Η «ολίγον Ευρώπη» δεν έχει μέλλον

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν οι σημαντικότερες οικονομικές υπερδυνάμεις της υφηλίου, Κίνα και Ηνωμένες Πολιτείες, είναι οι κυριότεροι εμπορικοί σου εταίροι και μάλιστα απέχοντας παρασάγγας έναντι όλων των υπολοίπων, δεν είναι δυνατόν η διαδικασία λήψης αποφάσεων που ακολουθείς να κινείται στη βάση του ελάχιστου κοινού παρονομαστή.

Πρόκειται για μία διαδικασία, αν όχι ευάλωτη, σίγουρα τρωτή, η οποία σαφώς υστερεί σε δυναμική και αποτελεσματικότητα εκείνων των κυριοτέρων ανταγωνιστών σου. Το φαινόμενο αυτό, δε, δεν περιορίζεται, προφανώς από τα στενά οικονομικά πλαίσια που ορίζουν οι εμπορικές σχέσεις.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, όσα καταλόγισε χθες στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο «δικός μας» Κωστής Χατζηδάκης, στο περιθώριο του συμβουλίου υπουργών της Ευρωζώνης (Eurogroup), περί μίας ορθής στην κατεύθυνση αλλά βασανιστικά αργής πορείας, βρίσκονται στα θεμέλια των προβλημάτων της ΕΕ. Σημερινών αλλά και μελλοντικών.

«Τα ψηφίσματα που υιοθετούμε είναι στη σωστή κατεύθυνση, όμως τους λείπει η φιλοδοξία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με δεδομένο το παγκόσμιο σκηνικό, πρέπει να κινηθεί πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά, χτίζοντας πάνω σε όσα έχει ήδη πετύχει», σημείωσε ο κ. Χατζηδάκης αναφορικά με το Ψήφισμα του Eurogroup για την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Ακριβώς το ίδιο σκεπτικό, δε, ισχύει και σε ζητήματα όπως η εξωτερική πολιτική και η άμυνα.

Ενώπιον της πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής που διέρχονται οι ΗΠΑ και ενώ μαίνονται πόλεμοι στην Ουκρανία και στη Μ. Ανατολή, η Ευρώπη επιδεικνύει ελάχιστη, αν όχι αμελητέα, αμυντική ισχύ. Εξακολουθεί να στηρίζεται στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, δηλαδή εν πολλοίς στις ΗΠΑ, όπως πράττει από τον Β’ ΠΠ έως σήμερα.

Αυτή η πρακτική μπορεί να τη συνέφερε οικονομικά καθ’ όλο αυτό το διάστημα, όμως σήμερα την έχει οδηγήσει κυριολεκτικά σε ομηρία και σε σαφώς δυσχερή θέση έναντι ενδεχόμενης υλοποίησης των αμερικανικών απειλών περί μείωσης της παρουσίας των στρατιωτικών τους δυνάμεων στην Ευρώπη και τη Μ. Ανατολή.

Έτσι, λοιπόν, όταν ο φίλτατος Χατζηδάκης αναφέρεται στην ανάγκη οικονομικής εμβάθυνσης στην ΕΕ, τα λόγια του είναι επίκαιρα όσο ποτέ για το σύνολο των δραστηριοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε ζητήματα τεχνολογικής προόδου, ανταγωνιστικότητας ή ακόμη και δημοσιονομικής διαχείρισης. Τη στιγμή κατά την οποία η ΕΕ προχωρά στον δρόμο της από κοινού ανάληψης χρέους, είτε για τη χρηματοδότηση του ESM, είτε του RRF, είτε οποιουδήποτε άλλου κοινού «πορτοφολιού», οφείλει να βρεθεί και στον δρόμο της κοινής δημοσιονομικής πορείας. Όπως επίσης οφείλει να βρεθεί στον δρόμο της κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, ώστε όροι όπως «τα κοινά ευρωπαϊκά σύνορα» να αποκτήσουν επιτέλους ουσιαστικό νόημα. Όλα αυτά, όμως, οδηγούν και σε πολιτική ενοποίηση.

Θα υφίστατο σήμερα η Ελλάδα τη βαριά ανάσα της Άγκυρας στον σβέρκο της αναφορικά με το ζήτημα των θαλάσσιων ζωνών, εάν όντως τα σύνορα της Ευρώπης έφταναν, κατά τρόπο έμπρακτο, έως το Καστελόριζο ή στα ανοικτά της Κρήτης; Θα μπορούσε να προβάλει τους παράνομους και ανεδαφικούς ισχυρισμούς της η Τουρκία, επί των οποίων συνήψε το τουρκολιβυκό μνημόνιο, εάν αντί της Ελλάδος γνώριζε ότι θα βρει απέναντί της σύσσωμη την ΕΕ;

Το οικοδόμημα είναι ατελές, σε όλες τις πτυχές του και σε όλες τις εκφάνσεις του, φίλτατοι, και μας το θύμισε χθες με τις επισημάνσεις του ο Έλληνας υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών. Θα παραμείνει ατελές δε, ενόσω ο κώδωνας του κινδύνου που ο ίδιος κρούει, θα ηχεί εν τη ερήμω…