Αν ισχύει η γνωστή ρήση ότι κάθε κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν, τότε πρέπει να είμαστε μια κοινωνία Φαρισαίων και υποκριτών, μια κοινωνία στην οποία ο καθένας άλλα λέει και άλλα κάνει.
Δεν εξηγείται αλλιώς το επίπεδο συμπεριφοράς πολλών εκ των πολιτικών μας, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης και ιδεολογικού φάσματος.
Ας ξεκινήσουμε από τον «μεγαλοαστό» δεξιό Μιχάλη Λιάπη, που πιάστηκε να οδηγεί τζιπ μεγάλου κυβισμού, ως άλλος... Νταβέλης, με πλαστές πινακίδες, χωρίς ασφάλεια και χωρίς δίπλωμα.
Ποιος; Αυτός, ο πρώην υπουργός... Μεταφορών!
Κι ας περάσουμε στον ανεκδιήγητο Γεράσιμο Γιακουμάτο, που έσπευσε να δηλώσει ότι ο Λιάπης πρέπει να αθωωθεί λόγω... βλακείας! Δεν ενθυμούμαι να είχε εκφράσει τέτοια άποψη ο κ. Γιακουμάτος όταν ο Λιάπης ήταν βουλευτής και υπουργός, με κάποια ισχύ στην παράταξη.
Προφανώς λοιπόν, κατά τον Γιακουμάτο, το επίπεδο βλακείας ενός προσώπου ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με την πολιτική του ισχύ, κι εν πάση περιπτώσει ουδόλως επηρεάζει την άσκηση υπουργικών καθηκόντων.
Η κατάσταση δυστυχώς δεν είναι καλύτερη και στην αντίπερα όχθη.
Ο πρώην πρόεδρος της ΟΤΟΕ και συνδικαλιστής καριέρας Δημήτρης Τσουκαλάς, βουλευτής πλέον του ΣΥΡΙΖΑ, πασχίζει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για το ποσό μαμούθ που εισέπραξε ως εφάπαξ και πρόσθετο συνταξιοδοτικό συμβόλαιο πριγκιπικών διαστάσεων (που πλήρωνε ασμένως ο... εργοδότης του).
Δύο σημαίνοντα οικονομικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος και Γιώργος Σταθάκης, συμπαθέστατοι κατά τα άλλα, αποκαλύφθηκαν «μεγαλοεπενδυτές» εξωτερικού, σε προϊόντα των «επάρατων» διεθνών οικονομικών οίκων, μιας αντίληψης και πρακτικής που πολλάκις έχουν κατακεραυνώσει στο πλαίσιο της κομματικής γραμμής.
Στην περίπτωσή τους, η ρήση «αριστεροί με δεξιά τσέπη» μάλλον τα λέει όλα!
Στο ίδιο πλαίσιο είναι εδώ και χρόνια η περίφημη ιστορία με τα ιδιωτικά σχολεία.
Πολλοί ασχολήθηκαν το προηγούμενο διάστημα με το παιδί του Αλέξη Τσίπρα διότι πήγαινε σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Μικρό το κακό σε αυτήν την περίπτωση. Θυμάμαι όμως ότι παλαιότερα το ίδιο είχε συμβεί και με το τέκνο της Αλέκας Παπαρήγα, που πήγαινε σε ιδιωτικό (αμερικανικό!) κολέγιο.
Με συγχωρείτε, αλλά το βρίσκω αφάνταστα υποκριτικό να μιλάς για τη δωρεάν κρατική παιδεία, να αφορίζεις τον ιδιωτικό τομέα γενικώς και την ιδιωτική παιδεία ειδικώς, αλλά να στέλνεις το παιδί σου στα «νύχια» του ταξικού αντιπάλου, με τη δικαιολογία ότι δεν έχει επέλθει ακόμη ο κομμουνιστικός ή σοσιαλιστικός παράδεισος, οπότε... «τι να κάνει το παιδί;»!
Αλλά και οι βουλευτές των δεξιών ή των κεντρώων κομμάτων, που στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στο εξωτερικό (σε ιδιωτικά πανεπιστήμια) και ποτέ δεν τάχθηκαν υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, ήταν -και παραμένουν- εξίσου υποκριτές.
Οι Αγγλοσάξονες λένε μια φράση με βαθύ νόημα: «Υοu can talk the talk, but can you walk the walk?". Φράση-κόλαφος, δυστυχώς, για μεγάλο μέρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Που συστηματικά, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, άλλα λέει κι άλλα... κάνει!
Κι όμως, εμείς τους ψηφίζουμε. Εμείς πρακτικά φτιάχνουμε τον «χάρτη» των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών προσώπων. Εμείς οι ψηφοφόροι.
Είμαστε άραγε εξίσου Φαρισαίοι και υποκριτές όπως υπονόησα στην αρχή;
Εκτιμώ πως όχι. Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας θέλει κάτι καινούργιο, κάτι περισσότερο γνήσιο και αποτελεσματικό. Θέλει να ξεμπερδεύει με το παρελθόν που έφερε την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής. Θέλει μια νέα, καλύτερη Ελλάδα.
Είναι όμως εγκλωβισμένο στους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς.
Διότι δυστυχώς, σε ορισμένες στιγμές, η Δημοκρατία έχει αδιέξοδα για τον ψηφοφόρο, αντίθετα με όσα πιπιλούν ως καραμέλα οι πολιτικοί μας. Στις εκλογές οι περισσότεροι πολίτες ψηφίζουν με βάση «το μη χείρον βέλτιστον», ελλείψει συγκροτημένων εναλλακτικών προτάσεων.
Το νέο όμως κάποια στιγμή θα έλθει. Και τότε η ιδιότυπη αυτή αιχμαλωσία θα τερματιστεί.
Θα ήταν βέβαια αφελές να πιστέψουμε ότι το νέο θα έλθει με παρθενογένεση. Τουναντίον, θα ενσωματώσει κι ένα μέρος του παλαιού. Εκείνους τους πολιτικούς που πιάνουν το μήνυμα της νέας εποχής, που θέλουν και μπορούν να αλλάξουν περπατησιά, που δεν κάηκαν ολοσχερώς από τη συμμετοχή τους στην προηγούμενη κατάσταση.
Τουλάχιστον ας επικεντρωθούμε σε αυτούς ως πολίτες κι ας απορρίψουμε τελεσίδικα όσους δεν εννοούν να αλλάξουν. Ευτυχώς, στις περισσότερες των περιπτώσεων, φροντίζουν οι ίδιοι να αποκαλύπτονται.