Να με συγχωρήσετε αν είμαι οξύς, αλλά χθες άκουγα σε εκπομπή τον έναν πρύτανη (Μυλόπουλο, του Αριστοτελείου) να υπερασπίζεται τον άλλον (Πελεγρίνη, του Πανεπιστημίου Αθηνών) και μου σηκώθηκε η τρίχα.
«Πρέπει να αποκατασταθεί το κύρος του κ. Πελεγρίνη», έλεγε και ξανάλεγε ο συνάδελφός του, αναφερόμενος στην κίνηση του υπουργού Παιδείας να παραπέμψει τον κ. Πελεγρίνη στο πειθαρχικό.
Ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι πώς βλέπουν οι κ.κ. πρυτάνεις την έννοια του κύρους. Αν ο κ. Πελεγρίνης είχε έστω και την ελάχιστη ευθιξία, θα έπρεπε απλώς να παραιτηθεί.
Διότι ο κ. Πελεγρίνης απέτυχε στην άσκηση των καθηκόντων του. Επί των ημερών του το πανεπιστήμιο σταμάτησε να λειτουργεί επί μήνες κι έγινε έρμαιο των διεκδικήσεων του διοικητικού προσωπικού.
Το εξάμηνο για τους φοιτητές έχει χαθεί (εκτός αν συνεχίσουν το ακαδημαϊκό έτος το... καλοκαίρι) και η έννοια του «αυτοδιοίκητου» των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων έχει εξελιχτεί σε κακόγουστο αστείο.
Ο κ. Πελεγρίνης ανέλαβε να διοικήσει ένα από τα σπουδαιότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και εκ του αποτελέσματος απέτυχε παταγωδώς. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες «περγαμηνές» γι' αυτήν τη διαπίστωση.
Κι όμως, ο κ. Μυλόπουλος τον σιγοντάρει. Εν πολλοίς, δε, συντάσσεται με τη λογική ότι όσοι μιλούν για το χαμένο εξάμηνο χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, γιατί -όπως είπε- δεν αντέδρασαν όταν έπρεπε στην περικοπή των κονδυλίων για την Παιδεία!
Εμένα τουλάχιστον αυτή η υποστήριξη μου θυμίζει περισσότερο από κάθε τι άλλο τη λογική «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει», μια λογική που δυστυχώς επικρατεί ανάμεσα στις ελληνικές συντεχνίες, ανεξαρτήτως επιπέδου «ακαδημαϊκών» σπουδών.
Περιλαμβάνει δυστυχώς ακόμη και την περίφημη πνευματική «ελίτ» της χώρας μας, με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις που κινούνται στον αντίποδα, καταλήγοντας να ξεκατινιάζονται, συνήθως λόγω καθαρά προσωπικών απωθημένων και ανταγωνισμών.
Προς υπεράσπισή τους, οι κ. πρυτάνεις συνηθίζουν να προτάσσουν το υψηλό επίπεδο της ελληνικής ανώτατης Παιδείας. Ε, λοιπόν, μάλλον ζουν σε άλλη χώρα, σε μια δική τους ιδιαίτερη πραγματικότητα.
Όχι ότι φταίνε μόνο εκείνοι για την πραγματικότητα. Με πρωτοβουλία της εκάστοτε κυβέρνησης, η ελληνική Παιδεία γενικώς πάει από τα κακό στο χειρότερο, χρόνο με τον χρόνο.
Υποθέτω ότι για τους κ. πρυτάνεις το γεγονός ότι οι περισσότεροι εύποροι Έλληνες στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στο εξωτερικό, κι αν αντέχουν όχι μόνο για τα μεταπτυχιακά τους, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Δεν έχει για εκείνους σημασία ότι η έντονη κομματικοποίηση των ελληνικών πανεπιστημίων, οι καταλήψεις, οι ποικιλόμορφες κινητοποιήσεις, τα ελλιπή συγγράμματα, η μεγάλη καθυστέρηση στην υιοθέτηση νεοτερισμών ολοένα και διώχνουν όσους έχουν εναλλακτικές.
Υποθέτω ότι ουδόλως απορούν για το γεγονός ότι στην Ελλάδα η «ηλεκτρονική Παιδεία» εξ αποστάσεως, τα ηλεκτρονικά συγγράμματα, είναι άγνωστη λέξη, όταν στο εξωτερικό τα οφέλη της είτε αφορούν τη μείωση του κόστους, είτε τη μόρφωση εργαζομένων, έχει γίνει περίπου καθεστώς.
Ίσως ο κ. Πελεγρίνης και ο κ. Μυλόπουλος αντί να περηφανεύονται για τις δήθεν «επιτυχίες» θα έπρεπε να διαβάσουν τις δηλώσεις που έκανε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» ο Σταύρος Ευθυμίου, πρώτος από τους εισακτέους στο τμήμα Φυσικής, με 19.384 μόρια:
«Βλέπω τον χρόνο να κυλάει χωρίς να αλλάζει τίποτα. Τόσο καιρό περιμένω άδικα να ανοίξουν οι σχολές» αναφέρει στον «Ε.Τ.» και συνεχίζει: «Σκέφτομαι να στείλω αιτήσεις για προπτυχιακές σπουδές σε βρετανικά πανεπιστήμια. Αν με δεχτούν το σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάω. Η μοναδική επαφή που έχω με τη σχολή μου εδώ και τόσο καιρό είναι μια ανακοίνωση κάθε εβδομάδα στην επίσημη ιστοσελίδα ότι η απεργία συνεχίζεται. Έχω κουραστεί από την αναμονή, στην οποία απ’ ό,τι φαίνεται δεν μπαίνει ένα τέλος. Για εμάς τους φοιτητές που είμαστε από επαρχία είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Δεν είναι μόνο το άγχος για το πότε επιτέλους θα ανοίξει η σχολή. Το μεγαλύτερο βάρος είναι το οικονομικό».
Η απειλή να χαθεί το εξάμηνο δεν είναι η μόνη έννοια του αριστούχου. Η συχνότητα με την οποία κλείνουν τα πανεπιστήμια με την παραμικρή αιτία είναι αυτό που τον ανησυχεί περισσότερο. «Ήδη έχουν χαθεί κάποιοι μήνες. Αν στο μέλλον γίνει κάτι άλλο και διαφωνούν οι καθηγητές ή οι φοιτητές τι θα συμβεί; Θα ξανακλείσει η σχολή και θα βρεθώ σε στάση αναμονής;».
Δυστυχώς, όλα όσα συμβαίνουν, αλλά κι εκείνα, τα θετικά που ΔΕΝ συμβαίνουν αποτελούν μια άλλη όψη του μικροβίου που χτύπησε εδώ και πολλά χρόνια την ελληνική κοινωνία.
Της σήψης των θεσμών, με μέγιστη υπαιτιότητα του πολιτικού συστήματος, που πρακτικά κατάργησε κάθε έννοια «αξιοκρατίας» σχεδόν σε όλα τα επίπεδα.
Κι έτσι καταλήξαμε γενικώς να έχουμε τις «ελίτ» που αξίζουν στην άρρωστη κοινωνία μας.