Αίσθηση προκαλεί το σχέδιο «απολογητικής» έκθεσης του ΔΝΤ που έφερε χθες στη δημοσιότητα η Wall Street Journal. Πρόκειται για κείμενο η επίσημη μορφή του οποίου ενδέχεται να διαφέρει αισθητά, αν κρίνουμε από την… ωμότητα του πρωτοτύπου.
Η ανεπίσημη «αποκάλυψή» του, όμως, επιβεβαιώνει το χάσμα που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα, στις σχέσεις του ΔΝΤ με του θεσμούς της ευρωζώνης και κυρίως με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην οποία και επιρρίπτει εμμέσως πλην σαφώς τις μεγαλύτερες ευθύνες για το ελληνικό «δράμα».
Οι αλήθειες που περιγράφει είναι σκληρές κι επιβεβαιώνουν όσα κατά καιρούς έχουν γραφτεί - και από αυτήν τη στήλη.
Πρώτον -και ίσως κυριότερο- αποκαλύπτει ότι το πρόγραμμα για την Ελλάδα δεν στήθηκε με κύριο στόχο την επιτυχία, αλλά «κόπηκε και ράφτηκε» έτσι ώστε να προσαρμοστεί στην πολιτική απόφαση των Ευρωπαίων για το… πόσα ήταν διατεθειμένοι να ξοδέψουν.
Πέρα από την όποια κατανόηση των πολιτικών σκοπιμοτήτων, για τον Έλληνα πολίτη είναι αναμφίβολα σοκαριστικό να διαβάζει πλέον μέσω του ΔΝΤ ότι κύρια επιτυχία του ειδικού προγράμματος για τη «σωτηρία» του ήταν ότι κέρδισε χρόνο η… ευρωζώνη για να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά την ευρύτερη κρίση.
Κι ότι η επιβράδυνση της πολιτικής λιτότητας «θα βοηθούσε την ελληνική οικονομία, αλλά δεν ήταν πολιτικά εφικτή».
Πολλά ακόμη στοιχεία μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό θέμα του Euro2day.gr.
Παραθέτω ακόμη δύο σημαντικές… «εξομολογήσεις» του ΔΝΤ:
-Πρώτον, ότι και οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι θίχτηκαν από την καθυστέρηση στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (γεγονός που οφείλεται στην προσπάθεια των Ευρωπαίων να προφυλάξουν τις τράπεζές τους, επιβαρύνοντας έμμεσα τον φορολογούμενό τους, με χρέωση όμως της «κακής» Ελλάδας).
-Δεύτερον, ότι στο ελληνικό πρόγραμμα, η οικονομική λογική «θυσιάστηκε» ολοσχερώς έναντι της πολιτικής λογικής. Υποτάχθηκε δηλαδή στις αγκυλώσεις των ίδιων των εταίρων μας, έναντι του εσωτερικού τους «πολιτικού κόστους».
Όχι ότι δεν το ξέραμε, αλλά η επιβεβαίωση έρχεται πλέον από τα πλέον «αρμόδια» χείλη.
Το αν αυτή η μορφή του «ντοκουμέντου» θα έρθει ποτέ επισήμως στη δημοσιότητα είναι αμφίβολο. Μάλλον θα δούμε κάτι πολύ λιγότερο… πιπεράτο.
Δεν έχει όμως και τόσο μεγάλη σημασία.
Αυτό που έχει σημασία τώρα για τη χώρα μας είναι η ορθή εκμετάλλευση της δυναμικής που αναπτύσσεται.
Με την πολιτική της σκληρής λιτότητας να βρίσκεται διεθνώς υπό σφοδρή κριτική, αλλά και τις σχέσεις μεταξύ της Ε.Ε. και του ΔΝΤ σε δοκιμασία, η πολιτική ηγεσία του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης θέλει… επιτυχίες. Με πρώτη την Α. Μέρκελ.
Κύριο επιχείρημά τους ήταν ότι η επιτυχία θέλει χρόνο. Από τότε που ψηφίστηκε όμως το πρώτο μνημόνιο, έχουν περάσει 37 μήνες, ενώ το ελληνικό ΑΕΠ θα έχει μειωθεί ως το τέλος του έτους κατά 25% σε σχέση με την αρχή της κρίσης!
Συνεπώς, αν και στο τέλος αυτού του έτους η χώρα βρίσκεται σε βαθιά ύφεση, χωρίς προοπτική σταθεροποίησης, η συνταγή θα έχει ξεκάθαρα αποτύχει. Και οι συνέπειες θα είναι σημαντικές για την υπόλοιπη Ευρώπη.
Όμως, το μικρό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας επιτρέπει την παροχή έξτρα «τονωτικών», προκειμένου να εμφανισθεί η σχετική έστω επιτυχία του δραματικού αυτού «πειράματος».
Αυτό που μένει είναι να συνειδητοποιήσει και η δική μας πλευρά ότι τα διαπραγματευτικά της περιθώρια αρχίζουν να μεγαλώνουν.