Λυπάμαι που το γράφω γιατί ο Φώτης Κουβέλης μου ήταν πάντα συμπαθής, ως ήπιος και πολιτισμένος πολιτικός, παρά την τάση του να λέει πολλά, χωρίς να παίρνει μια ξεκάθαρη θέση.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Γιώργο Καρατζαφέρη, ο πολιτικός λαϊκισμός του οποίου, σε συνδυασμό με τις συνεχείς εναλλαγές πολιτικών θέσεων, δίκην ανεμοδούρας, ανέκαθεν με ενοχλούσε.
Γι' αυτό και βρίσκω θλιβερό το γεγονός ότι η στάση τους παρουσιάζει πολύ κοινά σημεία, στον τρόπο με τον οποίο εξήλθαν από κυβερνητικά σχήματα, στα οποία υποτίθεται ότι εισήλθαν για λόγους «εθνικού συμφέροντος».
Το γεγονός ότι ο κ. Καρατζαφέρης εγκατέλειψε οπορτουνιστικά όταν είδε ότι το κόμμα του συνθλίβεται νομίζω πως είναι αποδεκτό από το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης.
Το ίδιο όμως φαίνεται ότι συνέβη και με τον κ. Κουβέλη.
Μπορεί σε κάποιους να ηχεί ωραία η επίκληση της «δημοκρατικής νομιμότητας» και η συναισθηματική φόρτιση με το «μαύρο» της κρατικής τηλεόρασης. Υποψιάζομαι όμως ότι οι περισσότεροι συνειδητοποιούν πως η υπόθεση της ΕΡΤ, όσο ωραία κι αν την ντύσει κανείς, δεν αποτελεί λόγο εξόδου από μια κυβέρνηση που -ασχέτως αν φέρει τον τίτλο- είναι στην πράξη κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης.
Διότι η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία παραμένουν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Η ευαισθησία του κ. Κουβέλη για τις θέσεις εργασίας στην ΕΡΤ είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή όταν έχει προηγηθεί μια πραγματική λαίλαπα στον ιδιωτικό τομέα, για την οποία ουδόλως έδειξε την ίδια σθεναρότητα.
Η επαναφορά της πρότασης της ΔΗΜΑΡ για επαναλειτουργία της ΕΡΤ «ως είχε» με το σύνολο των εξόφθαλμα υπεράριθμων εργαζόμενων της, όταν όλοι πίστευαν ότι η συμβιβαστική πρόταση Σαμαρά είναι αποδεκτή και από τα δύο άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης, μπορεί να έχει μία μόνο εξήγηση.
Θέλοντας ή μη, ο κ. Κουβέλης φαίνεται ότι υπάκουσε στα κελεύσματα των στελεχών και των βουλευτών του, στην πίεση έστω της εκλογικής του βάσης.
Αυτή όμως είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν ηγέτη και σε έναν πολιτικό που απλώς βρέθηκε από τη συγκυρία επικεφαλής ενός ετερόκλητου κόμματος.
Ο μεν ηγείται, πείθει και συμπαρασύρει, ο δε υποτάσσεται για να επιβιώσει. Καταλήγοντας να υπερασπίζεται παγκόσμιες «πρωτοτυπίες», όπως οι μεταρρυθμίσεις χωρίς απώλειες υπεράριθμων θέσεων εργασίας.
Ομελέτες δηλαδή, χωρίς σπασμένα αβγά!
Κι αυτό είναι λαϊκισμός σχεδόν αντάξιος ενός Καρατζαφέρη.
Λυπάμαι γιατί ο Φώτης Κουβέλης έκανε δικές του Θερμοπύλες την πολύ «αμαρτωλή» υπόθεση της ΕΡΤ. Με την τροπή που πήραν οι εξελίξεις φοβάμαι ότι η Ιστορία θα τον χλευάσει, παρά τον πρότερο βίο του.
Διότι καλώς ή κακώς «τα στερνά νικούν τα πρώτα».