«Καλύτερα ο διάβολος που ξέρεις παρά αυτός που δεν ξέρεις», λέει το αγγλοσαξονικό ρητό, που σε πολλές περιπτώσεις βρίσκει εφαρμογή στην πολιτική. Το γεγονός ότι στην περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη λειτούργησε αντίστροφα, χαρίζοντας του δύο μεγάλες νίκες με προεργασία λιγότερο από ένα μήνα, ένα πράγμα δείχνει ξεκάθαρα:

Ότι ο κόσμος που ψήφισε ήθελε να απορρίψει τον «διάβολο που ήξερε». Την κομματική νομενκλατούρα, τις σέχτες και τους μηχανισμούς «του 3%», τους υποστηρικτές της δήθεν «αριστερής ορθοδοξίας», με τις ιδεοληψίες και τις αγκυλώσεις που έκαναν το κόμμα να χάσει το -υποτίθεται- μεγαλύτερο προσόν ενός αριστερού σχήματος: την άμεση επαφή με την κοινωνία, την οποία εξασφάλισε η κινηματική λογική της υποψηφιότητας του αντιπάλου, σε συνδυασμό με τα επικοινωνιακά του χαρίσματα.

Παρότι εμφανίστηκε μάλλον αλλεργικός στην κριτική και κυρίως την αυτοκριτική, από όσα είπε το Σαββατοκύριακο ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι σαφές ότι πήρε τουλάχιστον, εν μέρει, το μήνυμα της δυσαρέσκειας που αποτυπώνεται σε κρυφές και φανερές δημοσκοπήσεις.

Για αυτό και επιχείρησε να φύγει προς τα μπροστά, κάνοντας μια σειρά από εξαγγελίες σε διάφορα μέτωπα, από τη φοροδιαφυγή και την αύξηση των κρατικών εσόδων μέχρι την αμοιβή της εργασίας, την Υγεία, τη Δικαιοσύνη και την αστυνόμευση.

Ωστόσο, όπως φάνηκε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου την Κυριακή, δεν ήταν έτοιμος να μιλήσει για συγκεκριμένα μέτρα σε ό,τι αφορά το μεγάλο πρόβλημα της ακρίβειας, ενώ απέφυγε να απαντήσει σε μια σειρά από άλλα θέματα, από τα ελληνοτουρκικά ως την αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά και σε συγκεκριμένα «φάλτσα» που έγιναν στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών.

Όταν έξι μήνες νωρίτερα, λίγο μετά την τραγωδία των Τεμπών, γράφαμε περί επικίνδυνου κράτους, ίσως κάποιοι αναγνώστες να το θεώρησαν ως «δημοσιογραφική υπερβολή», για ένα τραγικό αλλά «μεμονωμένο» περιστατικό.

Σήμερα που η Ελλάδα νιώθει τόσο έντονη θλίψη, απογοήτευση και ανασφάλεια, μετά από ένα κυριολεκτικά αβάσταχτο καλοκαίρι, η πραγματική κατάσταση γίνεται πλέον πολύ πιο εύκολα αντιληπτή.

Μέσα σε λιγότερες από 80 μέρες παρακολουθήσαμε τις καταστρεπτικές πυρκαγιές, με αποκορύφωμα την τραγωδία στον Έβρο, τις εκρήξεις στην Αγχίαλο, την ανεμπόδιστη φονική κάθοδο των Κροατών χούλιγκαν, τον τραγικό θάνατο του Αντώνη μέσα στο λιμάνι του Πειραιά και τις πρωτοφανείς καταστροφές από τις πλημμύρες, είδαμε ακόμη και ελικόπτερα που έγιναν… υποβρύχια στη βάση στο Στεφανοβίκειο. 

Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει άλλη περίπτωση στα ελληνικά πολιτικά χρονικά, όπου ένα νεοεμφανιζόμενο πρόσωπο έχει ταράξει τόσο πολύ τα νερά, όχι μόνο μέσα στο κόμμα του αλλά στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό, όπως αυτή του Στέφανου Κασσελάκη.

Το «γιατί» έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αφορά τον ίδιο. Νέος, πολύ ευπαρουσίαστος, ευκατάστατος, τεχνοκράτης με βαρύ βιογραφικό και αμερικανο-σπουδαγμένος. “Woke” τόσο όσο αντέχει η ελληνική πολιτική πραγματικότητα -και εξαιρετικά επικοινωνιακός.

Αν ανήκε στη Νέα Δημοκρατία και απηχούσε τις πολιτικές ιδέες της, θα είχε όλες τις προδιαγραφές για πολύ σοβαρός «δελφίνος». Αλλά δεν εκπροσωπεί τη Νέα Δημοκρατία. Ούτε καν το ΠΑΣΟΚ. Κι εκεί βρίσκεται το δεύτερο σκέλος της μεγάλης έκπληξης και ανατροπής, που έχει προκαλέσει η εμφάνισή του.

Η έκρηξη πυρομαχικών στην Αγχίαλο, ήταν για πολλούς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Διότι έδειξε ολοφάνερα τη γύμνια του ελληνικού κράτους στο θέμα της ασφάλειας και της καταπολέμησης των πυρκαγιών, ακόμη κι όταν συνδέονται με την εθνική άμυνα.

Η εικόνα που σχηματίζεται όχι άδικα στην κοινή γνώμη, είναι ότι πέρα από την υιοθέτηση και εφαρμογή του περίφημου πλέον 112 (μια άσκηση ψηφιακής κατά βάση φύσεως), δεν έχει υπάρξει από το 2019 και μετά κάποια "στρατηγική" μεταβολή στην καταπολέμηση των πυρκαγιών, παρά τις αλλεπάλληλες δεσμεύσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, από το 2017 όταν ακόμη ήταν στην αντιπολίτευση, έως και σήμερα, παρά την τετραετή κυβερνητική θητεία.