Ο πόλεμος κατά της απληστίας "παγκοσμιοποιείται".

Ο κ. Nicolas Sarkozy, Πρόεδρος της Γαλλίας, ακολούθησε το βρετανικό παράδειγμα ανακοινώνοντας ότι προτίθεται να επιβάλει εφάπαξ φόρο στα τραπεζικά μπόνους. Η Γερμανίδα καγκελάριος κ. Angela Merkel χαρακτήρισε την ιδέα "γοητευτική". Στις ΗΠΑ, ο κ. Kenneth Feinberg, διευθυντής τμήματος αμοιβών του υπουργείου Οικονομικών, θέλει να έχει άποψη για τους μισθούς σε εταιρίες οι οποίες έχουν λάβει κρατική βοήθεια.

Ακόμη και ο κ. Jeffrey Immelt, διευθύνων σύμβουλος της General Electric, επιτέθηκε στη "μικροψυχία και στην απληστία" των διευθυντικών στελεχών. Έχοντας "σώσει τον κόσμο" στο ξεκίνημα της τραπεζικής κρίσης, η βρετανική κυβέρνηση γίνεται σήμερα εκείνη που ανοίγει έναν νέο δρόμο "μαστιγώματος" των τραπεζιτών: ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα επιβάλει εφάπαξ φόρο 50% στις τράπεζες επί των, όσων, μεγάλων μπόνους προσφέρουν στα στελέχη τους.

Σε κάθε περίπτωση, ορισμένοι τραπεζίτες που έχουν έδρα στο Λονδίνο είναι έξαλλοι με τον έκτακτο φόρο και θεωρείται βέβαιο ότι θα μετακινηθούν - αν και η ιδέα ότι ολόκληρος ο κλάδος θα μεταφερθεί σε κάποιον αλπινικό φορολογικό παράδεισο είναι παράλογη. Οι συναντήσεις με τους πελάτες γίνονται μέσα στη χώρα. Η βιομηχανία χρειάζεται το "μαλακό υπογάστριο" των δικηγόρων, των λογιστών και των άλλων δικτύων που καθιστούν δυνατό το επιχειρείν στον τραπεζικό κλάδο. Και υπάρχει και το ζήτημα της χρονικής ζώνης του Λονδίνου.

Σίγουρα, επίσης, η ανέλιξη των Bric (οι ταχύτατα αναπτυσσόμενες Βρετανία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα), με τις βαθιές τσέπες και το λιγότερο αυστηρό ρυθμιστικό περιβάλλον, αναπόφευκτα θα υποχρεώσει το Λονδίνο να χάσει κάπως την κυριαρχία του ως χρηματοπιστωτικό κέντρο. Αλλά θα είναι μια βραδεία διαδικασία, που θέλει χρόνο και δεν εξαρτάται από μία μόνο απόφαση.

Ορισμένοι τραπεζίτες, οι καημενούληδες, νιώθουν ότι τους εκδιώκει άδικα ο εξοργισμένος όχλος. Και κάπου έχουν τα δίκια τους…

Στη Βρετανία, από τότε που ξεκίνησε η κρίση οι μειώσεις επιτοκίων έχουν προσφέρει κατά μέσο όρο στον κάτοχο στεγαστικού δανείου ύψους 100.000 στερλινών μια ετήσια μείωση της τάξης των 4.635 στερλινών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση υπολογίζει το καθαρό κόστος για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στα 10 δισ. στερλίνες ή 400 στερλίνες ανά νοικοκυριό. Για πολλούς κατοίκους της Βρετανίας η κρίση έχει αποδειχτεί ευνοϊκή.

Όπως, όμως, οι τραπεζίτες -τους οποίους αρέσκονται να βρίζουν-, ελάχιστοι το βλέπουν έτσι.

* Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύτηκε στους "Financial Times" στις 10 Δεκεμβρίου 2009.