Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα πέτυχε το τελευταίο διάστημα σημαντικές «νίκες». Υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ανάκτηση πρόσβασης στις ξένες αγορές για τις τράπεζες κι ελπίδες ότι πολύ σύντομα θα ακολουθήσει ο κρατικός τομέας.

Η χώρα δείχνει να βαδίζει προς τη σταθεροποίηση, μετά από απανωτές «βουτιές» στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν, ενώ στην αγορά αρχίζει να επικρατεί συγκρατημένη έστω αισιοδοξία.

Όμως, σε μεγάλο βαθμό, τα «επιτεύγματα» στηρίχθηκαν στις θυσίες των πολιτών. Ήταν αποτέλεσμα μιας υφεσιακής διαδικασίας.

Εξ ορισμού, ο τραπεζικός τομέας ως έναν βαθμό «διαπλέκεται» υποχρεωτικά με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει παντού, καθώς οι τράπεζες αποτελούν τις αρτηρίες μέσα από τις οποίες κυκλοφορεί το χρήμα στην ελληνική και στην παγκόσμια οικονομία.

Το πολιτικό σύστημα θέτει το πλαίσιο για τη λειτουργία των τραπεζών, λιγότερο ή περισσότερο ανεξάρτητοι θεσμοί, με τη μορφή των κεντρικών τραπεζών, ελέγχουν τη λειτουργία τους, όμως οι ίδιες οι τράπεζες ελέγχουν τη ροή του χρήματος προς τους κλάδους της οικονομίας, αλλά και προς το ίδιο το κράτος, γεγονός που τους προσδίδει ιδιαίτερα υπολογίσιμη δύναμη.

Το χθεσινό «σκληρό ροκ» στη Βουλή δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο. Ο ΣΥΡΙΖΑ «εφηύρε» την πρόταση μομφής κατά του Στουρνάρα, προκειμένου να αυξήσει την ένταση της αντιπαράθεσης και να επιχειρήσει μια εύκολη νίκη στο μέτωπο των εντυπώσεων, γνωρίζοντας ότι το πολύκροτο νομοσχέδιο των τριών άρθρων θα ψηφιστεί τελικά, έστω και με απώλειες για την κυβέρνηση.

Διότι το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις δεν είναι θετικές για τη μείζονα αντιπολίτευση.

-Το επενδυτικό κλίμα άρχισε να γίνεται πιο ευοίωνο για την Ελλάδα (ορατό δείγμα οι πρόσφατες εντυπωσιακές αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών), σε βαθμό που να δημιουργεί προσδοκίες ακόμη και για έναρξη δανεισμού των αγορών προς το κράτος, πριν από τις ευρωεκλογές.

Οι περισσότεροι αναλυτές συμφωνούν στο ότι η κρίση στην Ουκρανία αποτελεί μείζονα γεωπολιτική εξέλιξη, καθώς αναζωπύρωσε ανησυχίες και φόβους που είχαν σχεδόν ξεχαστεί μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.

Υπάρχει όμως και μία ακόμη διάσταση της κρίσης, που δεν έχει σχέση με τις εμπειρίες του παρελθόντος, αλλά με τις εκδοχές του μέλλοντος. Δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που εκτιμούν ότι «αρωγός» της Ρωσίας, απέναντι σε κινήσεις απομόνωσής της από την πλευρά της Δύσης, θα είναι η Κίνα, η οποία έχει πολλά να κερδίσει αν καταστεί «προνομιακός» πελάτης της πρώτης στον χώρο της ενέργειας, ενδεχομένως και της αμυντικής τεχνολογίας.

Άκουσα χθες Τρίτη, τον κατά τα άλλα εξαιρετικά συμπαθή Θανάση Σκώκο να λέει στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, ως παράγων του νέου κόμματος Ποτάμι, ότι η πολιτική παράταξη που υποστηρίζει δεν έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα.

Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν το θεωρούσε αρνητικό, ακόμη κι όταν έφτασε να προσπαθεί να προσδιορίσει αυτό το στίγμα διά της εις άτοπον απαγωγής, λέγοντας με ποιους… δεν θα μπορούσε να «ταιριάξει».

Η όλη κατάσταση και η έμφασή του στην «κοινή λογική» μου θύμισε λίγο την περίπτωση Τζήμερου, τον καιρό που η Δημιουργία Ξανά άρχιζε να αποκτά δυναμική. Μπόλικη «κοινή λογική» κι απλές λύσεις που ακούγονται ωραία σε πολλούς.