Έγραφα παλιότερα ότι το ελληνικό δημόσιο αντιμετωπίζει φορολογικά ως «πλούσιους» εκείνους τους Έλληνες (μισθωτούς κυρίως) που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα αποτελούν μέρος της μεσαίας και κυρίως της μικρομεσαίας τάξης.
Έκτοτε, τα πράγματα έχουν δυστυχώς… χειροτερέψει.
Ο σε μεγάλο βαθμό άνισος στη μεθόδευσή του φόρος ακινήτων, σε συνδυασμό με τον φόρο «πολυτελείας» ακόμη και σε πεπαλαιωμένα Ι.Χ. αυτοκίνητα των 2.000 κυβικών, συνιστά νέα μόνιμη επιβάρυνση σε μια φοροδοτική δεξαμενή που δεν έχει απλώς εξαντληθεί, αλλά τείνει πλέον να εξαθλιωθεί.
Προσθέστε στα παραπάνω τις τραγελαφικές ρυθμίσεις που αφορούν τις επενδύσεις σε κινητές αξίες (φορολόγηση του κέρδους ως… επιχειρηματικού για πάνω από 3 συναλλαγές), αλλά και την παράλογη «υποχρέωση» των μετόχων μια Α.Ε. να επιστρέφουν… μερίσματα, σε περίπτωση που μεταγενέστερα προκύψουν οφειλές της εταιρίας προς το Δημόσιο, και θα καταλήξετε στο μόνο λογικό συμπέρασμα.
Παρότι επικαλείται συνεχώς την ανάπτυξη, η κυβέρνηση στην πράξη πλήττει βάναυσα την ιδιωτική ιδιοκτησία, τις εγχώριες επενδύσεις και εν γένει το βιοτικό επίπεδο της μεσαίας και της μικρομεσαίας τάξης. Κι από την άλλη, προδήλως προστατεύει, όσο δύναται (γιατί υπάρχει και η τρόικα), τον «περιούσιο» δημόσιο τομέα.
Με άλλα λόγια, αν και κατ' όνομα «δεξιά» (σε ό,τι αφορά τη Ν.Δ. τουλάχιστον), η κυβέρνηση συμπεριφέρεται περίπου σαν… κομμουνιστικό καθεστώς. Δίνοντας το δικαίωμα στον, υποτίθεται, «επαναστατικό» ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για την ανάγκη προστασίας της… ιδιωτικής περιουσίας!
Όχι ότι στην άλλη όχθη του πολιτικού φάσματος η κατάσταση είναι καλύτερη.
Δυστυχώς για εμάς, απέναντι στους «Δεξιούς κομμουνιστές» αντιπαρατάσσονται οι… «Αριστεροί του ονείρου». Που υπόσχονται… όλα σε όλους. Και το κράτος θα μεγαλώσουν, και τους μισθούς θα ανεβάσουν, και το αφορολόγητο στην ακίνητη περιουσία θα αυξήσουν.
Χωρίς να λένε πού θα βρούνε τα λεφτά. Ούτε πώς ακριβώς θα φορολογήσουν σκληρότατα το «μεγάλο κεφάλαιο», όταν στη σημερινή περίοδο της παγκοσμιοποίησης ουδείς το έχει καταφέρει.
Δυστυχώς, επαναλαμβάνω, διότι η ανυπαρξία ρεαλιστικών προτάσεων εκ μέρους της αντιπολίτευσης είναι τέλειο δεκανίκι για μια κυβέρνηση χωρίς σαφή ιδεολογική βάση, χωρίς στρατηγική, νέες ιδέες, ή έστω ένα σοβαρό μηχανισμό εκπόνησης νομοσχεδίων.
Όλη η Ελλάδα έχει καταλάβει πλέον ότι πλείστα από τα νομοσχέδια που έρχονται στη Βουλή (και συχνά ψηφίζονται με συνοπτικές διαδικασίες) είναι μνημεία προχειρότητας, που σε άλλη χώρα θα είχαν οδηγήσει στην παραίτηση όσων τα… φιλοτέχνησαν, ίσως και στην πτώση της κυβέρνησης που τα προώθησε άκριτα.
Κι όμως, χάρη στην ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση «επιπλέει», ελλείψει καλύτερης εναλλακτικής.
Έως ότου συμβεί κάποιο… ατύχημα.
Όσο άστοχο όμως θα ήταν να δώσουμε συγχωροχάρτι στην ασυγχώρητη ελαφρότητα της πολιτικής μας σκηνής απέναντι στα στοιχειώδη, άλλο τόσο άστοχο θα ήταν να χρεώσουμε όλα τα προβλήματα της ελληνικής πραγματικότητας σε πρόσωπα και μηχανισμούς.
Είτε κοιτάξει κανείς προς τα αριστερά, είτε προς τα δεξιά, διαπιστώνει πλέον μια διάχυτη ιδεολογική αμηχανία, που οδηγεί στα σουρεαλιστικά φαινόμενα που περιγράψαμε. Κι όχι μόνον στην Ελλάδα.
Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, με νέες συνθήκες στην οικονομική και στην κοινωνική πραγματικότητα. Όμως, οι μεγάλοι κομματικοί σχηματισμοί προσπαθούν να χαράξουν πολιτικές με τα ιδεολογικά εργαλεία του 20ού αιώνα. Εργαλεία που έχουν ήδη δείξει την ανεπάρκειά τους.
Η παγκοσμιοποίηση και η διεύρυνση των οικονομικών ανισοτήτων στη Δύση, η εκτόξευση της σημασίας των επενδυτικών «αγορών», η επέλαση νέων οικονομικών κολοσσών από τον Τρίτο Κόσμο, οι νέες τεχνολογίες έχουν ήδη αλλοιώσει το κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίχτηκαν τα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα του 20ού αιώνα.
Το ερώτημα είναι πόσο γρήγορα θα αναδειχθούν νέες ιδεολογικές προσεγγίσεις, ώστε να χαλιναγωγηθούν προς όφελος των κοινωνιών αυτές οι εξελίξεις.
Ως τότε, ειδικά σε μικρές χώρες όπως η Ελλάδα, η πολιτική «ιδεολογία» των μεγάλων πολυσυλλεκτικών κομμάτων θα υποτάσσεται αμήχανα στη σκοπιμότητα της κατάκτησης (ή της διατήρησης) εξουσίας, με τρόπο που θα αποξενώνει ολοένα και περισσότερο τους πάλαι ποτέ «οπαδούς» τους.