Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή οι δυτικές δημοκρατίες δεν προέρχεται από τη διεθνή τρομοκρατία ή από κάποιον ιδεολογικά απολυταρχικό αντίπαλο, αλλά από την επαπειλούμενη διάβρωση του «μοντέλου» διαβίωσης στο οποίο έχουν συνηθίσει οι πολίτες τους.

Ο τρόπος με τον οποίο υλοποιήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες η οικονομική παγκοσμιοποίηση έχει επιφέρει σημαντική διεύρυνση της εισοδηματικής και περιουσιακής ανισότητας, με βασικότερα θύματα τη μικρομεσαία και τη μεσαία «αστική» τάξη.

Επικίνδυνα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δείχνει σήμερα απόλυτα γοητευμένο από τον λαϊκισμό. Δεν έχει σημασία αν αυτός ήταν μία από τις βασικές αιτίες της κρίσης, η δύναμή του ενισχύεται όσο αυξάνουν οι κακουχίες. Και σαν τη φλογέρα του αυλητή στον μύθο του Χάμελιν, φαντάζει σήμερα ακατανίκητη. 

Σημασία δεν έχει πια ο ίδιος ο αυλητής. Εκείνος μπορεί να είναι αναξιόπιστος, μπορεί να είναι γελοίος, ενίοτε και αποκρουστικός. Η μελωδία, το μήνυμα, είναι αυτό που μετράει. Αρκεί να είναι εύηχο, ευχάριστο. Δε χρειάζεται να είναι αληθινό.

Τραπεζικό στέλεχος μου εκμυστηρεύτηκε προχθές, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι μετά τον θόρυβο που έχει ξεσπάσει και σε πολιτικό επίπεδο γύρω από την υπόθεση του Ταμιευτηρίου, δεν θα είναι παράξενο αν για να πάρει μια επιχείρηση δάνειο «αναγκάζεται να βάλει εγγύηση τη μάνα και τον πατέρα του ιδιοκτήτη, σε μια… αποτίμηση όχι παραπάνω από το 30-50% της αξίας τους, ώστε να έχει το δάνειο πραγματική κάλυψη 200-300% και να έχει ο τραπεζικός το κεφάλι του ήσυχο».

Δυστυχώς όμως για την αγορά μας τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία.

Τα «προγνωστικά» για τις επερχόμενες ευρωεκλογές ήδη προκαλούν φόβο στους κόλπους των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης, κι ενδεχομένως όχι μόνο σε αυτά. 

Ο λόγος είναι απλός: Θεωρείται πολύ πιθανό ότι θα κυριαρχήσει ο θυμός, η διαμαρτυρία κι ότι ως εξ αυτού οι κυβερνητικές δυνάμεις θα υποστούν σημαντική έως και καταστροφική ήττα, τέτοιου μεγέθους που να επιφέρει ενδεχομένως αποδυνάμωση και τελικά πτώση της κυβέρνησης.

Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο διακινείται ήδη το σενάριο των «τριπλών» εκλογών, με την ελπίδα ότι η ψήφος διαμαρτυρίας θα εκτονωθεί στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές, ενώ θα επικρατήσει μεγαλύτερη ψυχραιμία στη διαδικασία της «εθνικής» διακυβέρνησης.

Στην εποχή που ζούμε η προϋπόθεση για όλα αυτά βρίσκεται σε έννοιες όπως η παιδεία, η εργατικότητα, η αυτοπειθαρχία, η οργάνωση, στην αίσθηση ενός δημιουργικού «εγώ», που αυτενεργεί, αναγνωρίζοντας όμως και τα όριά του μέσα σε ένα κοινωνικό «εμείς». Όλα αυτά μπορούν να εκφραστούν πολιτικά από αρκετές σύγχρονες θεωρίες.

Το κακό είναι ότι στην Ελλάδα κυρίαρχη πολιτική στην... πράξη εξακολουθεί να παραμένει μια ολέθρια μορφή ξεπερασμένου κρατισμού, που διατρέχει τις πολιτικές παρατάξεις, ανεξαρτήτως... θεωρίας και ιδεολογικής τοποθέτησης