Από την αρχή της δημοσιογραφικής μου θητείας, θυμάμαι το συνεχές «ράβε-ξύλωνε» στα υπουργεία, συχνά χωρίς αλλαγή κυβέρνησης. Έχτιζε ό,τι έχτιζε ο ένας υπουργός, πολλές φορές με φιλοδοξίες «μεταρρύθμισης», ερχόταν ο επόμενος και γκρέμιζε τα... έτοιμα για να δημιουργήσει υποτίθεται «εξαρχής» το δικό του αριστούργημα.

Αυτή η κατάσταση βεβαίως δεν έχει σταματήσει, παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Το φαινόμενο δεν είναι παράξενο, αν αναλογιστούμε ότι μαζί με τον εκάστοτε υπουργό αποχωρούν οι σύμβουλοί του, συνήθως πρόσωπα-κλειδιά για την εφαρμογή πολιτικών, είτε αυτές είναι πετυχημένες, είτε όχι, αλλά και την ανυπαρξία ανώτατου επιπέδου δημόσιας διοίκησης.

Τον γύρο των social media έκαναν χθες οι εικόνες του αεροδρομίου της Κέρκυρας που μεταβλήθηκε σε σκουπιδότοπο μέσα στην καλοκαιρινή περίοδο, προς δόξα μεγάλη των υποτιθέμενων προσπαθειών του κράτους για ενίσχυση του τουρισμού.

Οι εικόνες, αναμφισβήτητα προκλητικές, έχουν τη σημασία τους. Ακόμη μεγαλύτερη σημασία όμως έχει η ανικανότητα των υποτιθέμενων δημόσιων λειτουργών να επιτελέσουν την αποστολή τους.

Διότι, όπως προκύπτει από το σχετικό ρεπορτάζ, το αεροδρόμιο δεν μεταβλήθηκε σε σκουπιδότοπο εξαιτίας ενός κακού έστω ιδιώτη εργολάβου, ή λόγω της αδιαφορίας του προσωπικού καθαριότητας.

Ίσως τώρα που οι πάντες ασχολούνται με το Μουντιάλ και την πορεία της Εθνικής Ποδοσφαίρου, είναι η καλύτερη ώρα να δούμε την άλλη όψη του ελληνικού αθλητισμού. Eκείνη που χαρίζει μεγάλες επιτυχίες, χωρίς τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της να γίνονται αφιερώματα στα media, ή να μπαίνουν στα ελληνικά σπίτια, μέσα από πρωινάδικα και δημοφιλείς εκπομπές.

Να ασχοληθούμε με εκείνους που ξεπερνούν τον εαυτό τους, που δοξάζουν την Ελλάδα, χωρίς αναγνώριση, χωρίς παράτες, χωρίς ανταπόδοση.

Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα τη σκοποβολή, ένα άθλημα παρεξηγημένο στην Ελλάδα, ελάχιστα γνωστό στον πολύ κόσμο, διότι το γνώρισα εις βάθος και το αγάπησα μέσα από την προσωπική ενασχόληση. Περίπου τα ίδια ισχύουν στα περισσότερα αθλήματα που εξελίσσονται μακριά από τα φώτα της ευρείας απήχησης.

Λέγεται ότι όταν ο Γιώργος Α. Παπανδρέου ξεστόμιζε το αλησμόνητο «λεφτά υπάρχουν», οι σύμβουλοί του τον είχαν ενημερώσει για τα δεκάδες δισεκατομμύρια (περίπου 45-50 τότε, αν δεν με απατά η μνήμη) που... «υπήρχαν» στα τεφτέρια της εφορίας.

Μόνο που τα δισεκατομμύρια αυτά ήταν... πέτσινα. Σε πολύ μεγάλο βαθμό αφορούσαν είτε μυθώδη πρόστιμα, τα οποία προέβλεπε η δήθεν δρακόντεια φορολογική νομοθεσία, ανεξαρτήτως της δυνατότητας του υποκειμένου να τα πληρώσει, είτε φορολογικές παραβάσεις (και πρόστιμα) προσώπων και εταιριών που δεν πρόκειται να εισπραχτούν ποτέ! Διότι οι εταιρίες πτώχευσαν, οι υπόλογοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, ή πολύ απλά έχουν αποβιώσει.

Πολιτικοί που λένε ψέματα, κάνουν ανενδοίαστα τις πιο απίθανες κωλοτούμπες και συχνά συλλαμβάνονται «κλέπτοντες οπώρας». Παραδικαστικά κυκλώματα που καταργούν κάθε έννοια ισότητας έναντι του νόμου. Επίορκοι στρατιωτικοί που πλουτίζουν μέσω των εξοπλιστικών προγραμμάτων. 

Χιλιάδες συντάξεις-«μαϊμού» από σπείρες επιτήδειων δημοσίων υπαλλήλων, επιχειρηματίες που θησαύρισαν διαπλεκόμενοι με την εκάστοτε εξουσία, δημοσιογράφοι που ζουν σαν μεγιστάνες, υπάλληλοι πολεοδομιών και υποθηκοφυλακείων που έγιναν εκατομμυριούχοι.