Φθινοπωρινές πιέσεις για χαμηλότερα επιτόκια

Πιέσεις για μείωση στα επιτόκια χορηγήσεων αναμένεται να ασκηθούν στις τράπεζες το προσεχές φθινόπωρο από τις εγχώριες επιχειρήσεις, ανεξάρτητα με την κεφαλαιακή διάρθρωση και την πιστοληπτική ικανότητα που διαθέτουν.

Το αίτημα των επιχειρήσεων βέβαια είναι υπαρκτό εδώ και τουλάχιστον μια τετραετία, καθώς βλέπουν τη δική τους χρηματοοικονομική επιβάρυνση να είναι πολλαπλάσια σε σύγκριση με τους ευρωπαίους ανταγωνιστές τους, πλην όμως αναμένεται να λάβει εντονότερες διαστάσεις εξ' αιτίας κυρίως δύο παραγόντων:

Ο πρώτος -και μάλλον αυτός που έχει τη μικρότερη βαρύτητα- αποδίδεται στο μειωμένο κόστος χρήματος που αντιμετωπίζουν οι ίδιες οι τράπεζες σε σχέση με το προηγούμενο δωδεκάμηνο. Τα επιτόκια καταθέσεων έχουν υποχωρήσει αρκετά κάτω από το 1%, ενώ παράλληλα οι τράπεζες δανείζονται κατά μέσο όρο -ιδίως μετά την προ μηνών θετική αξιολόγηση της χώρας από τους «θεσμούς»- με σαφώς μικρότερο κόστος από το σύστημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται έντονα με το ξεκαθάρισμα που επιχειρείται να μπει στα μη εξυπηρετούμενα επιχειρηματικά δάνεια. Και αυτό γιατί είναι γνωστό πως σε ευρεία σειρά επιχειρήσεων που αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, είτε έχουν προσφέρει, είτε πρόκειται να προσφέρουν, δανειοδοτήσεις που περιλαμβάνουν πολύ χαμηλά επιτόκια, ταυτόχρονα με σημαντικές περιόδους χάριτος και ενίοτε με κάποιας μορφής «κουρέματα» σε βάθος χρόνου, κάτω φυσικά από ορισμένες προϋποθέσεις.

Οι κινήσεις αυτές των τραπεζών έχουν γίνει πλέον γνωστές στην αγορά, με τις ενήμερες επιχειρήσεις κάθε κλάδου να ζητούν και αυτές ίσους όρους, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα θεωρηθούν ως «τα κορόιδα της όλης υπόθεσης», παρά το ότι ανταποκρίθηκαν πλήρως στις υποχρεώσεις τους.

Σύμφωνα μάλιστα με ορισμένους παράγοντες της αγοράς, το καλύτερο θα ήταν οι τράπεζες από τη μια πλευρά να μειώσουν συνολικά το ύψος των χορηγούμενων επιτοκίων και στη συνέχεια να δώσουν τα ίδια χαμηλά επιτόκια και στις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις, από τη στιγμή που οι τελευταίες -μετά τη ρύθμιση των υποχρεώσεών τους- θα αποπληρώσουν δύο ή τρεις τοκοχρεολυτικές τους δόσεις.

Βέβαια, οι ίδιοι κύκλοι θεωρούν πως κάτι τέτοιο πολύ δύσκολα θα γίνει αποδεκτό, ωστόσο ζητούν τουλάχιστον από τις τράπεζες κάποια ελάφρυνση στο ήδη πολύ βαρύ κόστος δανεισμού που αντιμετωπίζουν, σε μια περίοδο που η κρίση στην οικονομία βαθαίνει.

«Από το φθινόπωρο και μετά, πολλές υπερχρεωμένες επιχειρήσεις θα πετύχουν πολύ χαμηλά επιτόκια και μεγάλες επιμηκύνσεις, λόγω της κατεπείγουσας πλέον ανάγκης τόσο των τραπεζών, όσο και της οικονομίας γενικότερα, να αντιμετωπιστεί το όλο θέμα των κόκκινων δανείων. Δεν μπορεί λοιπόν, στον ίδιο κλάδο άλλες εταιρείες να δανείζονται με 1% και άλλες με 5% και 6%. Αυτός, δεν είναι υγιής ανταγωνισμός» υποστηρίζεται χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα μάλιστα με κύκλους του λιανεμπορίου, καταλυτικά στο όλο θέμα θα επιδράσει και η «υπόθεση Μαρινόπουλου». Με βάση τις τελευταίες πληροφορίες, οι διαπραγματεύσεις για τη διάσωση της γνωστής αλυσίδας εξελίσσονται ικανοποιητικά, ωστόσο η όλη λύση είναι βέβαιο πως θα περιλαμβάνει σημαντικές «τακτοποιήσεις» υποχρεώσεων τόσο για την Μαρινόπουλος, όσο και για τους περισσότερους προμηθευτές της που προβλέπεται να... «κουρευτούν» κατά μεγάλο ποσοστό.

Θεωρείται λοιπόν πολύ πιθανόν ότι όχι μόνο άλλες αλυσίδες λιανικής, αλλά και οι περισσότεροι «κουρεμένοι» προμηθευτές της Μαρινόπουλος θα σπεύσουν στις τράπεζες να ζητήσουν ρυθμίσεις δανείων, που θα περιλαμβάνουν χαμηλότερο κόστος χρήματος και ενδεχομένως επιμηκύνσεις λήξεων.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα δηλώνει στο Euro2day.gr, πρόεδρος εμπορικής εισηγμένης εταιρείας: «Ένα μεγάλο τμήμα της ζημιάς έχει ήδη συντελεστεί και θα πληρωθεί ακριβά, είτε κλείσει η Μαρινόπουλος, είτε όχι. Και οι τράπεζες θα χάσουν λεφτά, και οι προμηθευτές.

Απλά, οι εμπλεκόμενοι καλούνται να σώσουν την εταιρεία προκειμένου να περιορίσουν ως ένα βαθμό το ύψος των συνολικών απωλειών και να απλώσουν σε βάθος χρόνου την αντιμετώπιση του προβλήματος προκειμένου οι επιπτώσεις στην ευρύτερη οικονομία να είναι όσο το δυνατόν περιορισμένες και όσο το δυνατόν διαχειρίσιμες.

Αλλιώς, ακόμη και αν κλείσει ο Μαρινόπουλος, θα δούμε να επαναλαμβάνεται το φαινόμενο του Atlantic: Τα περισσότερα καταστήματα θα αλλάξουν ταμπέλα και το υπάρχον μερίδιο αγοράς θα κατευθυνθεί στις άλλες επιχειρήσεις του κλάδου. Το μεγάλο ζητούμενο όμως, είναι η αποφυγή έντονων κραδασμών, η διατήρηση της εμπιστοσύνης στην αγορά και η επίλυση των προβλημάτων σε βάθος χρόνου, προκειμένου αυτά να αντιμετωπιστούν με καλύτερο και ευκολότερο τρόπο από τους χιλιάδες άμεσους και έμμεσους προμηθευτές της αλυσίδας. Άρα οι τράπεζες, μετά από τη συμφωνία με το Σκλαβενίτη, θα δουν από κοντά το τι μπορούν να κάνουν και με τους προμηθευτές του Μαρινόπουλου».