Στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, δεν θίγεται αρκετά ένα καυτό ζήτημα, που καθόλου δεν επηρεάζεται από τον χαρακτηρισμό της ως «εγκληματικής οργάνωσης» και τις δικαστικές διαδικασίες.
Ουδείς μέχρι τώρα έχει ασχοληθεί αρκετά με το γεγονός ότι ένα από-κόμμα του... γυμναστηρίου, χωρίς πολιτικές δομές, πρόγραμμα, ή στελέχη με γνώσεις στη χάραξη «πολιτικής», κατάφερε να γίνει τρίτο κόμμα, εξαπλώνοντας την επιρροή του σε όλη την επικράτεια.
Απλώς και μόνο με τον τσαμπουκά κι ορισμένες -ελάχιστες στην πραγματικότητα- κινήσεις εντυπωσιασμού (όπως οι πάγκοι στη λαϊκή, τα συσσίτια για Έλληνες και η «δωρεά» της κρατικής χρηματοδότησης).
Η αιτία γι' αυτό το παράδοξο φαινόμενο βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, στην αποτυχία του κράτους και του πολιτικού μας συστήματος.
Η ευρεία απήχηση που κατέγραφε η Χρυσή Αυγή (κι εξακολουθεί ως έναν βαθμό να καταγράφει, παρά τις συλλήψεις και τις συνταρακτικές αποκαλύψεις) καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική επιρροή του εθνικοσοσιαλισμού, του φασισμού ή έστω της ακροδεξιάς στη χώρα μας.
Είναι άλλωστε γνωστό ότι μεγάλο μέρος των «παραδοσιακών» σκληρών ακροδεξιών δεν υπέκυψε στη «γοητεία» της ανερχόμενης Χρυσής Αυγής, θεωρώντας ότι ιδεολογικά είναι αχταρμάς κι ότι αποτελεί φέουδο του Μιχαλολιάκου και μιας δράκας ανεγκέφαλων, λιγότερο ή περισσότερο, φουσκωτών, που πρακτικώς τον «υπηρετούν».
Στην πράξη, φαίνεται πως η αποτυχία του κράτους στην παροχή «τάξης και ασφάλειας», η δριμύτατη επιδείνωση στις οικονομικές συνθήκες, αλλά και η αίσθηση ότι το πολιτικό σύστημα είναι βρόμικο, αλλοτριωμένο, διεφθαρμένο ήταν οι κυρίαρχοι παράγοντες που οδήγησαν στην άνοδο μιας σειράς αμόρφωτων -ως επί το πλείστον- ανθρώπων, με βίαιο παρουσιαστικό και συμπεριφορά, στα έδρανα του Κοινοβουλίου.
Στην Ιταλία κατάφερε για ένα διάστημα να περάσει στη Βουλή μια πρώην πορνοστάρ. Η πασίγνωστη έκτοτε «Τσιτσιολίνα». Ήταν κι αυτό ένα δείγμα της κατάπτωσης του ιταλικού πολιτικού συστήματος, που εν πολλοίς συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Η δική μας εκδοχή, σαφώς πιο τραβηγμένη κι επικίνδυνη, έφερε ένα άλλο είδος πεζοδρομίου στη Βουλή. Πιο σκοτεινό, πιο βίαιο, αλλά εξίσου χαρακτηριστικό μιας γενικότερης κατάπτωσης στην «ποιότητα» της πολιτικής ζωής.
Κάπως έτσι, μπράβοι, χούλιγκαν, μαζί τους και φιγούρες «ναζιστών» που κινούνται στα όρια της καρικατούρας είδαν τα πιο τρελά τους όνειρα να γίνονται πραγματικότητα.
Το μεγάλο «μυστικό» της Χρυσής Αυγής είναι ότι στην πραγματικότητα δεν είναι άξια επιρροής για παραπάνω από 0,5% του πληθυσμού. Εκεί άλλωστε βρισκόταν πριν ξεκινήσει η μεγάλη κρίση, πριν απαξιωθεί η ελληνική πολιτική σκηνή στα μάτια των πολιτών, πριν εκτοξευτεί η ανεργία και φουντώσουν η μιζέρια, η ανασφάλεια και η οργή.
Κι αυτό με τρομάζει.
Διότι η εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής, χωρίς την καταπολέμηση των αιτιών που οδήγησαν στη μαζική απήχηση ενός τόσο «ατελούς» πολιτικού σχηματισμού, μάλλον δεν θα σημάνει και πολλά πράγματα για το μέλλον της χώρας και της δημοκρατίας μας.
Αν κρίνω από τα σχόλια που βλέπω στο διαδίκτυο αλλά κι από τις δημοσκοπήσεις, μέσα στην κοινωνία εξακολουθούν να υπάρχουν ισχυρά «αντισυστημικά» ρεύματα, εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη οργή κι απέχθεια για τους πολιτικούς.
Με λίγα λόγια, το καζάνι εξακολουθεί να βράζει.
Ας το προσέξουν οι πολιτικές ηγεσίες κι ας κάνουν επιτέλους την αυτοκριτική και την αυτοκάθαρσή τους. Ας εξελιχθούν το γρηγορότερο, γιατί ακόμη κι αν εκλείψει η Χρυσή Αυγή, η... επόμενη ίσως να είναι πολύ πιο επικίνδυνη.