Το τελευταίο διάστημα, θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ιστορικής σημασίας για τον ελληνικό τραπεζικό τομέα, με εξαιρετικά σημαντικές προεκτάσεις για την εγχώρια οικονομία.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι βρέθηκαν πρόθυμοι χρηματοδότες, που κατέθεσαν και εξακολουθούν (στην περίπτωση της Εθνικής) να βάζουν στο τραπέζι δισεκατομμύρια ευρώ για την κεφαλαιακή ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών.

Ιδιαίτερη «συμβολική» αλλά και πρακτική σημασία έχει και το ότι λίγους μήνες μετά τη «διάσωσή» της με κρατικά κεφάλαια, η Eurobank είναι ήδη μια τράπεζα που ανήκει κατά πλειοψηφία στον ιδιωτικό τομέα, κι εξαρτάται πλέον από το ΤΧΣ, μόνο για τη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων στρατηγικής σημασίας!

Σε μια χώρα που διψά για επενδύσεις, η κυβέρνηση εξακολουθεί να αντιμετωπίζει αφ υψηλού τον βασικότερο ίσως αναπτυξιακό «μοχλό» που έχει στη διάθεση της: Το Χρηματιστήριο, που θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο έλξης εγχώριων κεφαλαίων αλλά και αιτία επαναπατρισμού ενός μέρους των δεκάδων δισεκατομμυρίων που εξακολουθούν να βρίσκονται στο εξωτερικό.

Κορυφαίο παράδειγμα της ελαφρότητας και της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίζουν τη χρηματιστηριακή αγορά οι κυβερνώντες, στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αρμόδιοι του Υπουργείου Οικονομικών, ήταν οι τραγελαφικές αλλαγές που έχουν γίνει- και συνεχίζουν να γίνονται- στις διατάξεις για το φόρο υπεραξίας κινητών αξιών.

Εκείνοι που ασκούν κριτική σε όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, κατηγορώντας τους Ευρωπαίους για ανθελληνισμό, μάλλον λησμονούν ότι δεν ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικό, όπου κυριαρχεί το δίκαιο και η αλληλεγγύη.

Αν το θυμηθούν αυτό ίσως εκτιμήσουν πώς είναι ευχής έργον για την Ελλάδα ότι στην Ευρώπη (και γενικότερα στη Δύση) άνθησαν οι αξίες του Διαφωτισμού, της αστικής δημοκρατίας, της ισότητας, της πολιτικής ελευθερίας, της ανεξιθρησκίας, με τρόπο που δεν συναντάμε ακόμη στον υπόλοιπο κόσμο.

Είναι γεγονός ότι μεγάλη μερίδα των πολιτών αισθάνεται ένα είδος απέχθειας για τους «επαγγελματίες» της πολιτικής. Δύσκολο να πούμε ότι έχει άδικο. Το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών το ζήσαμε και το ζούμε στο πετσί μας. 

Ωστόσο, το αποτέλεσμα αυτής της απέχθειας μάλλον χειροτερεύει την κατάσταση.

-Η Χρυσή Αυγή, ένα κόμμα ακραίο και περιθωριακό, έφτασε να πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις, διατηρώντας μεγάλο μέρος της ισχύος του, ακόμη και μετά τις διώξεις που ασκήθηκαν σχεδόν σε όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Κι αν ρωτήσετε πολλούς από τους «συμπαθούντες» γιατί, θα σας πουν ορθά-κοφτά «γιατί αυτούς φοβούνται οι πολιτικοί». Τόσο απλά.

Εδώ και δεκαετίες έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να βλέπουμε οργασμό «έργων» στους δρόμους δήμων και κοινοτήτων πριν από τις δημοτικές εκλογές, αλλά και πλούσιες υποσχέσεις για «παροχές» από το κράτος, πριν από τις κοινοβουλευτικές εκλογές.

Κάπως έτσι, δεδομένης της πολιτικής σημασίας των ευρωεκλογών (σε ό,τι αφορά τo εύρος αποτύπωσης του αντιευρωπαϊκού συναισθήματος, αλλά και το ενδεχόμενο αμφισβήτησης της εγχώριας διακυβέρνησης), ζήσαμε το τελευταίο διάστημα μια προσπάθεια πρόωρης ίσως «ανάστασης» των κοινωνικών προσδοκιών για έξοδο από την κρίση.