομολογία όσων ασχολούνται επαγγελματικά με το συγκεκριμένο θέμα, η πλειονότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, εξαιρουμένων ορισμένων μεγάλων κυρίως εταιριών, εξακολουθεί να μην είναι επαρκώς ενημερωμένη για τις επιπτώσεις αυτού του κανονισμού, παραμένοντας λιγότερο ή περισσότερο απροετοίμαστη για την εφαρμογή του.

Πρόκειται για θέμα σοβαρότατο, καθώς η έννοια των προσωπικών δεδομένων, με βάση την οδηγία, είναι ευρύτατη. Και περιλαμβάνει βεβαίως όχι μόνο τα στοιχεία των πελατών της αλλά και εκείνα των προμηθευτών, των εργαζομένων αλλά και των συνεργατών, εφόσον πρόκειται για φυσικά πρόσωπα.

Τα όσα συνέβησαν με το περίφημο πλέον Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο αποτελούν περισσότερο την αφορμή παρά την αιτία για το σημείωμα αυτό. Επί της αφορμής, λοιπόν, το ερώτημα είναι απλό: Πώς είναι δυνατόν, άνθρωποι που «προέρχονται από τους χώρους της επιστήμης, της εκπαίδευσης και της τέχνης», η επιστημονική συγκρότηση και το κύρος των οποίων «αποτελούν εγγύηση για την απρόσκοπτη λειτουργία του Συμβουλίου και τη συμβολή του στην προστασία, την ανάδειξη και διαχείριση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς» (όπως αναφέρει η ιστοσελίδα του ΚΑΣ παραθέτοντας και τη σύνθεση του Συμβουλίου), να έλαβαν απόφαση εναντίον της κινηματογράφησης στα αρχαία μνημεία του Σουνίου;