Με τη χιουμοριστική αυτή ατάκα απάντησε χθες τραπεζικός παράγοντας όταν ρωτήθηκε για τις εξελίξεις στο Ταμιευτήριο, αποδίδοντας μάλλον σωστά την πραγματικότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Η τρόικα έχει προτιμήσεις -σωστές ή λάθος- και τις επιβάλλει. Μόνο που κατά κανόνα πατάει πόδι την… τελευταία στιγμή. Κι έτσι «γίνεται της τρόικας» μεν, αλλά με τρόπο για τον οποίο ουδείς δικαιούται να είναι περήφανος.
Ακριβώς όπως συνέβη και με την αιφνίδια ανατροπή στη συνένωση της ΕΤΕ και της Eurobank (ασχέτως αν ήταν ορθή η απόφαση), έτσι και με την περίπτωση του T.T. δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα.
Κι έτσι προκύπτει ένα «μπάχαλο» που εκθέτει πρακτικά όλους τους εμπλεκόμενους, δυναμιτίζοντας την αξιοπιστία του συστήματος.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι στην Ελλάδα είμαστε αντιμέτωποι με μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Το σύνολο των μεγάλων τραπεζών έχει πλέον έναν βασικό μέτοχο, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Κατόπιν αυτού, είναι εύλογο ότι θα προκύψει σύγκρουση συμφερόντων, σε πολλά επίπεδα, ιδίως όταν το Ταμείο μετέχει σε μια υποτίθεται ανοικτή διαγωνιστική διαδικασία ως «πωλητής» και ταυτόχρονα είναι βασικός μέτοχος των ενδιαφερόμενων… αγοραστών.
Διότι στην περίπτωση αυτή είναι λογικό η επιλογή να μην εξαρτηθεί μόνο από την ελκυστικότητα του τιμήματος που προσφέρει ο κάθε αγοραστής αλλά και από το όφελος που θα έχει το ΤΧΣ από την αύξηση της αξίας του… αγοραστή που το ίδιο θα επιλέξει.
Ίσως για τέτοιους λόγους τα μνημόνια προβλέπουν ότι έως τη 15η Ιουλίου θα πρέπει να έχει καθοριστεί μια συνολική στρατηγική για την αρχιτεκτονική της επόμενης μέρας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Και αυτή η ημερομηνία, όμως, μοιάζει τώρα εντελώς προσχηματική.
Πρώτον, διότι η τρόικα στην τελευταία της ανακοίνωση έσπευσε να προδιαγράψει την ύπαρξη τεσσάρων «συστημικών» τραπεζών!
Δεύτερον, διότι η πώληση του Ταμιευτηρίου (που αποτελεί το βασικό… κλειδί για τις όποιες ανακατατάξεις στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα) θα πρέπει να έχει καταλήξει ως τη 15η Ιουλίου.
Δηλαδή την ίδια μέρα με την υποτιθέμενη «συμφωνία» επί της στρατηγικής.
Όλα αυτά βέβαια οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε τραγελαφικά αποτελέσματα, που μπορεί να δικαιολογούνται άπαξ (όπως συνέβη με την περίπτωση ΕΤΕ-Eurobank), όχι όμως όταν επαναλαμβάνονται, δημιουργώντας κραδασμούς στο ίδιο το σύστημα.
Αν είναι να γίνεται της τρόικας, ας είναι τουλάχιστον με πιο συγκροτημένο τρόπο.