Η «ανύπαρκτη» Ευρώπη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν λάβουμε τα πράγματα στην ονομαστική τους αξία, η απαντητική επιστολή Μπορέλ προς την Άγκυρα, με την οποία της καταλογίζει, μεταξύ άλλων, αρνητική δυναμική στα ελληνοτουρκικά, θα όφειλε να είναι αιτία ικανοποίησης για την Αθήνα.

Ο Ζοζέπ Μπορέλ, ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ επί εξωτερικών θεμάτων, επικαλείται τις υπερπτήσεις άνωθεν ελληνικού εδάφους, την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί σειράς νήσων και την εχθρική ρητορική της γείτονος, για να αποδώσει στην Τουρκία αρνητική δυναμική από την οποία ουδέν καλό μπορεί να προκύψει.

Υπό τις παρούσες περιστάσεις, ωστόσο, με την Τουρκία να «παίζει» Δύση έναντι Ρωσίας απειλώντας ευθέως πλέον με αλλαγή «στρατοπέδου» και να εμπλέκεται τουλάχιστον σε τρία ενεργά μέτωπα (Συρία, Λιβύη, Αζερμπαϊτζάν, ενώ εξακολουθεί να κατέχει το ένα τρίτο κράτους-μέλους της ΕΕ, της Κύπρου και να έχει στρατιωτική παρουσία σε σειρά άλλων κρατών), με τι ακριβώς ισοδυναμεί αυτή η τοποθέτηση του ύπατου εκπρόσωπου της ΕΕ;

Ακόμη χειρότερα, ποιο είναι το ειδικό βάρος που μπορεί να φέρει αυτή η τοποθέτηση, τη στιγμή κατά την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση αγκομαχά υπό τις συνέπειες των κυρώσεων που η ίδια επέβαλε στη Ρωσία; Θα μπορούσε η ΕΕ να προχωρήσει στην επιβολή κυρώσεων έναντι της Τουρκίας σήμερα, όταν δίστασε να το πράξει κατά το παρελθόν, οπότε βρισκόταν σε σαφώς πλεονεκτικότερη θέση;

Έχοντας εναποθέσει, μεταπολεμικά, την αμυντική της ασφάλεια στις ΗΠΑ, διαμέσου του ΝΑΤΟ και την ενεργειακή της επάρκεια, σε μεγάλο βαθμό, στη Ρωσία, με κυριότερη υπαίτιο για αμφότερα αυτά τα γεγονότα τη Γερμανία, η Ευρώπη στέκει σήμερα όμηρος των διαχρονικών επιλογών της.

Δεν διαθέτει αξιόλογες ένοπλες δυνάμεις, πλην Γαλλίας, δεν είναι πυρηνική δύναμη, επίσης πλην Γαλλίας αλλά και Η.Β., που πλέον δεν είναι στην ΕΕ και βεβαίως δεν διαθέτει ενιαία συγκροτημένη εξωτερική πολιτική.

Τι έχει να φοβηθεί ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μ. Τσαβούσογλου ή πολύ περισσότερο ο πρόεδρός του, Ρ. Τ. Ερντογάν, από τον κ. Μπορέλ και όσα αυτός προσάπτει στην Τουρκία, ώστε να αλλάξει ρότα και αντί απειλών κατά της Ελλάδος να οδεύσει προς το Δικαστήριο της Χάγης, με στόχο την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών;

Έτσι λοιπόν, ενόσω η ΕΕ εξακολουθεί να πορεύεται αμέριμνα, δίχως να λαμβάνει συγκεκριμένα μέτρα για την επαναστρατικοποίησή της και τον επανεξοπλισμό της, ώστε να αποτελεί μετρήσιμη δύναμη στο παγκόσμιο αμυντικό στερέωμα, που δυνητικά θα είχε τη δυνατότητα να παραθέσει τις αμυντικές της δυνάμεις στην ελληνοτουρκική μεθόριο, ελάχιστη σημασία θα της αποδίδει ο φίλτατος κ. Ερντογάν.

Μολονότι το Βερολίνο εμφανίζεται να ξεχειλίζει από οργή και να διερωτάται «έως πότε θα σέρνει από τη μύτη ΝΑΤΟ και ΕΕ ο Ερντογάν», ακόμη οι κινήσεις για τον επανεξοπλισμό και πολύ περισσότερο τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου στην εξωτερική πολιτική παραμένουν σπασμωδικές και σποραδικές.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τούτου είναι και το γεγονός ότι παρά την πρόσφατη αναθέρμανση της κινητικότητος περί την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου East Med, υπό το φως της ενεργειακής ένδειας που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, η όλη προσπάθεια εμφανίζεται να στερείται ακόμη της αναγκαίας αποφασιστικότητας για την υλοποίησή της. Τα δε σχέδια για λειτουργία του αγωγού το 2025 που διετύπωσε η ιταλική ΕΝΙ παραμένουν ακόμη ευχολόγιο…

Ουδείς όμως στη Γηραιά Ήπειρο μπορεί πλέον να επικαλεστεί άγνοια. Οι κίνδυνοι είναι ήδη ορατοί σε κάθε πεδίο.