Κίνδυνος λόγω πολιτικής λειψανδρίας

Στην πολιτική φαίνεται πως καταλήγουν τώρα οι "κατιμάδες", οι βολεψάκηδες κι εκείνοι που πραγματικά δεν έχουν όραμα. Γιατί αυτοί που έχουν μελετούν και δουλεύουν για να το πετύχουν. Γράφει ο Πάτροκλος Κουδούνης.

Δημοσιεύθηκε: 9 Απριλίου 2009 - 08:00

του Πάτροκλου Κουδούνη

Είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση πριν από λίγες ημέρες και επιθυμώ να σας τη μεταφέρω.

Βρέθηκα προχθές με κάποιους φίλους επιχειρηματίες μεταξύ 37 και 45 ετών όλοι τους. Παιδιά με μόρφωση, μυαλό και με πολλή ψυχή αφού τόλμησαν να πάρουν ρίσκο επενδύοντας στην Ελλάδα. Όλοι τους πέτυχαν γιατί δούλεψαν με μυαλό και υπομονή.

Κέρδισαν νομίμως πολλά χρήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων επανεπενδύθηκαν στην Ελλάδα. Μεγάλωσαν τις εταιρίες τους, έδωσαν δουλειά σε κόσμο, αγόρασαν ακίνητα και κινητά, δημιουργώντας σοβαρές περιουσίες.

Πριν από λίγους μήνες εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης. Δεν πτοούνται, δεν ξεπουλούν, δεν φεύγουν. Αναδιοργανώνονται, προσαρμόζονται και συνεχίζουν να αγωνίζονται προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν την ύφεση.

Σε αυτή τους την προσπάθεια δεν έχουν αρωγό το κράτος. Το δεδομένο αυτό βέβαια δεν είναι καινούργιο. Γνώριζαν ήδη ότι το κράτος στο οποίο ζούμε δεν συμπαθεί τους επιχειρηματίες αλλά μόνο τους δημοσίους υπαλλήλους.

Το ελάχιστο στο οποίο ήλπιζαν, όμως, ήταν ότι δεν θα έβρισκαν το κράτος απέναντί τους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Τώρα δυστυχώς φοβούνται ότι οι ελπίδες αυτές αποδείχτηκαν φρούδες. Όχι μόνο εξαιτίας αυτών που βλέπουν στην παρούσα κυβέρνηση, αλλά σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας εκείνων που διακρίνουν στις επόμενες!

Ο φόβος του Έλληνα είναι πλέον υπαρκτός και ιδιαίτερα σοβαρός. Αφορά στην πολιτική και βουλευτική "λειψανδρία" η οποία απειλεί το διαχειριστικό μας μέλλον.

Τα έξυπνα παιδιά δεν ασχολούνται πια με αυτά. Τα ικανά παλικάρια δεν διανοούνται να ασχοληθούν με την πολιτική. Της γυρίζουν την πλάτη ακριβώς όπως έκαναν στα τέλη του 1960 οι νέοι με τα κτήματα των πατεράδων τους. Το μέλημα των ικανών δεν είναι τώρα το βόλεμα μέσω της μικροπολιτικής αλλά ο πλουτισμός που γεννούν οι μπίζνες και οι μεγάλες καριέρες.

Στην πολιτική φαίνεται πως καταλήγουν τώρα οι "κατιμάδες", οι βολεψάκηδες κι εκείνοι που πραγματικά δεν έχουν όραμα. Γιατί εκείνοι που έχουν μελετούν και δουλεύουν για να το πετύχουν. Οι άλλοι απλώς περιμένουν τους πρώτους να πετύχουν, μπας και τους πετάξουν κάνα ψίχουλο από το "όραμα".

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθήσαμε live την "αποκαθήλωση" του κύρους που ανέκαθεν είχαν τα πολιτικά αξιώματα. Παλαιότερα, μου λένε, έβλεπες βουλευτή και καθόσουν προσοχή.

Τώρα τους χρησιμοποιούν για να φτιάχνουν εκπομπές σαν αυτή του Θέμου Αναστασιάδη. (Η γελοιότητα του υφυπουργού Μπούρα και "η κυρία Κρούγκμαν" είναι χαρακτηριστική. Σκεφτείτε ότι αν γράψεις τώρα στο Google -στα ελληνικά- "η κυρία Κρούγκμαν", βγαίνουν 31.000 αποτελέσματα!)

Επικίνδυνες απόψεις και βλακώδεις φυσιογνωμίες συναντάει φυσικά κανείς σε όλο το πολιτικό σκηνικό. Πλέον επίφοβοι είναι εκείνοι που ενδέχεται να καταλάβουν κάποια στιγμή την εξουσία. Αναφέρομαι, φυσικά, στα δικά μας παιδιά, στους σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί, εκτός από το πρόβλημα της ιδεολογικής ταυτότητας που ανέκαθεν είχαν, τώρα παρουσιάζουν και κάποια άλλα επικίνδυνα συμπτώματα που καταδεικνύουν ότι το πολιτικό μας μέλλον μπορεί να επηρεαστεί από μυαλά που χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας.

Άκουσα, ας πούμε, κάποιους θερμόαιμους να λένε προ τριετίας ότι εμείς θα επαναφέρουμε το παλαιό ασφαλιστικό καθεστώς στις τράπεζες. Οι ίδιοι περίπου τώρα ξαναλένε ότι μόλις βγουν θα ζητήσουν την Ολυμπιακή πίσω από τον κ. Βγενόπουλο κ.λπ. Είναι ηλίθιοι ή ψεύτες; Βλάκες ή υποκριτές;

Αυτά ακριβώς είναι τα ερωτήματα τα οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν οι φίλοι που σας ανέφερα στην αρχή του μονολόγου μου. Γνωρίζουν σε μεγάλο βαθμό ότι οι παραπάνω δύο ερωτήσεις είναι δυστυχώς ρητορικές, καθώς οι απαντήσεις τους είναι λίγο-πολύ γνωστές. Διέξοδο πλην της μετανάστευσης δεν βλέπουν. Αναζητούν λύσεις, αλλά κολλάνε συνεχώς στο Σύνταγμα που ξεκαθαρίζει ότι άλλο πολίτευμα πλην της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας δεν παίζει.

Είναι λοιπόν σαφές ότι οι δυνατότητές μας, ως σκεπτόμενοι πολίτες που μόνο όπλο έχουν την ψήφο τους, είναι σαφώς περιορισμένες.

Μπορούμε κατ’ αρχάς να κάνουμε τον σταυρό μας. Η θεία παρουσία Του έχει βοηθήσει πολλές φορές τη μικρή αλλά θαρραλέα Ελλάδα.

Εν συνεχεία, μπορούμε να απαιτούμε δυναμικά την τιμωρία εκείνων που φέρεται (ή αποδείχθηκε) ότι πήγαν να κλέψουν, να εκβιάσουν ή να κοροϊδέψουν. Παυλίδηδες υπάρχουν πολλοί (όχι φυσικά με τέτοια τριχοφυΐα μέσα και γύρω από τα αφτιά), σε όλα τα κομματικά μελίσσια.

Τέτοιοι τύποι πρέπει να πατάσσονται άμεσα (όχι φυσικά στη σπάνια περίπτωση που αποδειχτούν αθώοι) και να μην προστατεύονται από θλιβερούς νόμους όπως αυτός "περί ευθύνης υπουργών".

Πρέπει και οι πολιτικοί να λειτουργήσουν υπό το καθεστώς φόβου. Αν επιτέλους μπει κάποιος φυλακή, τότε θα κοιμόμαστε κι εμείς πιο ήσυχοι.

Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις. Γι' αυτό είμαι υποχρεωμένος να πω ότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Όλοι γνωρίζουμε εκείνους τους ελάχιστους των τριακοσίων, για τους οποίους συχνά έχουμε πει "καλά, αυτός με τέτοια προσόντα πήγε κι έγινε πολιτικός;". Αυτοί όμως δεν είναι αρκετοί.

Οι υπόλοιποι με φοβίζουν, διότι όπως είχε πει ο Λόρδος Βύρων (ή Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον1788 - 1824), "για να φτιάξεις ένα κράτος χρειάζονται χίλια χρόνια και για να το γκρεμίσεις μόνο μία ώρα"!

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.