Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες για τη Δημοκρατία, χωρίς όμως να δίνεται η πρέπουσα σημασία στην πιο θεμελιώδη «αρχή» της, που είναι η λειτουργία του κράτους και των θεσμών.
Θα ξεκινήσω από ένα φρέσκο παράδειγμα, που αφορά τη νομοθετική απόπειρα να εμποδιστεί η έξοδος της ΒΙΟΧΑΛΚΟ από το Χρηματιστήριο, με μια καθαρά «φωτογραφική» τροπολογία, που εκπονήθηκε και κατατέθηκε στη Βουλή ΜΕΤΑ την ανακοίνωση των προθέσεων του εισηγμένου ομίλου.
Παρότι στο Χρηματιστήριο έγιναν νόμιμα εγκλήματα κατά των μικροεπενδυτών από εταιρίες που βγήκαν με το «έτσι θέλω», καμία αλλαγή νομοθεσίας δεν έγινε έγκαιρα για να τις μπλοκάρει. Στην περίπτωση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ η εξέλιξη ήταν… αστραπιαία, και ουσιαστικά επιχειρεί να επαναφέρει ένα καθεστώς που καταργήθηκε με… πρόσφατη διάταξη νόμου!
Γιατί; Προφανώς για πολιτικούς λόγους. Διότι η έξοδος της ΒΙΟΧΑΛΚΟ από το Χ.Α. και η αλλαγή έδρας «βλάπτουν» το success story και τα στενά πολιτικά συμφέροντα της κυβέρνησης.
Όταν όμως μια κυβέρνηση αλλάζει νόμους προκειμένου να εξυπηρετήσει εξόφθαλμα το στενό πολιτικό της συμφέρον, τότε μάλλον δεν λειτουργούν σωστά οι θεσμοί.
Όπως συνέβη και επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή όταν ο υπεύθυνος Υπουργός Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης κατέβασε ειδική νομοθεσία (γνωρίζοντας ότι θα καταρριφθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση) μόνο και μόνο για να εμποδίσει τη MIG να αποκτήσει μεγάλο ποσοστό στον τότε κρατικό ΟΤΕ.
Ας αφήσουμε όμως αυτά τα παραδείγματα, που είναι ίσως ολίγον «ελιτίστικα», κι ας περάσουμε σε πιο «λαϊκά θέματα».
Το ίδιο το κράτος που καλεί τους πολίτες να είναι αξιόπιστοι και νομοταγείς δεν διστάζει να συμπεριφερθεί «ετσιθελικά» παραβαίνοντας τις υποχρεώσεις του όποτε θέλει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα ανεξόφλητα υπόλοιπα στους προμηθευτές, αλλά και τα «κουρέματα» που επιβάλλονται σε υποχρεώσεις απόλυτα στοιχειοθετημένες (π.χ. στα ιδιωτικά νοσοκομεία με το περιβόητο clawback), πολύ απλά διότι το κράτος δηλώνει αδυναμία.
Ακόμη πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα; Το γεγονός ότι οι ιδιώτες κάτοχοι κρατικών ομολόγων έχουν μείνει μέχρι τώρα με τις υποσχέσεις του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου ότι θα βρεθεί τρόπος να αποζημιωθούν για το «κούρεμα» των ομολόγων που είχαν αποκτήσει με τη διαβεβαίωση ότι πρόκειται για «σίγουρη επένδυση».
Ή μήπως να αγγίξουμε το θέμα της ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ, της εταιρίας που δραστηριοποιούνταν κάτω από τον εποπτικό έλεγχο του κράτους, πλην όμως όταν φαλίρισε, αφήνοντας πίσω της τεράστιες τρύπες (και με κατηγορίες για σωρεία ποινικών αδικημάτων) αυτοί που πλήρωσαν τη νύφη ήταν οι… ασφαλισμένοι της;
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι άξια απορίας όταν αναλογιστούμε ότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το κράτος είναι άρρηκτα δεμένος με τον τρόπο που σκέφτονται κι ενεργούν οι πολιτικοί μας.
Όταν ακόμη και σήμερα η χώρα κυβερνάται από δύο κόμματα τα οποία είναι οικονομικά χρεοκοπημένα (με πρώτο και χειρότερο στον τομέα αυτόν το ΠΑΣΟΚ), χωρίς όμως να έχει «ανοίξει μύτη» για τους υπαίτιους αυτής της χρεοκοπίας, αλλά και για τη λειτουργία τους (που συνεχίζεται με κρατικές ενισχύσεις), τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε;
Ας όψονται οι οφειλέτες που είναι «κοινοί θνητοί». Αυτοί είτε κλείνουν, είτε διώκονται για να πληρώσουν.
Και ωσάν να μην έφταναν όλα αυτά, κάποιοι έσπευσαν να καταθέσουν στη Βουλή τροπολογία που απαλλάσσει από «πόθεν έσχες» τις ναυτιλιακές εταιρίες! Έτσι για να εξαγριωθεί περισσότερο ο κοσμάκης.
Όταν όμως συμβαίνουν όλα αυτά, δεν είναι να απορεί κάποιος ούτε για το γεγονός ότι οι περισσότεροι πολίτες δεν έχουν ανεπτυγμένη φορολογική συνείδηση, ούτε και για το ότι πολλοί ψηφοφόροι έλκονται από αντισυστημικά μορφώματα, πολλές φορές χωρίς να έχουν καμία ιδιαίτερη γνώση της όποιας ιδεολογίας αυτά εκφράζουν.
ΥΓ.: Δεν τα γράφω τυχαία όλα αυτά. Τα γράφω παρατηρώντας το σύστημα να αντιδρά στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής μόνο μετά από έναν ΦΟΝΟ, διότι ως τότε ουδόλως είχε ασχοληθεί στα σοβαρά.
Αλλά και παρατηρώντας το ίδιο σύστημα να ξορκίζει το φαινόμενο (τη Χρυσή Αυγή) ακόμη και με υπερβολές, χωρίς όμως να κάνει την αυτοκριτική του, για τους λόγους που οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο να ψηφίσουν (ή έστω να φλερτάρουν) τη Χρυσή Αυγή, χωρίς να έχουν ιδεολογική σχέση μαζί της.
Και κυρίως για τους λόγους που ακόμη καθιστούν ευάλωτη τη Δημοκρατία στη χώρα μας, τους οποίους και επιχείρησα να αναπτύξω σε προηγούμενο σημείωμα
Τα γράφω εν τέλει διότι, αφελώς ίσως, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που εξασφαλίζει ελευθερία, τάξη και ισονομία στους πολίτες, ένα πολίτευμα στο οποίο το κράτος -και οι πολιτικοί- υπηρετούν τον λαό αντί να τον εκμεταλλεύονται και να τον ποδηγετούν, με τη λογική του «ισχυρότερου».
Για να αλλάξει όμως κάτι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο ΕΜΕΙΣ ψηφίζουμε!