Η πρόσφατη έκθεση της Endeavor Greece, σύμφωνα με την οποία η ελληνική επιχειρηματικότητα παραμένει εστιασμένη σε μη παραγωγικούς και εσωστρεφείς τομείς, με ιδιαίτερη προτίμηση στα φαγάδικα και τα καφέ-μπαρ, δημιούργησε αίσθηση, καθώς υποδηλώνει ότι δεν υπάρχει επαρκής στροφή προς ένα «νέο», εξωστρεφές παραγωγικό μοντέλο, μετά από 7 χρόνια κρίσης!
Ωστόσο, σε όσους βρίσκονται κοντά στην αγορά, η πραγματικότητα αυτή ήταν γνωστή από πριν. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι νέοι επιχειρηματίες εστιάζονται σε «παραδοσιακές δραστηριότητες» δεν είναι δυσεξήγητο.
Αφενός, διότι οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι στην κρίση «το φαγητό (και το καφεδάκι) αντέχει», κι αφετέρου, διότι πολλοί από εκείνους που ξεκινούν μια επιχειρηματική δραστηριότητα (πιθανότατα οι περισσότεροι), ούτε το υπόβαθρο έχουν για σύνθετες επιχειρηματικές κινήσεις, ούτε και τις απαραίτητες γνώσεις των συνθηκών, προκειμένου να στραφούν π.χ. σε «εξαγωγικές» δραστηριότητες.
Ούτε είναι βεβαίως τυχαίο ότι μόνο στον κλάδο του τουρισμού παρατηρείται αύξηση των νέων επιχειρήσεων τα τελευταία χρόνια. Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι αποτελεί κλάδο με μέλλον, ήταν ανέκαθεν από τους πιο δυναμικούς και βεβαίως έχει πολύ λιγότερα «εμπόδια εισόδου», απ' ότι για παράδειγμα η δημιουργία μιας εξαγωγικής παραγωγικής δραστηριότητας.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η εικόνα θα έπρεπε να είναι αυτή που κατέγραψε η Endeavor. Πολύ μεγάλο ρόλο για την υφιστάμενη κατάσταση παίζει το γεγονός ότι δεν έχει καταρτιστεί από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, σε συνεργασία, ένα εθνικό σχέδιο για την αναδιάρθρωση του χρεοκοπημένου μοντέλου του παρελθόντος.
Σε μια χώρα όπου δεν υπάρχουν προσβάσιμες επίκαιρες στατιστικές και στοιχεία σχεδόν για… τίποτε, θα είχε, για παράδειγμα, μεγάλη έως και στρατηγική σημασία, η οργανωμένη επισήμανση των τομέων στους οποίους υπάρχει περιθώριο παραγωγικής δραστηριοποίησης, είτε με στόχο την υποκατάσταση εισαγωγών, είτε με προοπτική την πραγματοποίηση εξαγωγών.
Σε αρκετούς τομείς, η υποκατάσταση εισαγωγών θα είχε ιδιαίτερο νόημα, καθώς στο πρόσφατο παρελθόν, πριν την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας, η Ελλάδα είχε εγχώρια παραγωγή σε διάφορους κλάδους που ερήμωσαν ως συνέπεια της μείωσης στην ανταγωνιστικότητα, αλλά και του ευκολότερου κέρδους που προσέφερε η τότε καλπάζουσα βιομηχανία των… υπηρεσιών.
Εφόσον είχαν καθοριστεί οι κρίσιμοι τομείς, στη συνέχεια θα μπορούσε να υπάρξει και μια οργανωμένη στρατηγική παροχής κινήτρων και (ίσως το κυριότερο) πληροφόρησης, από την πλευρά όχι μόνον του κράτους αλλά και των διάφορων επιχειρηματικών και οικονομικών φορέων.
Δυστυχώς, όμως, τέτοιου είδους πρωτοβουλίες δεν λαμβάνονται και τα χρόνια περνούν, με την Ελλάδα να παραμένει χωρίς οιοδήποτε αναπτυξιακό σχέδιο.
Γι' αυτό και την «πρωτιά» την έχουν ακόμη τα… σουβλατζίδικα!
ΥΓ: Παρότι υπό τις τρέχουσες συνθήκες σίγουρα καταγράφει ένα μέρος των επιπτώσεων της ύφεσης, η μείωση στις ενάρξεις νέων επιχειρήσεων δεν αποτελεί ασφαλή πυξίδα για την πορεία της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Η χώρα μας είχε εδώ και πολλά χρόνια τα σκήπτρα στη μικρή επιχειρηματικότητα και την αυτοαπασχόληση. Κι αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη καλό.
Στις σημερινές «παγκοσμιοποιημένες» συνθήκες, όπου το μέγεθος (και οι συνέργειες που φέρνει) μετράει πολύ περισσότερο από ό,τι κατά το παρελθόν, ο κατακερματισμός της ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής αποτελεί μειονέκτημα. Και στις παραγωγικές δραστηριότητες, και στο εμπόριο, και στην παροχή υπηρεσιών.
Το γεγονός ότι οι περισσότεροι «αρμόδιοι» αρνούνται να το παραδεχθούν αποτελεί ένα ακόμη «σύμπτωμα» του στρουθοκαμηλισμού που μας διακρίνει.