Στη χώρα μας παρατηρείται μια σχεδόν μοναδική παραδοξότητα. Μπορεί οι Έλληνες να εμφανίζονται διχασμένοι όσον αφορά στο ρόλο του Δημοσίου, στην πράξη όμως σχεδόν όλοι αντιμάχονται το… κράτος.

Στη μία πλευρά βρίσκονται οι «κρατικοδίαιτοι» και όσοι θεωρούν ότι το «Δημόσιο» πρέπει να λειτουργεί όχι ως συνετός «νοικοκύρης», αλλά ως έρμαιο αφηρημένων ιδεολογημάτων ή παραταξιακών σκοπιμοτήτων.

Τούτοι είναι στην πράξη εναντίον της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, εναντίον κάθε περικοπής στη σπατάλη δεκαετιών, ενάντια σε οποιοδήποτε μέτρο κάνει το κράτος πιο αποτελεσματικό.

Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος με τον οποίο τα πάντα στην Ελλάδα περνούν από ένα φίλτρο απλούστευσης, προκειμένου να χαίρεται ή να ανατριχιάζει «το κοινό».

Η συμφωνία του Eurogroup για την διάσωση τραπεζών μέσω του ESM, που παρουσίασε αναλυτικά το Euro2day.gr αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Στην ουσία πρόκειται για ένα βήμα, που είναι μεν προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά με σημαντικές ατέλειες.

Εν Ελλάδι έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητο ότι το ποσό που πρόκειται να διαθέσει το ESM (της τάξεως των 60 δισ.. ευρώ) είναι κυριολεκτικά... σταγόνα στον ωκεανό, σε σχέση με το τεράστιο μέγεθος των ανοιγμάτων που ενδέχεται να προκύψουν στις Ευρωπαϊκές τράπεζες.

Χθες η μετοχή της Eurobank έκλεισε με πτώση 28,57%. Σίγουρα το γεγονός ότι οι μετοχές που έχουν απομείνει στο ευρύ κοινό είναι ελάχιστες, ευνοεί τις έντονες διακυμάνσεις και μειώνει τη σημασία αυτής της απότομης πτώσης.

Δεν παύει όμως να έχει ερμηνεία ως μια πρώτη αντίδραση της αγοράς.

Το «στοίχημα» που ανέλαβε το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, προωθώντας πρακτικά την σχεδόν ολοκληρωτική αλλαγή ηγεσίας στη Eurobank, δεν βρήκε απήχηση στο ταμπλό, την επόμενη μέρα.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες της στήλης, πέραν της αποχώρησης του προέδρου και του διευθύνοντος συμβούλου, επίκεινται οι παραιτήσεις των δύο από τους τρεις αναπληρωτές διευθύνοντες συμβούλους, δηλαδή των Νίκου Καραμούζη και Βύρωνα Μπαλλή.

Εχω την αίσθηση ότι πιο εκνευρισμένος από την τροπή των τελευταίων εξελίξεων πρέπει να αισθάνεται ο Ανδρέας Λοβέρδος. Είμαι βέβαιος ότι αν είχε μείνει στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, τώρα θα ήταν στον κατάλογο των υπουργών. Πιθανώς και η Αννούλα.

Διότι αυτή η κυβέρνηση έχει λίγο απ όλα. Είναι αυτό που λέμε «αχταρμάς», πολιτικών κυρίως ισορροπιών. Ενδοκομματικών και... διακομματικών.

Εχει τους δοκιμασμένους και -σχετικά τουλάχιστον- πετυχημένους της αμέσως προηγούμενης, (έκδηλο αυτό στα λεγόμενα «παραγωγικά» υπουργεία), έχει τον... Καραμανλικό της (Γιάννης Ανδριανός), να ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα, έχει τον Μητσοτάκη της σε ... ηλεκτρική καρέκλα, (δεν μπορείς παρά να του ευχηθείς καλό κουράγιο και καλή επιτυχία, για το καλό όλων μας), έχει τη Φώφη ως... ντεκόρ στο πιο ακατάλληλο για εκείνη υπουργείο, (το Εθνικής Άμυνας), κι έχει βεβαίως τον Χρυσοχοϊδη σε υπουργείο που αίφνης αποσχίστηκε.

Λυπάμαι που το γράφω γιατί ο Φώτης Κουβέλης μου ήταν πάντα συμπαθής, ως ήπιος και πολιτισμένος πολιτικός, παρά την τάση του να λέει πολλά, χωρίς να παίρνει μια ξεκάθαρη θέση.

Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Γιώργο Καρατζαφέρη, ο πολιτικός λαϊκισμός του οποίου, σε συνδυασμό με τις συνεχείς εναλλαγές πολιτικών θέσεων, δίκην ανεμοδούρας, ανέκαθεν με ενοχλούσε.

Γι' αυτό και βρίσκω θλιβερό το γεγονός ότι η στάση τους παρουσιάζει πολύ κοινά σημεία, στον τρόπο με τον οποίο εξήλθαν από κυβερνητικά σχήματα, στα οποία υποτίθεται ότι εισήλθαν για λόγους «εθνικού συμφέροντος».