Εχω την αίσθηση ότι πιο εκνευρισμένος από την τροπή των τελευταίων εξελίξεων πρέπει να αισθάνεται ο Ανδρέας Λοβέρδος. Είμαι βέβαιος ότι αν είχε μείνει στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, τώρα θα ήταν στον κατάλογο των υπουργών. Πιθανώς και η Αννούλα.

Διότι αυτή η κυβέρνηση έχει λίγο απ όλα. Είναι αυτό που λέμε «αχταρμάς», πολιτικών κυρίως ισορροπιών. Ενδοκομματικών και... διακομματικών.

Εχει τους δοκιμασμένους και -σχετικά τουλάχιστον- πετυχημένους της αμέσως προηγούμενης, (έκδηλο αυτό στα λεγόμενα «παραγωγικά» υπουργεία), έχει τον... Καραμανλικό της (Γιάννης Ανδριανός), να ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα, έχει τον Μητσοτάκη της σε ... ηλεκτρική καρέκλα, (δεν μπορείς παρά να του ευχηθείς καλό κουράγιο και καλή επιτυχία, για το καλό όλων μας), έχει τη Φώφη ως... ντεκόρ στο πιο ακατάλληλο για εκείνη υπουργείο, (το Εθνικής Άμυνας), κι έχει βεβαίως τον Χρυσοχοϊδη σε υπουργείο που αίφνης αποσχίστηκε.

Λυπάμαι που το γράφω γιατί ο Φώτης Κουβέλης μου ήταν πάντα συμπαθής, ως ήπιος και πολιτισμένος πολιτικός, παρά την τάση του να λέει πολλά, χωρίς να παίρνει μια ξεκάθαρη θέση.

Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Γιώργο Καρατζαφέρη, ο πολιτικός λαϊκισμός του οποίου, σε συνδυασμό με τις συνεχείς εναλλαγές πολιτικών θέσεων, δίκην ανεμοδούρας, ανέκαθεν με ενοχλούσε.

Γι' αυτό και βρίσκω θλιβερό το γεγονός ότι η στάση τους παρουσιάζει πολύ κοινά σημεία, στον τρόπο με τον οποίο εξήλθαν από κυβερνητικά σχήματα, στα οποία υποτίθεται ότι εισήλθαν για λόγους «εθνικού συμφέροντος».

H αλήθεια είναι ότι είμαι θυμωμένος και κουρασμένος.

Θυμωμένος γιατί βλέπω απίστευτη υποκρισία από όλες τις πλευρές. Και κουρασμένος γιατί δεν βλέπω να αλλάζουν και πολλά στη νοοτροπία των περισσοτέρων από εμάς, παρότι πέρασαν τρία χρόνια και παραπάνω από την έναρξη της κρίσης.

Βλέπω ψευτοτσαμπουκάδες από εκείνους που έπαιξαν για καιρό το παιχνίδι των διορισμών στην «επάρατη» ΕΡΤ. Βλέπω γιαλαντζί απεργίες που σπάνε ατύπως για να κυκλοφορήσουν τα «Κυριακάτικα» φύλλα, εκείνα που βγάζουν το «κοκό». Βλέπω «επαναστατική γυμναστική» εκεί που χρειάζεται. Επιτέλους, σύνεση και ρεαλισμός.

Αυτές τις μέρες είναι σαν να άνοιξαν τα μυστικά αρχεία του Foreign Office. Tα στόματα ανοίγουν το ένα πίσω από το άλλο. Κι αρχίζουν επιτέλους να λέγονται αλήθειες.

Η ελληνική κοινωνία τιμωρήθηκε με πρωτόγνωρο τρόπο, η οικονομία της βιάστηκε κυριολεκτικά εξαιτίας της θέλησης των Ευρωπαίων, κυρίως των Γάλλων και των Γερμανών, να προστατεύσουν με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος το τραπεζικό τους σύστημα - και τη σαθρή αρχιτεκτονική του ευρώ.

Το απίστευτο «πρώτο μνημόνιο», ένα κείμενο επιστημονικής φαντασίας, που πολύ λυπάμαι γιατί δεν είχα τότε, άμεσα, το δημοσιογραφικό θάρρος να καταγγείλω όσο του έπρεπε, σχεδιάστηκε με γνώμονα το πολιτικό κόστος των Βορείων και την ανάγκη τους να κερδίσουν χρόνο.

Αίσθηση προκαλεί το σχέδιο «απολογητικής» έκθεσης του ΔΝΤ που έφερε χθες στη δημοσιότητα η Wall Street Journal. Πρόκειται για κείμενο η επίσημη μορφή του οποίου ενδέχεται να διαφέρει αισθητά, αν κρίνουμε από την… ωμότητα του πρωτοτύπου.

Η ανεπίσημη «αποκάλυψή» του, όμως, επιβεβαιώνει το χάσμα που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα, στις σχέσεις του ΔΝΤ με του θεσμούς της ευρωζώνης και κυρίως με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην οποία και επιρρίπτει εμμέσως πλην σαφώς τις μεγαλύτερες ευθύνες για το ελληνικό «δράμα».