Σε προηγούμενο σχόλιο με τίτλο «Πολιτική εκτός τόπου και χρόνου», η στήλη ασχολήθηκε με τις τεκτονικές αλλαγές που έχουν συμβεί στον 21ο αιώνα, κοινωνικά, πολιτικά και γεωπολιτικά, υποστηρίζοντας ότι η πολιτική ηγεσία της Δύσης πασχίζει να αντεπεξέλθει με τους κανόνες και τις αντιλήψεις του προηγούμενου.

Δεν πέρασαν παρά λίγες μέρες για να έρθει μια τρανταχτή επιβεβαίωση, με τη μορφή της συμφωνίας AUKUS μεταξύ ΗΠΑ, Βρετανίας και Αυστραλίας, που άφησε έκπληκτη την Ευρώπη.

Το εντυπωσιακό με τη συμφωνία αυτή δεν είναι ότι εξοπλίζει την Αυστραλία με πυρηνοκίνητα υποβρύχια, ούτε ότι αφορά καθαρά την «αγγλοσαξονική» πλευρά της Δύσης. Είναι α) ότι αποτελεί καταφανώς το επίσημο εναρκτήριο λάκτισμα ενός νέου ψυχρού πολέμου εναντίον της Κίνας και β) ότι οι τρεις συμμετέχοντες όχι μόνο έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την άποψη των Ευρωπαίων, αποφεύγοντας να τους ενημερώσουν μέχρι και την τελευταία στιγμή, αλλά και ότι ακύρωσαν «ψυχρά» μια προγενέστερη συμφωνία μεταξύ Αυστραλίας και Γαλλίας, για αγορά μη πυρηνοκίνητων υποβρυχίων, αξίας περίπου 66 δισ. δολαρίων.

Αφορμή για αυτό το σημείωμα αποτέλεσε η επέτειος της 11ης Σεπτεμβρίου, που υπό μία έννοια άνοιξε τον κύκλο των σημαντικών εξελίξεων του 21ου αιώνα, σε συνδυασμό με την ταχύτατη κατάρρευση του καθεστώτος που στήριξαν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν.

Μπορεί οι εξελίξεις στην Καμπούλ να θύμισαν ξανά το Βιετνάμ, η «άνευ όρων» απεμπλοκή όμως των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν συμβαίνει σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνον του προηγούμενου αιώνα. Κάτι που δεν φαίνεται σε θέση να παρακολουθήσει η πολιτική της Δύσης. Τεχνολογία και παγκοσμιοποίηση έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα οικονομικά, γεωπολιτικά και κοινωνικά δεδομένα, που καθιστούν «απαρχαιωμένα» τα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα εφαρμοσμένης πολιτικής του 20ού αιώνα.

Η έλευση του φθινοπώρου δεν ήρθε με τα αισιόδοξα μηνύματα για την πανδημία που όλοι θα θέλαμε. Αντιθέτως, η σύγκριση των κρουσμάτων αλλά και των θανάτων το φετινό καλοκαίρι σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν δείχνει ότι η χώρα μας μπαίνει στη χειμερινή περίοδο με πολύ δυσμενέστερα στοιχεία απ' ό,τι πέρυσι, αλλά και με χαμηλό ποσοστό εμβολιασμένων σε σχέση με την υπόλοιπη ΕΕ.

Η εμφάνιση νέων μεταλλάξεων, πολύ πιο μεταδοτικών κι επικίνδυνων, σε συνδυασμό με τις μελέτες που δείχνουν ότι και οι εμβολιασμένοι κολλούν και μεταδίδουν κι ότι η αποτελεσματικότητα των εμβολίων φθίνει με τον χρόνο, δημιουργεί νέες συνθήκες, ενώ το τείχος ανοσίας παραμένει ανέφικτος στόχος.

Υπάρχει μια κοινή κλωστή που συνδέει τα όσα συνέβησαν με τις πυρκαγιές φέτος στην Ελλάδα και την πτώση του Αφγανιστάν στα χέρια των Ταλιμπάν. Και στις δύο περιπτώσεις, η έκπληξη, όχι τόσο των απλών πολιτών όσο των αρμοδίων χάραξης πολιτικής και κάποιων ειδικών, εάν δεν είναι προϊόν υποκρισίας, είναι σίγουρα αδικαιολόγητη. Διότι και στις δύο περιπτώσεις είχαμε το χρονικό μιας προαναγγελθείσας καταστροφής!

Στην περίπτωση των πυρκαγιών, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αττική, η ανυπαρξία πρόληψης (καθάρισμα δασών, αντιπυρικές ζώνες, διάνοιξη δασικών δρόμων, αναδιάρθρωση υπηρεσιών κ.λπ.) ήρθε να συνδυαστεί με τα παρεπόμενα της κακοκαιρίας «Μήδεια», που έπληξε την Αττική και πρακτικά σχεδόν ολόκληρη τη χώρα, τον περασμένο Φεβρουάριο, αφήνοντας πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες κομμένα δέντρα και κλαδιά.

Τα νέα από τον αμερικανικό CDC την περασμένη Παρασκευή, δεν ήταν καθόλου καλά. Αφενός διότι δείχνουν πόσο μεταδοτική είναι η μετάλλαξη Δέλτα, κι αφετέρου διότι οι εμβολιασμένοι μπορεί μεν να κινδυνεύουν θεαματικά λιγότερο από τις σοβαρές συνέπειες της COVID-19, (βαριά νοσηλεία- θάνατος) μπορεί όμως να κολλήσουν και να τη μεταδώσουν, σε βαθμό που να καθιστά πιθανώς αναγκαία τη λήψη προστατευτικών μέτρων και σε αυτή την ομάδα πληθυσμού.

Το πρόβλημα που ανακύπτει από αυτές τις εξελίξεις, τις οποίες είχαμε έγκαιρα προδιαγράψει σε προηγούμενο σχόλιο με τίτλο «Έκανα το εμβόλιο και είμαι άτρωτος. Όχι δεν είσαι» είναι πολιτικό, κοινωνικό, αλλά και οικονομικό.