H αλήθεια είναι ότι είμαι θυμωμένος και κουρασμένος.
Θυμωμένος γιατί βλέπω απίστευτη υποκρισία από όλες τις πλευρές. Και κουρασμένος γιατί δεν βλέπω να αλλάζουν και πολλά στη νοοτροπία των περισσοτέρων από εμάς, παρότι πέρασαν τρία χρόνια και παραπάνω από την έναρξη της κρίσης.
Βλέπω ψευτοτσαμπουκάδες από εκείνους που έπαιξαν για καιρό το παιχνίδι των διορισμών στην «επάρατη» ΕΡΤ. Βλέπω γιαλαντζί απεργίες που σπάνε ατύπως για να κυκλοφορήσουν τα «Κυριακάτικα» φύλλα, εκείνα που βγάζουν το «κοκό». Βλέπω «επαναστατική γυμναστική» εκεί που χρειάζεται. Επιτέλους, σύνεση και ρεαλισμός.
Βλέπω μια χώρα που εξακολουθεί να άγεται και να φέρεται από ψευτοσυνθήματα και μεγαλοστομίες εκατέρωθεν. Που παρασύρεται από φτηνούς, «τάχα μου», συμβολισμούς.
Ξαφνικά η ΕΡΤ έγινε «ιερή αγελάδα». Οι μεν είπαν ότι θέλουν να τη σφάξουν για να στείλουν μήνυμα αποφασιστικότητας προς πάσα κατεύθυνση. Οι δε την κατέστησαν μνημείο της Δημοκρατίας, της πολυφωνίας (σε μια χώρα που έχει πολλαπλάσια μέσα από όσα θα έπρεπε να έχει, με βάση τον πληθυσμό της) της ίδιας της Ελευθεροτυπίας. Και μίλησαν για «χούντα».
Τα έχουμε ξεφτιλίσει όλα σε αυτήν τη χώρα. Πάμε να ξεχάσουμε τι πραγματικά σημαίνει χούντα, τι σημαίνει Δημοκρατία, τι είναι η Ελευθερία του Τύπου. Τι σημαίνει προστασία του κοινωνικού συμφέροντος, τι σημαίνει Πολιτισμός.
Κι αυτό που μου τη σπάει περισσότερο, κι ας είμαι δημοσιογράφος (δηλαδή, κυριλέ αλήτης και ρουφιάνος για πολλούς), είναι ότι ο ντόρος που έγινε για την ΕΡΤ δεν έγινε για τη θεία που έμεινε με σύνταξη της πλάκας, για τη μάνα που περιμένει κι εγώ δεν ξέρω πόσο να βγει η ρημάδα η σύνταξη, ούτε για τον φίλο που δεν βρίσκει πια νέα πιο αποτελεσματικά φάρμακα - και πρέπει να τα παραγγείλει στο εξωτερικό.
Δεν έγινε για τα νοσοκομεία, που δεν έχουν γάζες, για τους «ασφαλισμένους» που ταπεινώνονται στον κάθε ΕΟΠΥΥ, ούτε για το επίπεδο της «δωρεάν παιδείας» που κατάντησε να προσφέρει αυτή η χώρα.
Ούτε για τον σωρό των ανέργων στον ιδιωτικό τομέα, ή για εκείνους που έφτασαν να τρώνε στα συσσίτια.
Έγινε όμως για την... ΕΡΤ! Και φτάσαμε να συζητάμε για κάλπες.
Αμ όχι, δεν έγινε για την ΕΡΤ, ούτε για τους «2.700» ανέργους (ερώτημα είναι πώς προσελήφθησαν και πόσοι εξ αυτών απλώς «πληρώνονται»). Ούτε για τη Δημοκρατία, την πολυφωνία και τα σέα.
Έγινε για τον «τσαμπουκά», για τις πολιτικές εντυπώσεις. Ο Σαμαράς το ξεκίνησε γιατί, καλώς ή κακώς, ένιωσε ότι τον παίρνει. Οι άλλοι της συγκυβέρνησης ανταπέδωσαν γιατί ένιωσαν ότι ΔΕΝ τους παίρνει να μη διαφοροποιηθούν.
Ότι θα γίνουν «κολαούζοι».
Αυτή, έτσι «ωμά», είναι η ουσία της διαμάχης συμφερόντων και της «συμβιβαστικής λύσης» που μάλλον μας προκύπτει, αρκεί να δουν άπαντες ότι καλύπτουν ικανοποιητικά τα... νώτα τους.
Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση.
Όλοι ξέρουν ότι η ΕΡΤ κοστίζει τα μαλλιοκέφαλά της. Όλοι ξέρουν ότι η Ελλάδα δε χρειάζεται ένα κάρο ραδιόφωνα και 3-4 κρατικά κανάλια. Τα κόστη είναι δυσανάλογα με το ΑΕΠ της χώρας και με το κατά κεφαλήν εισόδημα.
Είναι τρελό να ψάχνουν γάζες τα νοσοκομεία, να χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά του το κράτος κι εμείς να θέλουμε ειδικό κανάλι για τη Βόρειο Ελλάδα(!) κι άλλο για τον πολιτισμό, κι άλλο για την ενημέρωση.
Μου θυμίζει το μνημειώδες «αφού δεν έχουνε ψωμί ας φάνε παντεσπάνι».
Ασφαλώς και πρέπει να υπάρχει δημόσια τηλεόραση. Αλλά όχι με τέτοια χλίδα, με τέτοια σπατάλη, λες και δεν τρέχει τίποτε στα οικονομικά της χώρας.
Ασφαλώς και ήταν λάθος που μαύρισε η «εικόνα» έτσι ξαφνικά. Αλλά ξέροντας όσα έχουν γίνει σε αυτήν τη χώρα, πιστεύει πραγματικά κάποιος ότι σε άλλη περίπτωση όλα θα γίνονταν «μέλι γάλα»;
Τότε γιατί δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια; Γιατί δεν εφαρμόστηκε ποτέ το σχέδιο Μόσιαλου (ο ίδιος, χωρίς να τον ξέρω τον άνθρωπο, δε μου ήταν ποτέ ιδιαίτερα αρεστός, το ομολογώ), κι όλοι όσοι φωνάζουν τώρα φώναζαν και τότε;
Δυστυχώς, παρά τα βάσανα της κρίσης (ίσως κι εξαιτίας τους;) η ποδοσφαιροποίηση των πεποιθήσεων μεγαλώνει. Τα επιχειρήματα γίνονται απόλυτα και τείνουν ολοένα και περισσότερο προς τα άκρα της υπερβολής.
Ιδέες πολύτιμες όπως η Ελευθερία, η Δημοκρατία η κοινωνική δικαιοσύνη σέρνονται στη λάσπη όχι μόνο από τους μεγαλόστομους πολιτικούς μας αλλά κι από εμάς τους ίδιους με τον τρόπο που ξεστομίζουμε αφορισμούς, προς τα αριστερά ή τα δεξιά δεν έχει σημασία.
Ας πούμε κάποια στιγμή φτάνει! Ως εδώ! Στην κακή πλευρά του εαυτού μας.
Ας μην τα ξεφτιλίσουμε όλα!
ΥΓ.: Βρίσκω αφόρητα υποκριτικά τα δημοσιεύματα σε ορισμένες χώρες του εξωτερικού για το θέμα της κρατικής τηλεόρασης, όπως και τις δηλώσεις κάποιων πολιτικών τους.
Πού ήταν όλοι αυτοί στην ελληνική τραγωδία της τελευταίας τριετίας; Πού ακριβώς πάτησαν πόδι στην πολιτική των «σκληρών» του Βορρά;
Κάτι ξέρει ο λαός μας και λέει «με ξένα κόλυβα»! Γιατί όταν το θέμα φτάσει στη δική τους «τσέπη», το αλλάζουν το τροπάρι.