Πολλά από όσα συμβαίνουν σήμερα στο «ελληνικό» διαδίκτυο προσφέρουν ένα μικρό δείγμα της Ελλάδας που θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας. Κατ' όνομα, οι ελληνικές διευθύνσεις του διαδικτύου προσφέρουν τεράστια πληθώρα επιλογών για ενημέρωση και επιμόρφωση, σχεδόν επί παντός επιστητού.

Αν όμως «ξύσει» κάποιος την επιφάνεια, τα πράγματα σε πολλές περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικά. Γύρω από έναν πυρήνα προσπαθειών που στηρίζονται σε αμειβόμενη πνευματική εργασία, πολλές φορές από επαγγελματίες δημοσιογράφους, έχει στηθεί μια πραγματική μηχανή κλοπής πνευματικών δικαιωμάτων, κλοπής δηλαδή του προϊόντος αυτής της ανθρώπινης εργασίας.

Για πολλούς κατεργάρηδες η ελεύθερη διακίνηση ιδεών που πρέπει να προσφέρει το διαδίκτυο έχει εξελιχθεί σε «κόλπο» για φθηνά διαφημιστικά έσοδα, με την απλή μέθοδο του copy paste, το οποίο στη χώρα μας έχει καταντήσει «κλόπη paste».

Για τους ίδιους, ελεύθερη διακίνηση ιδεών σημαίνει απλώς ευχέρεια κλοπής της πνευματικής ιδιοκτησίας κάποιου άλλου, πλήρη αντιγραφή κειμένων και φωτογραφιών, ακόμη και επώνυμων άρθρων (χωρίς κατά κανόνα ουδεμία αναφορά στο όνομα του πραγματικού αρθρογράφου), τις περισσότερες φορές είτε χωρίς αναγραφή της πηγής, είτε με αναφορά σε γράμματα... ψείρες στο τέλος του κειμένου.

Και σχεδόν πάντα χωρίς την ενεργό σύνδεση με το original κείμενο (το κλασικό link), ώστε να μην καταλάβει το Google, ο τροχονόμος του διεθνούς διαδικτύου, ότι πρόκειται για αναδημοσίευση από κάποιο άλλο πρωτότυπο κείμενο.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι σε αυτήν τη χώρα, όπου σχεδόν τα πάντα ευτελίζονται, διαστρέφονται και κακοποιούνται, δεκάδες ιστότοποι στήνονται ως blogs, ως δήθεν ιστολόγια δηλαδή, τα οποία ουδόλως βέβαια καταγράφουν τις απόψεις, τα βιώματα ή τις ανησυχίες των συντακτών τους.

Στην πράξη απλώς αντιγράφουν συστηματικά και με ρυθμό δεκάδων ιστοσελίδων την ημέρα το περιεχόμενο άλλων ιστοτόπων με πρωτότυπα κείμενα και άρθρα, ακολουθώντας αυτήν την τακτική, όχι για να ενημερώσουν τον κόσμο (αλλιώς θα φρόντιζαν να δημοσιεύουν και να συνδέουν τις αναδημοσιεύσεις με την πρωτότυπη πηγή)ν αλλά για να γίνουν ανέξοδα «εκδότες» του διαδικτύου και να προσποριστούν τα έσοδα από τις διαφημίσεις Google.

To αξιοπερίεργο είναι ότι αυτήν την ξεκάθαρη μορφή πειρατείας, αυτήν την υφαρπαγή πνευματικής εργασίας, δεν φαίνεται να την έχει πάρει χαμπάρι κανένας από τους αρμοδίους, αν κρίνω από την έλλειψη οποιασδήποτε οργανωμένης αντίδρασης.

Σε ό,τι αφορά την ελληνική πολιτεία, δεδομένων των... γενικότερων «επιδόσεών» της, το γεγονός δεν μου προκαλεί έκπληξη. Εδώ δεν έχει καταφέρει να βάλει σε τάξη το Κτηματολόγιο επί δεκαετίες, θα κάτσει να ασχοληθεί με το «καινούργιο» διαδίκτυο (στην Ελλάδα φαίνεται ότι το «καινούργιο» κρατάει μερικές... δεκαετίες);

Σε ό,τι αφορά όμως τις επαγγελματικές ενώσεις των δημοσιογράφων, των εκδοτών και των λοιπών άμεσα εμπλεκόμενων, η έλλειψη αντιμετώπισης αυτού του φαινομένου προκαλεί κατάπληξη.

΄Ισως οι συνδικαλιστές του χώρου να μην έχουν αντιληφθεί ακόμη πόσες θέσεις εργασίας χάνονται από αυτήν την κλοπή, πόσοι «εκδότες» κυκλοφορούν, με «προϊόντα» που δεν στηρίζονται σε καμία επαγγελματική εργασία, παρά μόνο στην κλοπή των εργασίας των άλλων, πολλές φορές με κερδοφόρο (για τους ίδιους) αποτέλεσμα.

Σε αυτό το ξέφραγο αμπέλι της πειρατείας, υπάρχουν βέβαια και οι αναγνώστες. Που πολλές φορές «βρίσκουν» ψάχνοντας αυτό που τους ενδιαφέρει στην αχανή θάλασσα του internet. Κι απλώς το διαβάζουν, πολλές φορές μη αντιλαμβανόμενοι ότι διαβάζουν κάτι σε έναν χώρο που δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει υπογραφές, δεν έχει έστω τη σύνδεση με την πηγή του πρωτοτύπου.

Αυτοί πρέπει να προσέξουν «τι διαβάζουν, πού», τουλάχιστον για σοβαρά θέματα. Διότι, πέρα από την πληροφόρηση, υπάρχει η παραπληροφόρηση, η ανευθυνότητα, η παροχή αποσπασματικών ή παραποιημένων και παραπλανητικών «ειδήσεων», που μόνο στόχο έχει να προωθήσει κάποια συμφέροντα.

Κοινό χαρακτηριστικό τέτοιου είδους τόπων είναι η κάλυψη πίσω από την ανωνυμία που προσφέρει η χρήση μηχανισμών για ιστολόγια, ή ακόμη κι όταν πρόκειται για ιστοτόπους η άρνηση αποκάλυψης της «ταυτότητας» του Μέσου, των ανθρώπων δηλαδή που είναι υπεύθυνοι γι' αυτό και ασχολούνται με τη σύνταξή του.

Το αντίστοιχο θα ήταν να διάβαζε κάποιος μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό που εκδίδεται χωρίς υπογραφές, με διεύθυνση μια ταχυδρομική θυρίδα στα νησιά Γκαλαπάγκος.

Κάποια στιγμή αυτό το ξέφραγο αμπέλι θα τελειώσει, όπως τελειώνει στο εξωτερικό. Ο νόμος προστατεύει την πνευματική ιδιοκτησία, όπου κι αν αυτή ευρίσκεται - το διαδίκτυο δεν εξαιρείται.

Ως τότε φίλοι αναγνώστες προσέξτε «τι διαβάζετε, πού». Σκεφτείτε για ποιον λόγο κάποιοι επιδιώκουν την ανωνυμία, διστάζουν να αποκαλύψουν ποιοι είναι, όταν απλώς υποτίθεται ότι ενημερώνουν. Προσέξτε αν το δημοσίευμα έχει υπογραφή, αναφορές στην πηγή και σύνδεση στο πρωτότυπο κείμενο.

Αλλιώς δεν θα μάθετε ποτέ αν διαβάσατε κάτι ολόκληρο, μισό, ή απλώς παραλλαγμένο

Και γενικώς, αποφύγετέ τους.

Είναι οι «πειρατές» του internet.