Όταν οι τράπεζες μειώνουν τη χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα, ποιος θα αναλάβει αυτόν τον κρίσιμο ρόλο; Το ερώτημα βασανίζει αυτό το διάστημα ολόκληρη την ευρωζώνη, καθώς είναι ευρέως γνωστό ότι οι τράπεζες της περιοχής θα πρέπει να περιορίσουν τους ισολογισμούς τους στο πλαίσιο των νέων εποπτικών ρυθμίσεων.

Το ερώτημα είναι ακόμη πιο καυτό στη χώρα μας όχι μόνο γιατί οι ελληνικές τράπεζες έχουν κλείσει τις στρόφιγγες του χρήματος, αλλά και διότι υπάρχει τεράστιο θέμα «αναδιάρθρωσης» των ελληνικών επιχειρήσεων.

Tο πιο βασικό συστατικό της ανάπτυξης είναι πολύ απλά το… χρήμα. Χωρίς «φρέσκο» χρήμα δεν είναι δυνατόν να γίνουν επενδύσεις, χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχει ανάπτυξη.

Το δεύτερο συστατικό που κρίνει την ανάπτυξη είναι η σχέση ρίσκου - απόδοσης. Η σχέση αυτή αποτελεί το βασικό κλειδί για την ανάληψη κινδύνου, άρα και για την πραγματοποίηση επενδύσεων. Δεν φτάνει να υπάρχει το χρήμα, πρέπει και να «θέλει» να τοποθετηθεί.

Δυστυχώς για την ελληνική οικονομία, οι πολιτικές που επιβάλλουν οι δανειστές μας, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και ο τρόπος εφαρμογής τους από την ελληνική κυβέρνηση, μπλοκάρουν αυτούς τους δύο κυρίαρχους παράγοντες.

Έγραφα παλιότερα ότι το ελληνικό δημόσιο αντιμετωπίζει φορολογικά ως «πλούσιους» εκείνους τους Έλληνες (μισθωτούς κυρίως) που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα αποτελούν μέρος της μεσαίας και κυρίως της μικρομεσαίας τάξης.

Έκτοτε, τα πράγματα έχουν δυστυχώς… χειροτερέψει.

Ο σε μεγάλο βαθμό άνισος στη μεθόδευσή του φόρος ακινήτων, σε συνδυασμό με τον φόρο «πολυτελείας» ακόμη και σε πεπαλαιωμένα Ι.Χ. αυτοκίνητα των 2.000 κυβικών, συνιστά νέα μόνιμη επιβάρυνση σε μια φοροδοτική δεξαμενή που δεν έχει απλώς εξαντληθεί, αλλά τείνει πλέον να εξαθλιωθεί.

Ένας από τους προσφιλείς μύθους της κρίσης είναι ότι ο Έλληνας αποξενώθηκε εδώ και δεκαετίες από την έννοια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, του «επιχειρείν», υποκύπτοντας στα αντικίνητρα που δημιουργεί το κράτος αλλά και στις σειρήνες της εύκολης πρόσληψης στον δημόσιο τομέα. Για αρκετούς, μάλιστα, αυτή ήταν και μία από τις αιτίες της κρίσης.

Η άποψη αυτή είναι ψευδής διότι τα στοιχεία δείχνουν ότι στα χρόνια πριν από την κρίση ο ετήσιος αριθμός νέων εταιριών κατά κεφαλήν ήταν… διπλάσιος σε σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Σέβομαι τη θέση του Αλέξη Τσίπρα εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω την πρόσφατη δήλωσή του:

«Όσοι έρθουν να κερδοσκοπήσουν θέτοντας σε κίνδυνο την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας να το υπολογίσουν και δεύτερη φορά. Θα χάσουν τα λεφτά τους, αλλά θα τεθούν και υπόλογοι έναντι του νόμου».

Για ποιους το είπε; Για τους (εν δυνάμει) ιδιώτες αγοραστές ενός μέρους της ΔΕΗ! 

Λησμονώντας, ενδεχομένως, ότι τέτοιου είδους σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις, πριν τελεσφορήσουν, πρέπει να εγκριθούν από την πλειοψηφία της Βουλής.