Στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, δεν θίγεται αρκετά ένα καυτό ζήτημα, που καθόλου δεν επηρεάζεται από τον χαρακτηρισμό της ως «εγκληματικής οργάνωσης» και τις δικαστικές διαδικασίες.

Ουδείς μέχρι τώρα έχει ασχοληθεί αρκετά με το γεγονός ότι ένα από-κόμμα του... γυμναστηρίου, χωρίς πολιτικές δομές, πρόγραμμα, ή στελέχη με γνώσεις στη χάραξη «πολιτικής», κατάφερε να γίνει τρίτο κόμμα, εξαπλώνοντας την επιρροή του σε όλη την επικράτεια.

Απλώς και μόνο με τον τσαμπουκά κι ορισμένες -ελάχιστες στην πραγματικότητα- κινήσεις εντυπωσιασμού (όπως οι πάγκοι στη λαϊκή, τα συσσίτια για Έλληνες και η «δωρεά» της κρατικής χρηματοδότησης).

Επί μέρες, με αρχή το πρωί του Σαββάτου, οπότε και έγιναν οι «θεαματικές» συλλήψεις, στα ηλεκτρονικά μίντια υπήρξε πραγματικός καταιγισμός από ρεπορτάζ, στο σύνολο των οποίων αναφέρονταν βαρύτατες κακουργηματικές κατηγορίες, ξεκινώντας από τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και φτάνοντας ως τη διενέργεια φόνων και την απόπειρα τέλεσης ανθρωποκτονιών «κατά συρροή».

Με θλίψη παρατηρώ ότι στα ίδια ρεπορτάζ το τεκμήριο της αθωότητας (βασικό χαρακτηριστικό ενός δημοκρατικού συστήματος) φαινόταν να έχει πάει... περίπατο, ενώ κρίσιμα και μη αποσπάσματα της δικογραφίας, είτε επρόκειτο για μαρτυρικές καταθέσεις, είτε για κείμενα παρακολουθήσεων από τη «μυστική υπηρεσία» ΕΥΠ, είτε και για σχεδιαγράμματα «ροής» επικοινωνιών από τις ίδιες παρακολουθήσεις, έγιναν «φέιγ βολάν».

Δυστυχώς, τα κουκιά είναι μετρημένα. Παρά τις αισιόδοξες εξαγγελίες κυβερνητικών στελεχών, οι δυνατότητες των τραπεζών να δώσουν νέο χρήμα στην οικονομία είναι πολύ περιορισμένες.

Παρότι ελάχιστα έχουν γραφτεί επισήμως, είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι κατόπιν της ενίσχυσής τους οι τράπεζες πρέπει να μειώσουν τη σχέση μεταξύ δανείων και χορηγήσεων, όπως και την εξάρτησή τους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει είτε να αυξηθούν σημαντικά οι καταθέσεις, είτε να μειωθούν οι χορηγήσεις. Οι καταθέσεις όμως ΔΕΝ αυξάνονται το τελευταίο διάστημα, καθώς οι περισσότεροι εύποροι συμπολίτες μας προτιμούν, προς το παρόν, να κρατούν χρήματα στο εξωτερικό, για πολλούς λόγους.

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες για τη Δημοκρατία, χωρίς όμως να δίνεται η πρέπουσα σημασία στην πιο θεμελιώδη «αρχή» της, που είναι η λειτουργία του κράτους και των θεσμών.

Θα ξεκινήσω από ένα φρέσκο παράδειγμα, που αφορά τη νομοθετική απόπειρα να εμποδιστεί η έξοδος της ΒΙΟΧΑΛΚΟ από το Χρηματιστήριο, με μια καθαρά «φωτογραφική» τροπολογία, που εκπονήθηκε και κατατέθηκε στη Βουλή ΜΕΤΑ την ανακοίνωση των προθέσεων του εισηγμένου ομίλου.

Παρότι στο Χρηματιστήριο έγιναν νόμιμα εγκλήματα κατά των μικροεπενδυτών από εταιρίες που βγήκαν με το «έτσι θέλω», καμία αλλαγή νομοθεσίας δεν έγινε έγκαιρα για να τις μπλοκάρει. Στην περίπτωση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ η εξέλιξη ήταν… αστραπιαία, και ουσιαστικά επιχειρεί να επαναφέρει ένα καθεστώς που καταργήθηκε με… πρόσφατη διάταξη νόμου!

Ορισμένοι επιφανείς πολιτικοί έσπευσαν τα τελευταία 24ωρα να δηλώσουν ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν κινδυνεύει κι ότι έχει στέρεες θεσμικές και κοινωνικές βάσεις.

Θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλω και να παραθέσω τη δική μου -αιρετική ενδεχομένως- άποψη.
Υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που δείχνουν ότι η χώρα μας ΔΕΝ έχει εμπεδώσει κοινωνικά και πολιτικά την έννοια της αστικής Δημοκρατίας, παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει τα τελευταία 40 χρόνια ή το περήφανο αρχαίο παρελθόν της.

1. Στην Ελλάδα, η πολιτική εξουσία είναι σχεδόν απόλυτα «προσωποποιημένη». Ο εκάστοτε αρχηγός μεγάλου κόμματος, είτε είναι στην εξουσία είτε όχι, λαμβάνει διαστάσεις ειδώλου. Μια κατάσταση που εντείνεται αν το κόμμα αποκτήσει την κυβέρνηση.