Θ. Κρίντας: Η στιγμή της κρίσης

Αυτό που μάθαμε, με σοβαρό κόστος, την περίοδο 1999-2003 είναι ότι οι βασικοί κανόνες τελικά λειτουργούν. Ποιοι είναι, η σημασία τους εν μέσω κρίσης και η πραγματική αξία των άυλων στοιχείων. Γράφει ο Θ. Κρίντας.

Δημοσιεύθηκε: 4 Μαρτίου 2009 - 07:59

του Θεόδωρου Κρίντα (*)

Ρώτησα τον εντεκάχρονο γιο μου τι καταλαβαίνει με τη λέξη κρίση. Η απάντηση ήταν καθηλωτική: Όταν δεν ξέρω το μάθημα! Πόσο ίδια νιώθουμε... Ναι, δεν ξέρω το μάθημά μου. Ή, για να το πω καλύτερα, δεν ξέρω το «παρακάτω».

Είναι όμως βέβαιο ότι τα βασικά οικονομικά που έμαθα μέχρι σήμερα μπορούν να βοηθήσουν. Άλλωστε όλοι μάθαμε, για μια ακόμα φορά με σοβαρό κόστος, την περίοδο 1999 - 2003 της «νέας οικονομίας», ότι οι βασικοί κανόνες τελικά λειτουργούν.

Ας επιστέψουμε λοιπόν σε μερικούς βασικούς κανόνες. Πρώτον, οι επιχειρήσεις δημιουργούνται με τα κεφάλαια που επενδύουν οι μέτοχοί τους. Αυτό ίσχυε, ισχύει και θα συνεχίσει να ισχύει.

Δεύτερον, τα κεφάλαια επενδύονται σε παραγωγικά μέσα με τα οποία επιτυγχάνεται η μεταποίηση των προϊόντων ή η προσφορά των υπηρεσιών.

Τρίτον, η όλη διαδικασία γίνεται με σκοπό το μακροπρόθεσμο κέρδος, πράγμα που σημαίνει ότι ζημίες ή μικρότερες αποδόσεις κατά περιόδους, ενώ δεν είναι επιθυμητές, μπορεί να είναι αποδεκτές εφόσον οδηγούμαστε προς τον μακροπρόθεσμο στόχο.

Τέταρτον, όλα τα παραπάνω παρακολουθούνται μέσω του λογιστικού συστήματος και αποτυπώνονται στις λογιστικές καταστάσεις.

Πέμπτον, παρά τις προσπάθειες που γίνονται εδώ και πολλά χρόνια για την κοντινότερη στην πραγματικότητα απεικόνιση των στοιχείων στις λογιστικές καταστάσεις, δεν έχει καταστεί δυνατό να αποτυπωθεί σειρά στοιχείων του ενεργητικού.

Σ’ αυτό το πέμπτο θέμα θα ήθελα να επιμείνω. Πολύ απλά, δεν είναι δυνατόν να έχουμε απεικόνιση σπουδαίων -και μεγάλης αξίας- στοιχείων όπως η τεχνογνωσία, το σήμα, η πελατειακή βάση, το δίκτυο διανομής και βεβαίως το ανθρώπινο δυναμικό, για να απαριθμήσω μερικά.

Αυτό σημαίνει ότι μια επιχείρηση που λειτουργεί με επιτυχία εδώ και αρκετά χρόνια δεν έχει εγγεγραμμένα στα βιβλία της στοιχεία του ενεργητικού της και ως αποτέλεσμα εμφανίζεται με μικρότερα κεφάλαια από αυτά που ενδεχομένως απαιτούνται για να επαναληφθεί το εγχείρημα της δημιουργίας της ίδιας επιχείρησης με τα ίδια αποτελέσματα.

Διεθνώς έχει εξεταστεί το θέμα των «άυλων περιουσιακών στοιχείων» ενδελεχώς, αλλά δεν υπάρχει ένας γενικός κανόνας για το ύψος της αξία τους.

Ωστόσο, είναι αδύνατο να θεωρεί κανείς ότι εταιρίες όπως η ΔΕΗ, τα Ελληνικά Πετρέλαια, η Ελλάκτωρ, ο Μυτιληναίος κ.ά. μπορούν να ξαναγίνουν με πολύ λιγότερα κεφάλαια από αυτά που έχουν επενδυθεί στα χρόνια λειτουργίας τους, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα την ίδια αναγνωρισιμότητα και διείσδυση στην αγορά τους.

Ο αντίλογος είναι ότι οι ζημίες των επόμενων περιόδων θα μειώσουν τα ίδια κεφάλαια, πράγμα το οποίο η αγορά προεξοφλεί σήμερα. Αν και ως μαθητής των αγορών δεν θα έπρεπε να ρωτώ, οι ζημίες θα εξανεμίσουν λοιπόν το 30% με 50% των ιδίων κεφαλαίων και ταυτόχρονα θα εξαφανίσουν τα άυλα πάγια που λέγαμε παραπάνω;

Είναι δυνατόν να έχουν την ίδια αξία μία επιτυχημένη επιχείρηση που λειτουργεί εδώ και χρόνια με μία που μόλις ξεκίνησε και δεν έχει ακόμα τιμολογήσει κανένα; Μάλλον όχι.

* Ο κ. Θεόδωρος Ν. Κρίντας είναι διευθύνων σύμβουλος της Attica Wealth Management ΑΕΔΑΚ.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.