Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται η αναγωγή του αποτελέσματος των ευρωεκλογών σε ουσιώδες «πρόκριμα» της κυβερνητικής σταθερότητας.
Αυτό συμβαίνει παραδοσιακά στη χώρα μας, η κοινή γνώμη της οποίας ουδέποτε αντιμετώπισε τη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία ως ένα μέσο διαμόρφωσης ισορροπιών στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά και προώθησης των ευρωπαϊκών θεμάτων.
Ο νεωτερισμός των ημερών βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτήν τη φορά, πέραν της αντιπολίτευσης, ομιλεί περί ενδεχόμενης διατάραξης της κυβερνητικής σταθερότητας και μέρος της συμπολίτευσης: ο πιο μεγάλος χαμένος των γκάλοπ, το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για τρανό παράδειγμα παλαιοκομματικής συμπεριφοράς, στο πλαίσιο της οποίας ο αρχηγός μιας παράταξης και τα στελέχη της υποτάσσουν ακόμη και τη λεγόμενη πολιτική σκοπιμότητα στην κομματική και προσωπική σκοπιμότητα.
Με βάση τα γκάλοπ που έχουν γίνει, προκύπτει αβίαστα ότι ο λαός δεν θέλει τώρα εθνικές εκλογές.
Έρευνα της Kappa Research τοποθετεί το ποσοστό εκείνων που θεωρούν ότι «η κυβέρνηση θα πρέπει να συνεχίσει αποφεύγοντας τις πρόωρες εκλογές» σταθερά άνω του 50% από τον Σεπτέμβριο του 2012 ως και σήμερα, με τα δεδομένα του Απριλίου να βρίσκονται μεταξύ του 55,2% και του 61,6%.
Στο ίδιο διάστημα το ποσοστό εκείνων που έχουν αντίθετη άποψη κινείται μεταξύ του 28,9% και του 42,9% (Δεκέμβριος του 2013), μέσα στον Απρίλιο διαμορφώνεται στο 30,1% - 35,9%, ενώ το ποσοστό εκείνων που δεν γνωρίζουν, δεν απαντούν, κινείται τον Απρίλιο μεταξύ του 8,3% και του 8,9%.
Τα ίδια γκάλοπ, όπως και άλλα δείχνουν όλο το τελευταίο διάστημα ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει προς το παρόν τη δυναμική να αμφισβητήσει την υπάρχουσα κατάσταση. Είτε έχει βραχεία κεφαλή έναντι της Νέας Δημοκρατίας, είτε όχι. Άλλωστε είναι εμφανές ότι στο θέμα της πρωθυπουργίας ο κ. Σαμαράς εξακολουθεί να έχει το προβάδισμα σε σχέση με τον κ. Τσίπρα, με μια διαφορά που κινείται σταθερά μεταξύ 5% και 8%
Σε αυτό το κλίμα, ο κ. Βενιζέλος άνοιξε τον χορό της εξ οικείων αμφισβήτησης της κυβερνητικής σταθερότητας, προκειμένου να ξορκίσει το ενδεχόμενο «χαλαρής ψήφου» μεταξύ ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς, που προέρχονται από την παραδοσιακή εκλογική δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ.
Τα δεδομένα των προεκλογικών μετρήσεων δικαιολογούν την απόγνωση στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ: ποσοστά «πρόθεσης ψήφου» που κινούνται στην περιοχή του 5% (έναντι 12% στις τελευταίες εθνικές εκλογές), όταν το νεότευκτο Ποτάμι καλπάζει σε πολύ υψηλότερα επίπεδα. Και το χειρότερο: η Ελιά δεν φαίνεται να έχει μεγάλη απήχηση μεταξύ των αναποφάσιστων.
Στην ομάδα αυτή, σύμφωνα με το γκάλοπ που αναφέραμε στην αρχή, την πρωτοκαθεδρία στις «πιθανές» προτιμήσεις την είχε η Νέα Δημοκρατία με 15,3%, ακολουθούσε το Ποτάμι με 14% κι εν συνεχεία ο ΣΥΡΙΖΑ με 12,9%.
Θα έχει ασφαλώς ενδιαφέρον να δούμε πόσο μεταβάλλονται τα ποσοστά αυτά μετά τον πολιτικό «εκβιασμό» που επιχειρεί ο κ. Βενιζέλος.
Η ουσία όμως της κατάστασης, που ενδιαφέρει τη χώρα, δεν φαίνεται ότι μπορεί να μεταβληθεί δραστικά. Η πλειοψηφία των πολιτών δεν θέλει εκλογές, που σημαίνει ότι δεν θέλει ανατροπή της κυβερνητικής σταθερότητας, ακόμη κι αν ο κ. Βενιζέλος υποστεί εκλογική συντριβή!
Αυτό βεβαίως δεν είναι άγνωστο στον ίδιο και στα στελέχη του. Ο στόχος τους αφορά τις μετεκλογικές εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς. Διότι όλα δείχνουν πως κατόπιν των ευρωεκλογών (από τις οποίες θα βγει χαμένη εκτός σοβαρού απροόπτου και η ΔΗΜΑΡ) θα υπάρξουν εξελίξεις στον χώρο στις οποίες, αν δεν αλλάξει ριζικά το τοπίο, τον πρώτο λόγο αναμένεται να τον έχει το κατά τα φαινόμενα «συγγενές» Ποτάμι.
Εν όψει αυτών των εξελίξεων -και του ενδεχομένου εσωτερικής αμφισβήτησης- ο κ. Βενιζέλος και τα στελέχη του επιχειρούν αυτήν την ιδιότυπη «συσπείρωση». Το πολιτικά επικίνδυνο είναι ότι προσφέρουν στον κ. Τσίπρα ένα επιχείρημα για να αμφισβητήσει εκείνος την κυβερνητική σταθερότητα, με βάση τα λεγόμενά τους, απλώς και μόνο επειδή υπέστη εκλογική ήττα το ΠΑΣΟΚ.
Στην πράξη βέβαια, πέρα από τους 152 βουλευτές που αθροίζουν σήμερα η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ (125+27) υπάρχει και μια δεξαμενή ανεξάρτητων βουλευτών, αλλά και βουλευτών της ΔΗΜΑΡ που θα μπορούσαν να συνταχθούν (ακόμη και σε περίπτωση αποχώρησης βουλευτών του ΠΑΣΟΚ), ενώ ήδη η πλειοψηφία των παρόντων έχει κατέλθει στους 294 (καθώς 6 βουλευτές της Χρυσής Αυγής βρίσκονται στη φυλακή και δεν ψηφίζουν), αριθμός που δεν αποκλείεται να μειωθεί περαιτέρω μετά τις άρσεις ασυλίας.
Το ατυχές στην όλη υπόθεση είναι ότι οι ευρωεκλογές αποτελούσαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ασχοληθεί η ελληνική κοινωνία με το μήνυμα που θέλει να στείλει στην Ευρώπη, έχοντας πλέον και την εμπειρία όσων συνέβησαν. Για τα θέματα αυτά, όμως, ο διάλογος παραμένει ανύπαρκτος.