Καθήκον της δημοσιογραφίας δεν είναι να ευχαριστεί την κοινή γνώμη ή την πολιτική εξουσία, αλλά να περιγράφει όσο πιο πιστά και αντικειμενικά γίνεται την πραγματικότητα και να προειδοποιεί, όσο δύναται, για επικείμενες εξελίξεις.

Ακριβώς για αυτό, ήδη από την 6η Σεπτεμβρίου, προειδοποιήσαμε στο σημείωμα «Τα νέα διλήμματα που μας βάζει η πανδημία» ότι η χώρα μας μπαίνει στην «κρύα» περίοδο του χρόνου, με χειρότερα στοιχεία από πέρυσι, ότι η επίδραση των εμβολίων φθίνει με τον χρόνο κι ότι οι εξαιρετικά περιορισμένοι εμβολιασμοί στις χώρες του Τρίτου Κόσμου αυξάνουν τον κίνδυνο νέων επικίνδυνων μεταλλάξεων.

Οι «δεσμεύσεις» σε παγκόσμιο επίπεδο (αλλά και στην Ελλάδα) για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής μοιάζουν πολύ με τις δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων περί ενιαίας εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, εσχάτως και με την επιθυμία των ΗΠΑ να παίξουν ρυθμιστικό ρόλο, όπως έπαιζαν παλαιότερα ανά την υφήλιο.

Περισσότερο αποτελούν ευσεβείς πόθους παρά οτιδήποτε άλλο. Γιατί; Διότι οποιαδήποτε δέσμευση, ιδίως αν είναι μακρόπνοη, για να πείσει, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός οδικού χάρτη, με συγκεκριμένους ενδιάμεσους «σταθμούς». Ως γνωστόν, ουδείς φτάνει από το Α στο Ω χωρίς να περάσει από τα ενδιάμεσα γράμματα της αλφαβήτου.

Σε περίπτωση που επιβεβαιωθούν οι πιο δυσμενείς προβλέψεις για τη σοβαρότητα της μετάλλαξης Όμικρον, σε ό,τι αφορά τη δυνατότητά της για υπερμετάδοση και την ικανότητά της να «προσπερνά» σε μεγάλο βαθμό τα υπάρχοντα εμβόλια, αναδύεται μια σειρά κινδύνων.

Όχι διότι η επιστήμη δεν θα καταφέρει να την αντιμετωπίσει και αυτή, αλλά εξαιτίας των αμυντικών κενών που δημιουργούν οι πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις της διαχείρισης της κρίσης, έναντι ενός κυριολεκτικά ύπουλου εχθρού.

Η περιορισμένη θνησιμότητα, σε σχέση με τον αριθμό των κρουσμάτων, έχει ήδη εξελιχθεί σε μεγάλο σύμμαχο της πανδημίας, καθώς συχνά δημιουργεί όχι μόνο ψευδαισθήσεις «ανοσίας» απέναντι στις σοβαρές μορφές της Covid-19, αλλά συντηρεί και συνωμοσιολογίες περί πλαστών στοιχείων για τους θανάτους κι άλλων μορφών παραπληροφόρησης από το «σύστημα».

«Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις», λέει ο γνωστός αφορισμός κι αυτό φαίνεται να ισχύει στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, ενόψει του χειμώνα.

Εν αρχή είναι η πανδημία. Θα ήταν μάλλον εσφαλμένο να θεωρούσε κάποιος ότι η κίνηση της Λετονίας να κάνει ολικό λοκντάουν, τώρα της Αυστρίας, σε λίγο μάλλον και της Γερμανίας, είναι «μεμονωμένες». Οι πιθανότητες να εξαπλωθεί το φαινόμενο είναι ισχυρές, όπως φάνηκε και από την αντίδραση των αγορών (και στην Αθήνα), μόλις έμαθαν τα τελευταία νέα.

Tην Παρασκευή η Ολλανδία πήρε την απόφαση για μερικό αλλά οριζόντιο λοκντάουν, με ποσοστό εμβολιασμένων στον μέσο όρο της ΕΕ (64,8%), βάσει των στοιχείων του ECDC και περίπου τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερα από την Ελλάδα. Την ίδια ημέρα, στη χώρα των 17,5 εκατ. κατοίκων καταγράφηκαν 32 θάνατοι (αλλά και πάνω από 16.000 κρούσματα), ενώ στην Ελλάδα των περίπου 11 εκατομμυρίων, με αναλογικά λιγότερα κρούσματα, χθες Κυριακή ανακοινώθηκαν 80 νεκροί.

Προφανώς, είτε η Ολλανδία έχει γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα δικαιώματα των εμβολιασμένων στην ελεύθερη εστίαση και νυχτερινή διασκέδαση, είτε φρονεί ότι η προστασία του συστήματος υγείας αλλά και ο περιορισμός της διασποράς του ιού στην κοινότητα, που εντέλει εκθέτει όχι μόνο τους ανεμβολίαστους αλλά και τους εμβολιασμένους σε μόλυνση και νόσηση (με πολύ χαμηλότερο επίπεδο κινδύνου σε σχέση με τους πρώτους), επιβάλλει τη χρήση αυτού του μέτρου.