Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα του ελληνικού κράτους είναι η εξαιρετικά αργή ανταπόκρισή του στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, ένα φαινόμενο που πρακτικά εμποδίζει όχι μόνο την ανάπτυξη αλλά ευρύτερα την ανταπόκρισή του στις ανάγκες του πολίτη, σε πάσης φύσεως θέματα, από την Παιδεία και την Υγεία, ως τη Δικαιοσύνη, την Οικονομία και την Άμυνα.

Θα ήταν εσφαλμένο να αποδώσουμε την ύπαρξη αυτού του φαινομένου αποκλειστικά και μόνο στη γραφειοκρατία ή στην ανεπάρκεια κάποιων δημόσιων λειτουργών. Διότι σε μεγάλο βαθμό έχει επίσης να κάνει με την περίφημη «αντίσταση στην αλλαγή», όπως και με την έλλειψη παρακολούθησης και κατανόησης των διεθνών εξελίξεων.

Στο προηγούμενο σημείωμα, ασχοληθήκαμε με το ενδεχόμενο η κρίση να εξελιχθεί σε εθνική τραγωδία, ακριβώς λόγω της οικονομικής αδυναμίας της χώρας και των επακόλουθων εξαρτήσεων. Αυτό που ίσως δεν επισημάναμε αρκούντως είναι ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να λείπουν ακόμη και τα στοιχειώδη, σε νευραλγικούς τομείς του κράτους.

Οι ελλείψεις στον χώρο της Υγείας και της Παιδείας έχουν γίνει αντιληπτές από καιρό. Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα αποκαλύπτεται ότι υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις και στον αποκαλούμενο «σκληρό πυρήνα» του κράτους, που κατά βάση σχετίζεται με την Άμυνα, τη Δημόσια Τάξη και την απονομή Δικαιοσύνης.

Παρά τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας πορεύονται σαν να μην έχει αλλάξει σχεδόν τίποτε.

Μπορεί οι κυβερνήσεις μας να είναι υποχρεωμένες να κινούνται με βάση τις εντολές των δανειστών, φαίνεται όμως να έχουν προσαρμοστεί, λιγότερο ή περισσότερο, σε αυτή τη «νέα κανονικότητα», χωρίς να αντιλαμβάνονται τους βαθύτερους κινδύνους που δημιουργεί αυτή η οικονομική, θεσμική και σταδιακά ολοένα και περισσότερο κοινωνική αδυναμία της χώρας.

Διότι οι αντιλήψεις αλλά και οι δράσεις των πολιτικών μας σχηματισμών δείχνουν ότι είτε δεν έχουν αντιληφθεί τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στο διεθνές σκηνικό, είτε ότι αδιαφορούν γι' αυτές, εξαντλούμενοι στην προάσπιση του κομματικού και όχι του εθνικού συμφέροντος.

Πριν ακόμη κλείσουν καλά καλά οι κάλπες στην Ολλανδία, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο πολύς Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έγραψε ανοικτή επιστολή στους ψηφοφόρους της Γαλλίας να αντισταθούν στον λαϊκισμό, υπονοώντας -υποθέτω- κυρίως τη Μαρίν Λεπέν.

Είναι αλήθεια ότι οι εκλογές στη Γαλλία αποτελούν το πλέον επίφοβο γεγονός για την ανάδειξη ενός ακροδεξιού υποψήφιου στην κεντρική πολιτική σκηνή του πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.

Ωστόσο η σπουδή του κ. Σόιμπλε να απευθυνθεί στους ψηφοφόρους μιας άλλης χώρας (επιφέροντας πιθανώς το… αντίθετο αποτέλεσμα) αποτελεί δείγμα πανικού, που συνεχίζει να υπάρχει παρά τα σχετικώς ανώδυνα εκλογικά αποτελέσματα στην Ολλανδία.

Οι πρόσφατες βαρύγδουπες δηλώσεις εκ μέρους της ηγεσίας των πιο μεγάλων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περί μιας Ευρώπης «πολλών ταχυτήτων, μιας Ευρώπης των… «προθύμων», αποτελούν εξαιρετικά δυσάρεστη είδηση για τους πραγματικούς ευρωπαϊστές, διότι αποτελούν πρωτίστως -αν όχι και αποκλειστικά- μια ομολογία αποτυχίας.

Αποτελεί τη δημόσια πολιτική ομολογία ότι η Ένωση δεν μπορεί να συνεχίσει ως έχει (γνωστό εδώ και καιρό σε πλήθος αναλυτών), αλλά και ότι δεν υπάρχει «συναίνεση» μεταξύ των μελών της, εντός και εκτός Ευρωζώνης, για το πώς θα πρέπει να «μεταλλαχθεί» για να επιβιώσει.