Πολιτικοποιούνται οι κεντρικές τράπεζες;

Όλο και περισσότερο, τα τελευταία χρόνια, αναρωτιέμαι αν το χαρτί που βεβαιώνει ότι έχω την ιδιότητα του Οικονομικού επιστήμονα, έχει κάποια σημασία και αξία. Αναρωτιέμαι επίσης αν υπάρχει οικονομική επιστήμη, από τη στιγμή που οι θεράποντές της, με λόγια και με πράξεις αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Εξηγούμαι...

Τον τελευταίο καιρό, διεθνείς οργανισμοί και διεθνείς τράπεζες, μας λένε ότι το παγκόσμιο χρέος οδεύει προς τα 300 τρισεκατομμύρια δολλάρια και αντιπροσωπεύει περίπου τρεις φορές το παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν.

Με πιο απλά λόγια, το παγκόσμιο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος ξεπερνά κατά πολύ τον παραγόμενο διεθνώς πλούτο. Και η κατάσταση αυτή, προβλέπει ο σοσιαλιστής οικονομολόγος και πρώην σύμβουλος του Φρανσουά Μιττεράν το 1982, κ.Ζακ Ατταλί, σε δέκα χρόνια το αργότερο θα εκραγεί. Να όμως που έρχονται ομοϊδεατές του οικονομολόγοι και μας λένε ότι για να αντιμετωπισθεί το χρέος, θα πρέπει να υπάρξει ανάπτυξη μέσω νέου δανεισμού! Και όσους οικονομολόγους αντιλέγουν ότι μια τέτοια πολιτική αποτελεί σκέτο παραλογισμό, τους κατηγορούν για «νεοφιλελευθερισμό», τίτλος παντελώς άσχετος με την πραγματικότητα και πάπαλα, το πρόβλημα ελύθη.

Την ίδια στιγμή, στόχος των νέων αναπτυξιολόγων, που θέλουν ανάπτυξη με ενίσχυση της κατανάλωσης αντί της παραγωγής, είναι η επαναπολιτικοποίηση των Κεντρικών Τραπεζών, ώστε αυτές οι τελευταίες να τυπώνουν εκ νέου πληθωριστικό χρήμα.

Ελπίζουν αφελώς ότι δια της αναβιώσεως του παγκοσμίου πληθωρισμού θα καταπολεμηθεί το παγκόσμιο χρέος, θεωρία που σημαίνει ότι ένας ασθενής με αλκοολική κίρρωση του ύπατος για να γίνει καλά θα πρέπει να αυξήσει την κατανάλωσή του σε οινόπνευμα.

Θα πρέπει στο επίπεδο αυτό, το εντελώς λαϊκίστικου τρόπου σκέψης, να επισημάνουμε ότι οι τάσεις για πολιτικοποίηση των Κεντρικών Τραπεζών εντάθηκαν μετά την άνοδο του Ντόναλντ Τράμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Δεν είναι όμως μόνος του ο Αμερικανός πρόεδρος. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι οπαδοί του Brexit καταφρονούν τον επαγγελματισμό και τις προθέσεις της Τράπεζας της Αγγλίας, ενώ ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τη δική του κεντρική τράπεζα.

Στην Ινδία η κυβέρνηση αντικατέστησε έναν ικανό κεντρικό τραπεζίτη με μία συμβιβαστική φιγούρα του χώρου - που προχώρησε σε μείωση επιτοκίων προς τις εκλογές.

Ήδη, πολλές κεντρικές θέσεις ευθύνης στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) - συμπεριλαμβανομένης εκείνης του προέδρου - αναμένουν νέους κατόχους τους, οπότε ορισμένες θα μπορούσαν να καταστούν μέρος μιας ευρύτερης πάλης για τo ποιος θα έχει την ευθύνη των ευρωπαϊκών θεσμών στο μέλλον. Χρειάζεται σήμερα γνήσιος αναστοχασμός σχετικά με τους στόχους και τα εργαλεία της νομισματικής πολιτικής. Όμως ήδη βρίσκονται σε κίνηση επίφοβες δυνάμεις που θα μπορούσαν να έχουν δυσοίωνες συνέπειες για την οικονομική σταθερότητα.

Προφανώς δε, αυτή η τελευταία, είναι και ο πραγματικός στόχος των λαϊκιστών, πίσω από τους οποίους κατά κανόνα βρίσκονται και ακατανόμαστα καιροσκοπικά συμφέροντα. Αυτά που προκαλούν τις φούσκες και τις κερδοσκοπικές προσοδοθηρίες και μετά φτύνουν εκεί που έτρωγαν.

Διότι κακά τα ψέμματα. Ένα μέρος από το πληθωριστικό χρήμα που θα ρίξουν στις αγορές οι Κεντρικές Τράπεζες, θα πάει σε γνωστά χρηματιστηριακά και άλλα παιχνίδια, τα οποία αυτοι που τα προκαλούν, για να παραπλανήσουν τους αφελείς, τα κατηγορούν ότι είναι «νεοφιλελεύθερα».

Πρόκειται για μια δόλια τακτική, πίσω από την οποία κρύβεται η πρόθεση της οργανωμένης παγκόσμιας κερδοσκοπίας να οδηγήσει προς μια υπερ-φούσκα, από την οποίαν μύρια όσα θα μπορούσαν να προκύψουν.

Δεν πρέπει τέλος να ξεχνάμε ότι η δια δανεισμού κατανάλωση,έχει και άλλες ψυχολογικές παρενέργειες,που είναι ενισχυτικές του λαϊκισμού και της ασυναρτησίας. Οπως προκύπτει από συγκεκριμένες έρευνες,στις ΗΠΑ, πολλά υπέρ δανεισμένα νοικοκυριά έχουν την αίσθηση ότι το δανεικό χρήμα αποτελεί μέρος του εισοδήματος τους. Κατα συνέπεια βασίζουν σε αυτό το βιοτικό τους επίπεδο και τον τρόπο ζωής τους. Οταν λοιπόν έρχεται ο λογαριασμός, τον θεωρούν ως εισοδηματική περικοπή, ήτοι ως «νεοφιλελεύθερο»μέτρο λιτότητας Και από τη θεώρηση αυτή, μύρια όσα έπονται που είναι μέλι στη φρυγανιά του λαϊκισμού...