Mία ”Εθνική” λύση για τον ΟΤΕ

Η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Εν τούτοις, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υιοθετήσει ένα άλλο μοντέλο που έχει δοκιμαστεί και θα μπορούσε να αποδώσει.

Δημοσιεύθηκε: 10 Νοεμβρίου 2006 - 08:00

Dr Money

Το περιβάλλον στις τηλεπικοινωνίες γίνεται ολοένα και πιο απαιτητικό. Αν λοιπόν ο ΟΤΕ δεν γίνει πιο ανταγωνιστικός και πιο αποδοτικός δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα επιζήσει, πόσο μάλλον να είναι κερδοφόρος, μεσομακρόπροθεσμα.

Η ιστορία δείχνει ότι ο διορισμός των εκάστοτε διοικήσεων του ΟΤΕ από το κράτος και η συνδιοίκηση με τους συνδικαλιστές καθυστέρησε τον εκσυγχρονισμό της επιχείρησης αφού τα ρουσφέτια και οι μίζες που άπτονταν του συστήματος προμηθειών βρισκονταν στην ημερήσια διάταξη.

Επομένως, η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ στο μέτρο που ”απογαλακτίζει” την επιχείρηση από όλες τις παραπάνω πρακτικές και τον κάνει πιο ανταγωνιστικό αποτελεί μονόδρομο.

Η ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού μπορεί να πάρει διαφορετικές μορφές. Όμως, δεν οδηγούν όλες στο ίδιο αποτέλεσμα.

Η κυβέρνηση φαίνεται να το έχει αντιληφθεί αλλά δεν έχει ακόμη κατασταλάξει σε κάποια από αυτές παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις της για εξεύρεση ξένου στρατηγικού εταίρου για τον ΟΤΕ ο οποίος θα ήταν κατά προτίμηση δυτικοευρωπαικός τηλεπικοινωνιακός οργανισμός.

Όμως, η έννοια του στρατηγικού επενδυτή στη σημερινή εποχή δεν είναι ίδια με εκείνη της δεκαετίας του 1990 όπου η απόκτηση ενός μειοψηφικού ποσοστού 10% ή 15% σε μια επιχείρηση αρκούσε.

Ο σημερινός στρατηγικός επενδυτής θέλει να έχει τουλάχιστον τον έλεγχο της εταιρίας-στόχου με προοπτική να αποκτήσει την πλειοψηφία των μετοχών της και το μάνατζμεντ. Κοινώς, θέλει να απολαμβάνει τους καρπούς των προσπαθειών που καταβάλλει μόνος του.

Επομένως, η κυβέρνηση θα πρέπει να εξασφαλίσει το μίνιμουμ των παραπάνω προϋποθέσεων, έστω και σε δύο στάδια, αν θέλει δυτικοευρωπαικοί τηλεπικοινωνιακοί οργανισμοί να εκδηλώσουν ενδιαφέρον για τον ΟΤΕ.

Παλαιότερα, το κράτος θα μπορούσε να έχει και... την πίτα (ιδιωτικοποίηση) ολόκληρη και τον σκύλο (έλεγχο) χορτάτο. Κοινώς, θα μπορούσε να πουλήσει ένα σημαντικό ποσοστό του οργανισμού στον ξένο στρατηγικό επενδυτή και να εκχωρήσει το μάνατζμεντ, υπογράφοντας μία ”συμφωνία μετόχων” μαζί του που θα του έδινε βέτο σε μια σειρά από ζητήματα που θεωρούσε ότι άπτονταν της εθνικής ασφάλειας κ.τ.λ.

Αν όμως επιχειρήσει να κάνει κάτι παρόμοιο τώρα κινδυνεύει να βρεθεί και... χωρίς την πίτα ολόκληρη και... με τον σκύλο πεινασμένο στο μέλλον αφού είναι γνωστή η αντίθεση της Ευρωπαικής Επιτροπής στις ”συμφωνίες μετόχων.”

Επομένως, η πώληση του ΟΤΕ σε έναν μεγάλο ξένο τηλεπικοινωνιακό οργανισμό σηματοδοτεί την απώλεια κάθε ιδιοκτησιακού ελέγχου επί της επιχείρησης στο μέλλον.

Πώς θα μπορούσε να ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΤΕ και ταυτόχρονα να γίνει πιο ανταγωνιστικός χωρίς να περάσει σε ξένα χέρια;

Η λύση είναι μία και προσομοιάζει στο μοντέλο της Εθνικής Τράπεζας όπου το Δημόσιο δεν έχει άμεση συμμετοχή αλλά επηρεάζει μέσω των Ταμείων τις εξελίξεις.

Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, το κράτος και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων του ΟΤΕ θα πρέπει να φθάσουν σε μια συμφωνία. Το Δημόσιο θα δεσμευτεί ότι δεν θα πουλήσει την επιχείρηση σε ξένο στρατηγικό επενδυτή με αντάλλαγμα την αποδοχή της εναρμόνισης του ΓΚΠ (Γενικού Κανονισμού Προσωπικού) με τους αντίστοιχους των ανταγωνιστών του ΟΤΕ στη Δυτική Ευρώπη από το συνδικαλιστικό κίνημα.

Όμως, το κράτος θα διατηρήσει το δικαίωμα να μειώσει ή να πουλήσει τελείως την άμεση συμμετοχή του στο μετοχικό κεφάλαιο του ΟΤΕ, εξασφαλίζοντας ότι το 20% περίπου θα περιέλθει στα χέρια των Ταμείων με κάποιον τρόπο που θα βρουν οι σύμβουλοι.

Έτσι, ο ΟΤΕ ιδιωτικοποιείται, το κέντρο αποφάσεων του ομίλου παραμένει στην Αθήνα και ταυτόχρονα γίνεται πιο ανταγωνιστικός. Αν μάλιστα διευκολυνθεί με τον νέο νόμο περί Ανωνύμων Εταιριών η ψήφος των ξένων θεσμικών στις γενικές συνελεύσεις των εισηγμένων επιχειρήσεων, τότε η διοίκηση του ΟΤΕ θα λειτουργεί περισσότερο υπέρ των συμφερόντων όλων των μετόχων και λιγότερο υπέρ του κράτους που θα ελέγχει μέσω των Ταμείων.

Αναμφισβήτητα, το προτεινόμενο μοντέλο δεν είναι πανάκεια και η εφαρμογή του απαιτεί αρκετή δουλειά σε διάφορα επίπεδα. Έχει όμως πλεονεκτήματα που οι άλλες μορφές ιδιωτικοποίησης δεν διαθέτουν.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.