Αρκετοί συνομιλητές του υπουργού Οικονομικών γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρωταρχικός του στόχος είναι να επιτευχθεί φέτος πρωτογενές πλεόνασμα, προκειμένου η Ελλάδα να διεκδικήσει στη συνέχεια μια «γενναία» αναδιάρθρωση του επίσημου χρέους της, του γνωστού και ως OSI.
Το γεγονός ότι οι υπόλοιποι στόχοι υποτάσσονται σε αυτόν δημιουργεί βεβαίως «αντιπάλους» τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, καθώς άλλες, θεμιτές, επιδιώξεις υποσκελίζονται από τη βασική προτεραιότητα.
Ωστόσο, ο Γιάννης Στουρνάρας φαίνεται να έχει αποδεχτεί με ρεαλισμό την πραγματικότητα. Η τρόικα είναι αυτή που είναι, η Γερμανία αυτή που είναι.
Μα και η Ελλάδα είναι αυτή που είναι. Μεγάλα περιθώρια για... Multitasking δεν προσφέρει ο κρατικός και κυβερνητικός μηχανισμός. Δύσκολο να γίνουν πολλά μαζί.
Γι' αυτό και κυνηγάει έναν στόχο-σηματωρό.
Προκειμένου να εγείρει αξιώσεις η Ελλάδα, θα πρέπει πρώτα να περάσει το μήνυμα ότι «θέλει και μπορεί» να νοικοκυρέψει δραστικά τα δημοσιονομικά της, έστω και με βαριές θυσίες, έστω και υποσκάπτοντας -προσωρινά- κάποιους τομείς ανάπτυξης ή κοινωνικής πολιτικής.
Αν ο στόχος επιτευχθεί πειστικά (ήτοι όχι απλώς με «έκτακτο» τρόπο), αν οι τροϊκανοί και οι Γερμανοί κρατήσουν τις επίσημες και τις ανεπίσημες υποσχέσεις τους, τότε η Ελλάδα, μετά τις γερμανικές εκλογές, θα μπορέσει ίσως να επιτύχει σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους της, αλλά και μια πρώτη έξοδο στις αγορές για την έκδοση ομολόγων το 2014.
Αρκετά τα «αν» και τα «ίσως», καθώς πρόκειται για στοίχημα με ρίσκο, το οποίο κάλλιστα μπορούν να υποσκάψουν οι... αριθμοί.
Ήδη οι προβλέψεις του ΟΟΣΑ είναι αρκετά πιο απαισιόδοξες από αυτές της Τράπεζας της Ελλάδος αλλά και της τρόικας κι αφορούν ύφεση (1,2%) και για το 2014. Και σε αυτήν την περίπτωση, οι αριθμοί έχουν ιδιαίτερη σημασία.
Αν η Ελλάδα παραμείνει σε ύφεση και το 2014, οι επιπτώσεις θα είναι βαριές όχι μόνο στην ψυχολογία (και στην... τσέπη) των πολιτών, ή στα έσοδα του κράτους, αλλά και στον επιχειρηματικό τομέα, μεγάλο μέρος του οποίου είναι «στα σχοινιά» κι ελπίζει ότι το 2013 θα είναι ο πάτος της κρίσης, μήπως και επιβιώσει.
Για να είμαστε ειλικρινείς, όμως, με τους σημερινούς πολιτικούς και οικονομικούς συσχετισμούς, ακόμη και σε επίπεδο «ελίτ», εναλλακτική από αυτήν που έχει επιλέξει ο κ. Στουρνάρας δεν φαίνεται να υπάρχει.
Πολιτική ,ως γνωστόν, είναι η τέχνη του εφικτού!
Για τον λόγο αυτό, ορισμένοι «αντίπαλοι» του υπουργού μάλλον κακή υπηρεσία προσφέρουν όταν τον εγκαλούν άλλοτε ότι «εκτελεί εντολές» της τρόικας κι άλλοτε ότι δεν λαμβάνει υπ' όψιν του το πολιτικό κόστος που υφίστανται παρατάξεις και πρόσωπα της συγκυβέρνησης.
Στο κάτω-κάτω, εκείνοι που τον όρισαν, εκείνοι που τον αποδέχθηκαν, γνώριζαν πολύ καλά ότι με τον τρόπο αυτό κρατούν αποστάσεις (πολιτικές) από ένα εν δυνάμει «πρόθυμο θύμα», που θα κάτσει στην ηλεκτρική καρέκλα. Κι ότι αν αποτύχει εκείνος θα καεί ολοκληρωτικά.
Πώς λοιπόν απορούν ή εξανίστανται όταν αρνείται ακόμη και τις παραδοσιακές «καταβολές» του προκειμένου να κερδίσει το στοίχημα;