Το πιο θεμελιώδες σημείο της Δημόσιας Διοίκησης έχει να κάνει με την εκπόνηση και προπαρασκευή των νομοσχεδίων που πηγαίνουν για ψήφιση στη Βουλή.
Διότι στα νομοσχέδια αυτά στηρίζονται στη συνέχεια (αφού γίνουν νόμοι) όλες οι λειτουργίες του κράτους που είναι απαραίτητες για την κοινωνία. Η φορολογική πολιτική, η αναπτυξιακή πολιτική, οι ρυθμίσεις του ιδιωτικού τομέα κ.ά.
Στο πλαίσιο αυτό είναι κυριολεκτικά αξιοθρήνητο το γεγονός ότι έρχονται στη Βουλή νομοσχέδια που κάνουν την κοινή λογική να φαντάζει σπάνιο αγαθό.
Που είναι γεμάτα αστοχίες, που ψηφίζονται για να… αλλάξουν και να ξαναλλάξουν, που χρειάζονται «διευκρινίσεις» (μάζεμα της γκάφας δηλαδή, για να συνεννοούμεθα) λίγες ώρες μετά την κατάθεσή τους!
Νομοσχέδια που δείχνουν ότι μια ομάδα μαθητευόμενων μάγων προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του «σωτήρα» της οικονομίας, χωρίς να έχει ούτε τις γνώσεις, ούτε και την πείρα, μετατρέποντας τη Δημόσια Διοίκηση σε «τσίρκο». Οι συχνές (δυστυχώς) παραστάσεις του οποίου, αν δεν είχαν τόσο οδυνηρές συνέπειες, θα ήταν για γέλια.
Είναι γνωστό, αλλά χρήζει επανάληψης. Νόμος που ψηφίστηκε μάλιστα από τη Βουλή, ντάλα Αύγουστο (που σημαίνει ότι οι βουλευτές τον ψήφισαν είτε γιατί δεν τον διάβασαν, είτε γιατί δεν τον κατάλαβαν, είτε για λόγους κομματικής πειθαρχίας), προέβλεπε ότι αν ένα φυσικό πρόσωπο κάνει πάνω από τρεις πράξεις στο χρηματιστήριο σε ένα εξάμηνο θα χαρακτηρίζεται επιτηδευματίας και θα πρέπει να ανοίγει βιβλία στην εφορία.
Τέτοιου είδους διάταξη, κυριολεκτικά φονική για τις επενδύσεις και το ελληνικό χρηματιστήριο, δεν υπάρχει πουθενά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Αυτό είναι σίγουρο, το λέει επίσημα ο Σύνδεσμος των Χρηματιστών που πλήρωσε την Ernst & Young για να το ψάξει, πέραν πάσης αμφιβολίας. Το πιθανότερο όμως είναι ότι τέτοια ρύθμιση δεν υπάρχει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Πολύ απλά διότι είναι εντελώς παράλογη και αναιρεί την έννοια της ιδιωτικής επένδυσης εκ μέρους φυσικών προσώπων.
Λίγη σημασία έχει ότι το «λάθος» διορθώθηκε εκ των υστέρων σε ό,τι αφορά τις εισηγμένες αξίες (λες και αν δεν είναι εισηγμένες θα έπρεπε να ισχύει).
Διότι δεν ήταν λάθος ή αβλεψία. Ήρθε στη Βουλή συνειδητά. Ο επικεφαλής της ομάδας συμβούλων, ο πρόεδρος της Επιτροπής Λογιστικής Τυποποίησης και Ελέγχου Απόστολος Ρεφενές, είχε τη βασική ευθύνη, γι' αυτό και θα έπρεπε να έχει ήδη υποβάλει την παραίτησή του.
Δεν θέλω όμως να σας κουράσω με τα μαύρα χάλια των νέων ρυθμίσεων για τη φορολογία των επενδύσεων, διότι το πρόβλημα είναι γενικότερο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον φόρο ακινήτων, ο οποίος υποτίθεται ότι ετοιμαζόταν επί μήνες. Κι ας αφήσουμε κατά μέρος τον τραγέλαφο που επικράτησε το προηγούμενο διάστημα, κυρίως για το ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο, με βασικό θύμα (όπως πάντα!) την αστική μεσαία τάξη.
Σε αυτόν τον νόμο, έτσι όπως τελικώς κατατέθηκε, υπάρχουν στοιχεία που θα έπρεπε να εξοργίσουν όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης.
- Πρώτον διότι στηρίζεται σε δήθεν «αντικειμενικές αξίες», που όμως εδώ και χρόνια ανήκουν στη σφαίρα των «ευσεβών πόθων». Στην πράξη, το κράτος φορολογεί συνειδητά αξίες που… δεν υπάρχουν!
- Δεύτερον, επειδή το κράτος γνωρίζοντας ότι κάποιοι δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν τον φόρο έσπευσε να μεταφέρει προκαταβολικά το βάρος (αυξάνοντας τους συντελεστές) σε εκείνους που… θα μπορέσουν. Ο ορισμός δηλαδή της θεσμοθετημένης φορολογικής αδικίας!
- Τρίτον, διότι ακόμη και η κοινωνική πολιτική, που υποτίθεται ότι ασκείται μέσω του νομοσχεδίου, είναι… κάλπικη. Για να έχει κάποιος έκπτωση ή απαλλαγή από τον φόρο θα πρέπει να έχει καταφέρει να κάνει ρύθμιση στο Δημόσιο. Πόσο εύκολο είναι αυτό όταν είναι ήδη γνωστό ότι περίπου το 1/3 των Eλλήνων που υποβάλλουν δήλωση έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη;
Σημειώστε σχετικά ότι με βάση τα επίσημα στοιχεία των τελών Οκτωβρίου, 2.695.000 φυσικά πρόσωπα είχαν ληξιπρόθεσμα χρέη ύψους 23 δισ., εκ των οποίων σε ρύθμιση είχε μπει περίπου 1 δισ. ευρώ.
Τι νόημα έχει να προσθέτεις νέους φόρους σε ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν τους προηγούμενους. Προφανώς δεν έχει νόημα.
Κι εξίσου προφανώς (όταν μαζεύεται τόσο μεγάλο μέρος της κοινωνίας που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει), στο μέλλον θα γίνουν ευνοϊκές «ρυθμίσεις» μπροστά στις οποίες οι χαριστικές ρυθμίσεις του παρελθόντος θα… ωχριούν!
Αυτός είναι εν τέλει κι ο πυρήνας του προβλήματος με αυτό το «τσίρκο» των συμβούλων και των δήθεν «ειδικών» που χαράσσουν τους νέους νόμους του κράτους μας: ότι ανήκουν στο νοσηρό παρελθόν που θα έπρεπε να αφήσουμε πίσω.
Ότι διαιωνίζουν όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του απεχθούς ελληνικού «κρατισμού», αντιμετωπίζοντας την ιδιωτική περιουσία ως «λεία».
Ότι αποτελούν κομμάτι μιας γραφειοκρατικής «εξουσίας», που εκφράζεται με ημιμάθεια, αλαζονεία και αυταρχικότητα, που αγνοεί παντελώς τις ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας.
Δεδομένων των συνθηκών, είναι δυστυχώς χειρότεροι κι από τους προκατόχους τους των περασμένων δεκαετιών, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται αυτό!