Ένας από τους προσφιλείς μύθους της κρίσης είναι ότι ο Έλληνας αποξενώθηκε εδώ και δεκαετίες από την έννοια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, του «επιχειρείν», υποκύπτοντας στα αντικίνητρα που δημιουργεί το κράτος αλλά και στις σειρήνες της εύκολης πρόσληψης στον δημόσιο τομέα. Για αρκετούς, μάλιστα, αυτή ήταν και μία από τις αιτίες της κρίσης.

Η άποψη αυτή είναι ψευδής διότι τα στοιχεία δείχνουν ότι στα χρόνια πριν από την κρίση ο ετήσιος αριθμός νέων εταιριών κατά κεφαλήν ήταν… διπλάσιος σε σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Σέβομαι τη θέση του Αλέξη Τσίπρα εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω την πρόσφατη δήλωσή του:

«Όσοι έρθουν να κερδοσκοπήσουν θέτοντας σε κίνδυνο την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας να το υπολογίσουν και δεύτερη φορά. Θα χάσουν τα λεφτά τους, αλλά θα τεθούν και υπόλογοι έναντι του νόμου».

Για ποιους το είπε; Για τους (εν δυνάμει) ιδιώτες αγοραστές ενός μέρους της ΔΕΗ! 

Λησμονώντας, ενδεχομένως, ότι τέτοιου είδους σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις, πριν τελεσφορήσουν, πρέπει να εγκριθούν από την πλειοψηφία της Βουλής.

Η κατάσταση στη χώρα μας μου φέρνει πολύ συχνά στον νου τη φράση «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Ας φύγουμε λίγο από το πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας, που κατά τη γνώμη μου έχει εξελιχθεί σε απέραντη υποκρισία, κι ας δούμε την αλήθεια κατάματα.

Σε μια χώρα όπου επί δεκαετίες οι νόμοι ψηφίζονται σωρηδόν, αλλά εφαρμόζονται είτε επιλεκτικά, είτε και… καθόλου, είναι δύσκολο να βρεις «άφθαρτους», αμόλυντους, ανθρώπους.

Ανθρώπους που δεν έκλεψαν… λιγουλάκι την εφορία, δε ζήτησαν ποτέ ρουσφέτι, δεν παρέβησαν κάποιον από τους άπειρους, περίπλοκους -ενίοτε και… αντικρουόμενους- νόμους του κράτους, έστω για λίγο παραπάνω χώρο στο εξοχικό.

Αφορμή για το σημερινό μου σχόλιο είναι η πρόσφατη (ν)τροπολογία που ευθαρσώς κατέθεσαν 21 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (το σχετικό θέμα και τα ονόματά τους εδώ) ζητώντας εν ολίγοις να εισπράττουν δύο επιχειρηματικοί όμιλοι φωτοβολταϊκών πάρκων διπλάσια έως και τετραπλάσια ποσά για την πώληση ρεύματος, τα οποία θα πλήρωναν οι... φορολογούμενοι!

Ως δικαιολογία αυτής της εξόφθαλμα διακριτικής μεταχείρισης έφεραν το γεγονός ότι οι ίδιοι όμιλοι έχουν κι εργοστάσια παραγωγής φωτοβολταϊκών, τα οποία υπολειτουργούν, άρα κινδυνεύουν κάποιες εκατοντάδες θέσεις εργασίας.

Τα τελευταία χρόνια, η ανεπτυγμένη Δύση κινείται σε αντίστροφη κατεύθυνση με τον υπόλοιπο κόσμο. Βασική αιτία ο τρόπος με τον οποίο υλοποιήθηκε η περίφημη πλέον «παγκοσμιοποίηση».

Είναι γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής και του ανταγωνισμού έφερε ταχεία ανάπτυξη σε μια σειρά χώρες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξομαλυνθούν κάπως οι αβυσσαλέες ανισότητες και να δοθεί ελπίδα για μια καλύτερη ζωή σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού.

Τα αποτελέσματα, όμως, για τις κοινωνίες των ανεπτυγμένων χωρών δε δείχνουν αντιστοίχως θετικά. Τουναντίον. Υπό την πίεση υπέρογκων χρεών και μεγάλων κρατικών ελλειμμάτων, ακόμη και οι ισχυρότερες οικονομικά χώρες διαπιστώνουν ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να κρατήσουν το βιοτικό επίπεδο των λαών τους στα επίπεδα που είχαν συνηθίσει.