Πολιτικοί...Τους παίρνεις για δύο τάλιρα!

Παλιά έβαζαν το κεφάλι τους στον ντορβά για να πλουτίσουν αυτοί και τα δισέγγονά τους. Τώρα φαίνεται ότι ξεφτιλίστηκαν τελείως. Για τους πολιτικούς μιλάω, που πλέον τους... παίρνεις για "δύο τάλιρα".

Δημοσιεύθηκε: 3 Ιουλίου 2008 - 08:00

του Πάτροκλου Κουδούνη

Πολιτικοί...Τους παίρνεις για δύο τάλιρα!

Διανύουμε μια φανταστική περίοδο αποκαλύψεων. Άπαντες κατηγορούν αλλήλους σε μια μάχη που θυμίζει street fighting. Επιτρέπονται όλα τα χτυπήματα, ακόμα και κάτω από τη μέση, οι αγκωνιές, το δάγκωμα ακόμα και το τράβηγμα μαλλιών. Αυτό το τελευταίο, όμως, λίγο με ενοχλεί...

Μεγάλες αποκαλύψεις βγήκαν στο φως. "Υπουργός έχει ταξιδέψει στη Γερμανία με τον Χριστοφοράκο για να δει μπάλα!". "Ο Λιάπης μάλλον!". "Σίγουρα ο Λιάπης!". Είχαν πάρει και τα παιδιά τους μαζί. Ναι, αλλά ποιος πλήρωσε το εισιτήριο του αγώνα; Το ταξί για το γήπεδο; Το "βρόμικο" μετά;

Αγαπητοί μου φίλοι, όλα αυτά είναι καραγκιοζιλίκια. Μόνο το γεγονός ότι προσπαθούν να μας πείσουν ότι τέτοιου είδους πληροφορίες συνιστούν αποκαλύψεις πρώτου μεγέθους πρέπει να μας προσβάλει.

Δηλαδή, φίλτατοι ρεπόρτερ και δημοσιογράφοι, με ποιον περιμένετε να συναγελάζεται ο Λιάπης και κάθε Λιάπης. Με τον μετανάστη που του βάφει το σπίτι ή με τον μικρομεσαίο δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος μόνο μέλημα έχει την επιβίωσή του;

Προφανώς, οι Λιάπηδες θα κάνουν παρέα με τους Χριστοφοράκους, όπως όλοι οι υπουργοί έκαναν, κάνουν και θα κάνουν παρέα με επιχειρηματίες, με πλοιοκτήτες και με μεγαλοστελέχη, γιατί αυτή είναι η απόδειξη ότι πέτυχαν τον στόχο τους.

Αν όμως ο κ. Λιάπης έκανε τη βόλτα της κεντρικής Ευρώπης με lear jet, αν κυκλοφορούσε με λιμουζίνες, αν έμενε στα καλύτερα ξενοδοχεία και αν όλα αυτά ήταν κέρασμα του κ. Χριστοφοράκου (όπως υποστηρίζει η "Ελευθεροτυπία" και αρνείται ο υπουργός), τότε το πράγμα θα άλλαζε.

Δεν ξέρω αν γίνομαι καταληπτός, πάντως σε αυτές τις περιπτώσεις το μέγεθος (της μίζας) μετράει.

Παραδέχομαι, φυσικά, ότι ως φαίνεται η πλειονότητα των πολιτικών μας βρίσκεται πλέον στο επίπεδο των φτηνότερων ιερόδουλων, αυτών που όπως έλεγαν παλιά "τις παίρνεις για δύο τάλιρα".

Αυτοί όμως δεν με ενοχλούν πολύ. Θέλεις, κύριε, ενώ είσαι βουλευτής ή υπουργός να γίνεσαι υπάλληλός μου για μερικές χιλιάδες ευρώ ή για ένα κέρασμα; Με γεια σου με χαρά σου. Ξεφτίλα χωρίς κόστος.

Επιθυμείς να ανέβεις κατηγορία; Μεγάλη η μίζα, μεγάλο το ρίσκο, πολλά και τα χρόνια της φυλακής. Αλλά να μπει κάποτε και κάποιος μέσα! Όχι να γαβγίζουμε χωρίς να δαγκώνουμε. Κάποια στιγμή πρέπει να δείξουμε και τα δόντια μας ως κοινωνία.

Η ουσία λοιπόν της υπόθεσης βρίσκεται στο πόσο ακριβό είναι το "δώρο" και όχι στο πόσο πλούσιοι είναι οι φίλοι μου! Το τονίζω διότι στα πλαίσια του αγώνα κάποιων δημοσιογράφων να κρατήσουν το θέμα ψηλά, κατηγορούνται πολλοί πολιτικοί (που σίγουρα είναι αξιοκατάκριτοι, αλλά για άλλο λόγο) επειδή έχουν ευκατάστατους κολλητούς.

Αν τώρα συνδυάσουμε το "στίγμα" του να έχεις φίλους επιχειρηματίες με τον νόμο που είχε περάσει το ΠΑΣΟΚ για την υποχρεωτική αεργία των βουλευτών, τότε πρέπει να υποθέσουμε ότι για να περάσει κάποιος το κατώφλι της Βουλής πρέπει να είναι ανεπάγγελτος, φτωχός και τόσο υπερβολικά βαρετός και γελοίος ώστε κανένας πλούσιος να μην τον κάνει παρέα!

Αυτός βέβαια ο στιγματισμός άρχισε να εμφανίζεται προς το τέλος της παντοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ (Μαλέσιος - Αθανασούλης) και γιγαντώθηκε μετά το "Σεμνά και Ταπεινά" του Καραμανλή. Κι εσύ, αγαπημένε πρόεδρε, αφού δεν το εννοούσες,γιατί το 'πες;

Το μισό υπουργικό συμβούλιο φωτογραφίζεται κάθε σαββατοκύριακο στη Μύκονο αγκαλιά με αστακούς κι εσύ δεν λες κουβέντα. Τέλος πάντων, δεν συνεχίζω την κλάψα γιατί η οικονομία πάει καλά (sic), οπότε δικαιολογούνται. Σε άλλη περίπτωση, πάντως, θα τολμούσα να πω ότι προκαλούν...

Επαναλαμβάνω ότι τέτοιου είδους επικρίσεις και ειρωνείες, σαν αυτές στην παραπάνω παράγραφο, είναι νέα μόδα. Παλαιότερα, επί Ανδρέα Παπανδρέου, Κατσιφάρα, πρασινοφρουρών κ.ά. οι διακοπές κυβερνητικών στελεχών σε κότερα και σε εξοχικά επιχειρηματιών ήταν σχεδόν υποχρεωτικές.

Αλησμόνητο το παλιό σκληρό ΠΑΣΟΚ. Δίκαιο, αγαπημένο, σοσιαλιστικό, επιτυχημένο. Εκείνοι ήξεραν. Προστάτευαν, δεν πρόδιδαν. Είχαν κατανοήσει άριστα μια διάσημη ρήση του Βενιαμίν Φραγκλίνου (1706 - 1790) που κάποτε είχε πει: "Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι, αλλιώς θα μας κρεμάσουν χωριστά".

Ανέδειξε φιγούρες που δεσπόζουν ακόμα στα πολιτικά όνειρα αρκετών. Με πρώτη και καλύτερη, φυσικά, αυτή του Άκη Τσοχατζόπουλου, ενός πολιτικού που δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν, που αγαπήθηκε από όλους, που άφησε παντού τη σφραγίδα του...

Ακόμα και στη μακρινή Μπανγκόκ. Δεν αστειεύομαι. O φίλος μου Μιχάλης Προυκάκης γύρισε πρόσφατα από εκεί και μου διηγήθηκε το εξής εκπληκτικό: Επειδή οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις ήταν περισσότερες απ' ό,τι αρχικώς νόμιζε, αναγκάστηκε να ράψει εκεί κοστούμι. Μπαίνοντας λοιπόν στο ραφείο που του σύστησαν αντίκρισε μπρος του μια foto του Άκη Τσοχατζόπουλου (με μεταξωτό κοστούμι), ανάμεσα στο πάνθεον των διάσημων πελατών!

Υποχρεωτικά θα τελειώσω εδώ. Το λιγοστό μου χιούμορ και η φτωχή λογοτεχνική μου ικανότητα δεν μου δίνουν τη δυνατότητα να σχολιάσω επιτυχώς την παραπάνω είδηση.

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.