Ντροπή για μια χώρα χωρίς όραμα...

Δυστυχώς αποτύχαμε. Αποτύχαμε γιατί αντί να βρίσκουμε λύσεις σε προβλήματα ουσίας, ασχοληθήκαμε με τον Καρβέλα, την Πάνια και την εκπομπή της Μανωλίδου. Και τώρα ντρεπόμαστε που είμαστε Έλληνες.

Δημοσιεύθηκε: 11 Δεκεμβρίου 2008 - 07:58

Κάποιος ανώμαλος πυροβόλησε και σκότωσε ένα παιδί επειδή τον έβρισε. Ο φονιάς πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά, ενώ σίγουρα πρέπει να επανεξεταστούν οι διαδικασίες εκπαίδευσης και ελέγχου εκείνων που οπλοφορούν. Ως εδώ συμφωνούμε όλοι.

Σε ό,τι αφορά αυτά που ακολούθησαν, όμως, οι απόψεις διίστανται. Οι περισσότεροι εκτιμούν ότι η καταστροφή της Αθήνας είναι μια βάρβαρη και απαράδεκτη εξέλιξη την οποία έπρεπε να αποτρέψει η αστυνομία χωρίς να χυθεί αίμα.

Κάποιοι άλλοι, σαφώς λιγότεροι, επικροτούν ή τουλάχιστον δικαιολογούν τον εμπρησμό, την καταστροφή και το πλιάτσικο. Δυστυχώς τα περισσότερα μέσα προβάλλουν τη δεύτερη άποψη.

Είναι τραγικό και επονείδιστο να χάνεται η ζωή ενός νέου ανθρώπου από την επίδειξη ανδρισμού ενός ηλίθιου.

Είναι εξίσου τραγικό όμως να καταλύεται κάθε έννοια νομιμότητος, να καταστρέφονται περιουσίες, δημόσια κτίρια, πανεπιστημιακοί χώροι και υποδομές, να χάνονται περιουσίες και θέσεις εργασίας μέσα σε ένα καθεστώς τυφλής βίας.

Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εσάς συμφωνούν, διακρίνοντας φυσικά όλες τις οικονομικές αιτίες που οδήγησαν αυτή τη χάβρα στις παρυφές ενός κωμικοτραγικού "εμφυλίου".

Είναι εύκολα αντιληπτό ότι όταν στην ανεργία και στη φτώχεια προσθέτουμε τα έσοδα γνωστών πολιτικών οικογενειών από κατακριτέες δραστηριότητες (δε γράφω τα ονόματα γιατί πολύ απλά τα ξέρετε!) η κοινωνία προκαλείται εντόνως.

Το χειρότερο όμως για μια κοινωνία δεν είναι η πρόκληση αλλά η απώλεια του οράματος!

Δυστυχώς τα μηνύματα της Πολιτείας, τα ήθη και οι αξίες που προβάλλονται από τα μέσα, αργά αλλά σταθερά, καταδεικνύουν ακόμα και στον πιο αμόρφωτο άνθρωπο ότι η χώρα δεν έχει όραμα. Δεν λείπει μόνο το δάχτυλο που θα δείξει την κορυφή. Λείπει η κορυφή ολόκληρη!

Είναι πρόσφατα τα παραδείγματα εθνικής ανάτασης. Τότε που ετοιμαζόμασταν να διοργανώσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε που ήταν όλοι έτοιμοι να μας διασύρουν στο πρώτο παραπάτημα. Τα καταφέραμε όμως γιατί είχαμε ένα όραμα.

Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Σκεφτείτε μόνον το θέμα της αναγνώρισης των πτυχίων των κολεγίων για να συλλογιστείτε σε τι αποβλέπει η νέα γενιά. Όλη η φασαρία γίνεται για να μην εξομοιωθούν τα πτυχία κι αποκτήσουν έτσι δικαίωμα εργασίας στο Δημόσιο οι απόφοιτοι κολεγίων. Και γίνεται μάχη γι' αυτό.

Ο νέος φοιτητής ξεσηκώνεται, ταλαιπωρείται, κάνει πορείες μόνο και μόνο για να μειώσει τον αριθμό των μελλοντικών ανταγωνιστών του για μια θέση στο Δημόσιο. Αυτό είναι το όραμά του!

Όταν ξεκινάς την ενήλικη ζωή σου χωρίς όραμα, χωρίς ουσιαστική ελπίδα, σταματάς να υπακούς στο μυαλό σου και ακούς μόνο το ένστικτό σου.

Τότε μια σπίθα αρκεί για να ξεσηκώσει το πλήθος. Τότε είναι πιθανό. Δεν είναι όμως δικαιολογημένο. Ο μαγαζάτορας που ήδη πλήττεται από την κρίση δεν χρωστάει τίποτα στην ευρύτερη κοινωνία. Υποφέρει γιατί κάποιοι πολιτικοί επέλεξαν τη στρατηγική της ήπιας "προσέγγισης" με αυτούς τους πρωτόγονους εγκληματίες που άλωσαν την Αθήνα.

Η οργή έχει ξεχειλίσει. Οι ζημιές είναι μεγάλες και δεν είναι μόνο υλικές. Όλα αυτά μας έκαναν να αισθανθούμε ότι είναι ντροπή να είσαι Έλληνας. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά.

Παρ' όλα αυτά, τα ανόθευτα συναισθήματα αγανάκτησης και θυμού δεν πρέπει να μας τυφλώσουν. Η πληγή είναι εμφανής και είναι ακόμη ανοιχτή. Η ίαση πρέπει να προέλθει από τους υγιείς ιστούς της κοινωνίας που, σε αντίθεση από αυτό που συνήθως συμβαίνει, πρέπει να εξυγιάνουν τα καρκινώματα.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ως κοινωνία αποτύχαμε. Αποτύχαμε γιατί επιλέξαμε για αντιπροσώπους μας εκείνους που δεν διαθέτουν ούτε λογική αλλά ούτε και ψυχή. Αποτύχαμε γιατί δείξαμε ανοχή σε αυτόν που παρκάρει στη διάβαση των αναπήρων, στον ομοφυλόφιλο ιερέα, στον προκλητικό καλλιτέχνη που θέλει να κινείται ενεξάρητα από τον νόμο, στον ξεδιάντροπο πολιτικό που πλουτίζει εις βάρος μας.

Αντιθέτως, ασχοληθήκαμε έντονα με τον big brother, τη Eurovision, με το νόθο παιδί του Πασχάλη καθώς και με την εκπομπή της Ευγενίας Μανωλίδου.

Κάποτε όμως έπρεπε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο όπου πέσαμε εξαιτίας του τετράπτυχου "T.V., σουβλάκια, μπίρες, play station".

Ο Κέβιν Σπέισι -στον ρόλο του τρελού serial killer στο θρίλερ "Seven"- είχε πει το εξής μέσα σ' όλα: "Δεν αρκεί πια να χτυπάς τους ανθρώπους φιλικά στον ώμο για να τους συνετίσεις. Πρέπει να τους χτυπήσεις με σφυρί για να καταλάβουν".

Αυτό έγινε. Και το χτύπημα ήταν βαρύτατο.

Όσο για τις πολιτικές προεκτάσεις των γεγονότων, σας παραθέτω τα λόγια που μου ψιθύρισε χθες ένας σοφός και στενός μου φίλος: "All time low για τη χώρα. Προτιμώ τις μέρες του Ανδρέα με την παράνομη Λιάνη και τα pampers με τα χιλιάρικα!".

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.