Είναι λυπηρό ότι για μία ακόμη φορά οι ευρωεκλογές διεξάγονται στη χώρα μας με όρους εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης, χωρίς ιδιαίτερες αναφορές στα πανευρωπαϊκά προβλήματα που, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι και δικά μας προβλήματα.

Το γεγονός ότι πλέον οι σημαντικότερες αποφάσεις είναι αδύνατον να ληφθούν από τα εθνικά όργανα, χωρίς τη συγκατάθεση της ευρωπαϊκής εξουσίας, θα έπρεπε να μας έχει ανοίξει τα μάτια.

Κι όμως, συνεχίζουμε να ομφαλοσκοπούμε, να αγνοούμε την ευρύτερη ευρωπαϊκή διάσταση των προβλημάτων, που εν τέλει διαμορφώνουν το πλαίσιο της πολιτικής και για την ελληνική πραγματικότητα.

Τεράστιος θόρυβος έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες σε σχέση με το παρασκήνιο των Καννών, αλλά και το μυστικό σχέδιο «Ζ» για Grexit που αποκάλυψαν σε διαδοχικά τους δημοσιεύματα οι Financial Times.

Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, καθένας από τους πολιτικούς πρωταγωνιστές αυτών των -ιστορικής αναμφίβολα σημασίας- επεισοδίων δίνει και τη δική του εκδοχή, ενώ ακόμη πιο διχαστικές είναι οι ερμηνείες των αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων στην Ελλάδα.

Φοβάμαι ωστόσο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η κριτική που ασκείται στηρίζεται στη λογική της εκ των υστέρων προφητείας.

Η συμφωνία μεταξύ της Πειραιώς και της MIG αποτελεί ίσως την πιο ταιριαστή συνέχεια στη διαδικασία ενίσχυσης των ελληνικών τραπεζών, με ιδιωτικά κεφάλαια. Σηματοδοτεί με τον καλύτερο τρόπο την έναρξη της διαδικασίας αναδιάρθρωσης στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ώστε να γίνει η απόλυτα επιβεβλημένη προσαρμογή στις νέες συνθήκες, όπως άλλωστε καταγράφεται και στο σχετικό θέμα του Euro2day.gr. 

Ακόμη και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την επίσημη έναρξη της κρίσης (με ορόσημο την υπογραφή του πρώτου μνημονίου), ο ιδιωτικός τομέας βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Τα επίπεδα κατανάλωσης δεν έχουν πια καμία σχέση με την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας. Πάρα πολλές μικρομεσαίες, αλλά και μεγαλύτερες, επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο, ή βρίσκονται στα πρόθυρα. Οι τιμές έχουν συμπιεστεί, η χρηματοδότηση παραμένει εξαιρετικά δυσχερής και οι εξαγωγές έχουν φρακάρει.

Αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να μας τρομάζει, είναι το πόσο χαμηλά έχουμε οι ίδιοι κατεβάσει τον πήχη σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία των πολιτικών, ιδίως όταν πρόκειται για προεκλογική περίοδο.

Αφορμή για το σχόλιο αυτό είναι η μεγαλειώδης «κωλοτούμπα» που έκανε ο Βαγγέλης Βενιζέλος σχετικά με τις μετεκλογικές εξελίξεις στην περίπτωση που δεν τα πάει καλά η Ελιά. Αιτία η αντίδραση συναδέλφων δημοσιογράφων, αλλά και πολιτών, κατά την άποψη των οποίων «ε, δεν τρέχει και τίποτε».

Προεκλογική περίοδος σημαίνει πως οι πολιτικοί λένε «ό,τι θέλουν», άμα δεν τους βολεύει τα γυρίζουν, και στο κάτω-κάτω πού βρίσκεται το παράξενο; Πολιτικοί είναι, παράξενο θα ήταν αν… δεν άλλαζαν θέσεις σαν τα πουκάμισα, λέμε μεταξύ μας, σα να ήταν ανέκδοτο!

Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται η αναγωγή του αποτελέσματος των ευρωεκλογών σε ουσιώδες «πρόκριμα» της κυβερνητικής σταθερότητας. 

Αυτό συμβαίνει παραδοσιακά στη χώρα μας, η κοινή γνώμη της οποίας ουδέποτε αντιμετώπισε τη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία ως ένα μέσο διαμόρφωσης ισορροπιών στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά και προώθησης των ευρωπαϊκών θεμάτων.

Ο νεωτερισμός των ημερών βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτήν τη φορά, πέραν της αντιπολίτευσης, ομιλεί περί ενδεχόμενης διατάραξης της κυβερνητικής σταθερότητας και μέρος της συμπολίτευσης: ο πιο μεγάλος χαμένος των γκάλοπ, το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου.