H είδηση πέρασε στα... ψιλά: Όταν αυτήν τη στιγμή το ποσοστό της ανεργίας έχει ξεπεράσει το 15% (για την ακρίβεια 15,9% το Φεβρουάριο) την επόμενη τετραετία ο αριθμός των εργαζομένων που απασχολούνται στον δημόσιο τομέα θα μειωθεί περισσότερο από 200.000 άτομα!

Η αναλογία του 1 προς 5 (προσλήψεις προς αποχωρήσεις), η αύξηση του ωραρίου εργασίας στις 40 ώρες εβδομαδιαίως, οι μετατάξεις και οι εφαρμογές του e-government, σύμφωνα με την κυβέρνηση, αρκούν για να οδηγήσουν προς αυτήν την εξέλιξη.

Στις εισηγμένες ΔΕΚΟ θα δούμε συνδυασμό μείωσης των θέσεων απασχόλησης (μη αναπλήρωση όσων αποχωρούν, προγράμματα εθελουσίας εξόδου κ.ά.) και υποχώρησης των αποδοχών για όσους παραμείνουν.

Η αλήθεια είναι ότι η πτωτική τάση του αριθμού των εργαζομένων στις εισηγμένες κρατικές εταιρείες (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΟΛΠ, ΟΛΘ) έχει ξεκινήσει εδώ και περίπου μία δεκαετία, παρ’ όλα αυτά στο μέλλον αναμένεται να έχει εντονότερο χαρακτήρα στις περισσότερες περιπτώσεις.

Πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας, επίσης, αναμένεται να χαθούν και στον τραπεζικό κλάδο. Ακόμη και αν δεν γίνουν συγχωνεύσεις, παράγοντες της αγοράς θεωρούν πως ο αριθμός των απασχολουμένων στα πιστωτικά ιδρύματα μπορεί άνετα να μειωθεί κατά 20%, καθώς:

1. Θα δούμε τις περισσότερες τράπεζες να περιορίζουν τον αριθμό των καταστημάτων τους.

2. Η στροφή των πιστωτικών ιδρυμάτων από τη λιανική τραπεζική στα επιχειρηματικά δάνεια μειώνει τις απαιτήσεις τους σε αριθμό τόσο καταστημάτων όσο και απασχολουμένων σε κάθε ένα από αυτά.

3. Η στασιμότητα της πιστωτικής επέκτασης τη διετία 2009 - 2010 και η αναμενόμενη πτωτική πορεία της τουλάχιστον μέχρι και το τέλος του 2012 θα ωθήσουν τους ελληνικούς ομίλους σε κινήσεις δραστικού περιορισμού του λειτουργικού τους κόστους.

Μαχαίρι σε χιλιάδες θέσεις εργασίας αναμένεται επίσης τα αμέσως επόμενα χρόνια και στον ασφαλιστικό χώρο και αυτό για τους ακόλουθους λόγους:

* Θα δούμε τον αριθμό των εταιρειών να μειώνεται ακόμη περισσότερο, ενώ οι ξένες επιχειρήσεις θα διευρύνουν τα μερίδια αγοράς τους σε βάρος των ελληνικών. 

* Οι τραπεζικές ασφαλιστικές εταιρείες σήμερα προσπαθούν να προωθήσουν πολύ περισσότερο τα προγράμματά τους μέσα από τα τραπεζικά τους δίκτυα και μέσω του Internet, παρά με τα ακριβά συστήματα agency και τους συνεργαζόμενους πράκτορες (κίνδυνος επισφαλειών).

* Η οικονομική κρίση έχει αναγκάσει τις εταιρείες να περιορίσουν το κόστος πρόσκτησης, πολλές φορές σε βάρος των ποσοστών προμηθειών που προσφέρουν στους συνεργαζόμενους ασφαλιστές και πράκτορες.

Στην κλίνη του Προκρούστη, επιπλέον, θα βρεθούν και οι θέσεις των απασχολουμένων στον εμπορικό κλάδο, καθώς η ζήτηση στην αγορά εξακολουθεί να βυθίζεται και ο αριθμός των εμπορικών καταστημάτων συνεχίζει να μειώνεται μέρα με τη μέρα. Κοινή εκτίμηση των παραγόντων της αγοράς είναι ότι, παρά τις επενδύσεις που εξακολουθούν να κάνουν λίγες επιχειρήσεις (μερικές ξένες και ορισμένες ελληνικές, όπως Jumbo, Sprider, Fourlis, ορισμένα εμπορικά κέντρα κ.ά.), η επόμενη μέρα θα συνοδεύεται από μικρότερο αριθμό σημείων πώλησης και από λιγότερους εργαζομένους στον κλάδο.

--- Οι επιδράσεις στο Χ.Α.

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι από το Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ, τον ευρύτερο χρηματοοικονομικό κλάδο και το εμπόριο τα επόμενα χρόνια θα χαθεί γύρω στο 10% των σημερινών θέσεων εργασίας και, αν δεν προκύψουν νέες δουλειές, το ποσοστό της ανεργίας θα προσεγγίσει ακόμη και το 30%(!), με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την πορεία της οικονομίας, για τη συνεκτικότητα της κοινωνίας και (δευτερευόντως) για την πορεία των μετοχών στο Χ.A.

Από την άλλη πλευρά, αν δεχτούμε πως η ελληνική οικονομία θα αρχίσει να ανακάμπτει -έστω και λίγο- από το 2012 και μετά, αυτό σημαίνει πως μέσα στην επόμενη πενταετία θα δημιουργηθούν πάνω από 300.000 θέσεις εργασίας σε τομείς όπως ο τουρισμός, οι εξαγωγικές δραστηριότητες, οι κατασκευές, οι υποδομές (καλώδια, τηλεπικοινωνίες, μεταλλουργία κ.λπ.), ο αγροτικός τομέας κ.ά., με ό,τι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει για τις εισηγμένες που δραστηριοποιούνται σε αυτούς.

Σε αυτήν την περίπτωση, η ελληνική οικονομία θα ήταν πολύ πιο... ισορροπημένη, στηριγμένη σε στερεότερες βάσεις, και οι τομείς του Δημοσίου και των τραπεζών θα παρουσίαζαν χαμηλότερο λειτουργικό κόστος, θα ήταν πιο ανταγωνιστικοί και θα είχαν σταθερότερες προοπτικές.