Όχι, δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη πληροφόρηση για το ενδεχόμενο νέας παραίτησης στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Ο τίτλος του σχολίου προκύπτει από την απλή αξιολόγηση των… συμβάντων του προηγούμενου διαστήματος. Και δεν αποκλείεται καθόλου να επιβεβαιωθεί!

Δυστυχώς για τη χώρα, τον θεσμό και το τραπεζικό σύστημα, οι παραιτήσεις για διάφορους λόγους φαίνεται να είναι ενδημικές στο Ταμείο, που καλείται να «διαχειριστεί» το μέλλον των 4 μεγάλων ελληνικών τραπεζών και τα περισσότερα από 40 δισ. δημόσιου χρήματος που τοποθετήθηκαν σε αυτές.

Διάβασα χθες ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο, σύμφωνα με το οποίο μελετώντας τη συχνότητα αναφοράς συγκεκριμένων λέξεων σε βιβλία μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι ορισμένες έννοιες έχουν εκτοξευτεί από πλευράς «δημοφιλίας», ενώ άλλες έχουν παραγκωνιστεί.

Εργαλείο για τη μελέτη ήταν μια εφαρμογή του Google, το Ngram Viewer, που μπορεί να ψάξει 5,2 εκατ. βιβλία που εκδόθηκαν από το 1500 έως το 2008. Με αυτό το εργαλείο ο Αμερικανός Dylan Grice διαπίστωσε ότι στην αγγλική γλώσσα η συχνότητα εμφάνισης λέξεων όπως financial engineering, leverage και arbitrage εκτοξεύτηκε μετά τη δεκαετία του 1980.

Όταν οι τράπεζες μειώνουν τη χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα, ποιος θα αναλάβει αυτόν τον κρίσιμο ρόλο; Το ερώτημα βασανίζει αυτό το διάστημα ολόκληρη την ευρωζώνη, καθώς είναι ευρέως γνωστό ότι οι τράπεζες της περιοχής θα πρέπει να περιορίσουν τους ισολογισμούς τους στο πλαίσιο των νέων εποπτικών ρυθμίσεων.

Το ερώτημα είναι ακόμη πιο καυτό στη χώρα μας όχι μόνο γιατί οι ελληνικές τράπεζες έχουν κλείσει τις στρόφιγγες του χρήματος, αλλά και διότι υπάρχει τεράστιο θέμα «αναδιάρθρωσης» των ελληνικών επιχειρήσεων.

Tο πιο βασικό συστατικό της ανάπτυξης είναι πολύ απλά το… χρήμα. Χωρίς «φρέσκο» χρήμα δεν είναι δυνατόν να γίνουν επενδύσεις, χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχει ανάπτυξη.

Το δεύτερο συστατικό που κρίνει την ανάπτυξη είναι η σχέση ρίσκου - απόδοσης. Η σχέση αυτή αποτελεί το βασικό κλειδί για την ανάληψη κινδύνου, άρα και για την πραγματοποίηση επενδύσεων. Δεν φτάνει να υπάρχει το χρήμα, πρέπει και να «θέλει» να τοποθετηθεί.

Δυστυχώς για την ελληνική οικονομία, οι πολιτικές που επιβάλλουν οι δανειστές μας, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και ο τρόπος εφαρμογής τους από την ελληνική κυβέρνηση, μπλοκάρουν αυτούς τους δύο κυρίαρχους παράγοντες.

Έγραφα παλιότερα ότι το ελληνικό δημόσιο αντιμετωπίζει φορολογικά ως «πλούσιους» εκείνους τους Έλληνες (μισθωτούς κυρίως) που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα αποτελούν μέρος της μεσαίας και κυρίως της μικρομεσαίας τάξης.

Έκτοτε, τα πράγματα έχουν δυστυχώς… χειροτερέψει.

Ο σε μεγάλο βαθμό άνισος στη μεθόδευσή του φόρος ακινήτων, σε συνδυασμό με τον φόρο «πολυτελείας» ακόμη και σε πεπαλαιωμένα Ι.Χ. αυτοκίνητα των 2.000 κυβικών, συνιστά νέα μόνιμη επιβάρυνση σε μια φοροδοτική δεξαμενή που δεν έχει απλώς εξαντληθεί, αλλά τείνει πλέον να εξαθλιωθεί.