Η συμφωνία μεταξύ της Πειραιώς και της MIG αποτελεί ίσως την πιο ταιριαστή συνέχεια στη διαδικασία ενίσχυσης των ελληνικών τραπεζών, με ιδιωτικά κεφάλαια. Σηματοδοτεί με τον καλύτερο τρόπο την έναρξη της διαδικασίας αναδιάρθρωσης στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ώστε να γίνει η απόλυτα επιβεβλημένη προσαρμογή στις νέες συνθήκες, όπως άλλωστε καταγράφεται και στο σχετικό θέμα του Euro2day.gr. 

Ακόμη και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την επίσημη έναρξη της κρίσης (με ορόσημο την υπογραφή του πρώτου μνημονίου), ο ιδιωτικός τομέας βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Τα επίπεδα κατανάλωσης δεν έχουν πια καμία σχέση με την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας. Πάρα πολλές μικρομεσαίες, αλλά και μεγαλύτερες, επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο, ή βρίσκονται στα πρόθυρα. Οι τιμές έχουν συμπιεστεί, η χρηματοδότηση παραμένει εξαιρετικά δυσχερής και οι εξαγωγές έχουν φρακάρει.

Αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να μας τρομάζει, είναι το πόσο χαμηλά έχουμε οι ίδιοι κατεβάσει τον πήχη σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία των πολιτικών, ιδίως όταν πρόκειται για προεκλογική περίοδο.

Αφορμή για το σχόλιο αυτό είναι η μεγαλειώδης «κωλοτούμπα» που έκανε ο Βαγγέλης Βενιζέλος σχετικά με τις μετεκλογικές εξελίξεις στην περίπτωση που δεν τα πάει καλά η Ελιά. Αιτία η αντίδραση συναδέλφων δημοσιογράφων, αλλά και πολιτών, κατά την άποψη των οποίων «ε, δεν τρέχει και τίποτε».

Προεκλογική περίοδος σημαίνει πως οι πολιτικοί λένε «ό,τι θέλουν», άμα δεν τους βολεύει τα γυρίζουν, και στο κάτω-κάτω πού βρίσκεται το παράξενο; Πολιτικοί είναι, παράξενο θα ήταν αν… δεν άλλαζαν θέσεις σαν τα πουκάμισα, λέμε μεταξύ μας, σα να ήταν ανέκδοτο!

Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται η αναγωγή του αποτελέσματος των ευρωεκλογών σε ουσιώδες «πρόκριμα» της κυβερνητικής σταθερότητας. 

Αυτό συμβαίνει παραδοσιακά στη χώρα μας, η κοινή γνώμη της οποίας ουδέποτε αντιμετώπισε τη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία ως ένα μέσο διαμόρφωσης ισορροπιών στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά και προώθησης των ευρωπαϊκών θεμάτων.

Ο νεωτερισμός των ημερών βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτήν τη φορά, πέραν της αντιπολίτευσης, ομιλεί περί ενδεχόμενης διατάραξης της κυβερνητικής σταθερότητας και μέρος της συμπολίτευσης: ο πιο μεγάλος χαμένος των γκάλοπ, το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Το τελευταίο διάστημα, θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ιστορικής σημασίας για τον ελληνικό τραπεζικό τομέα, με εξαιρετικά σημαντικές προεκτάσεις για την εγχώρια οικονομία.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι βρέθηκαν πρόθυμοι χρηματοδότες, που κατέθεσαν και εξακολουθούν (στην περίπτωση της Εθνικής) να βάζουν στο τραπέζι δισεκατομμύρια ευρώ για την κεφαλαιακή ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών.

Ιδιαίτερη «συμβολική» αλλά και πρακτική σημασία έχει και το ότι λίγους μήνες μετά τη «διάσωσή» της με κρατικά κεφάλαια, η Eurobank είναι ήδη μια τράπεζα που ανήκει κατά πλειοψηφία στον ιδιωτικό τομέα, κι εξαρτάται πλέον από το ΤΧΣ, μόνο για τη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων στρατηγικής σημασίας!

Σε μια χώρα που διψά για επενδύσεις, η κυβέρνηση εξακολουθεί να αντιμετωπίζει αφ υψηλού τον βασικότερο ίσως αναπτυξιακό «μοχλό» που έχει στη διάθεση της: Το Χρηματιστήριο, που θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο έλξης εγχώριων κεφαλαίων αλλά και αιτία επαναπατρισμού ενός μέρους των δεκάδων δισεκατομμυρίων που εξακολουθούν να βρίσκονται στο εξωτερικό.

Κορυφαίο παράδειγμα της ελαφρότητας και της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίζουν τη χρηματιστηριακή αγορά οι κυβερνώντες, στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αρμόδιοι του Υπουργείου Οικονομικών, ήταν οι τραγελαφικές αλλαγές που έχουν γίνει- και συνεχίζουν να γίνονται- στις διατάξεις για το φόρο υπεραξίας κινητών αξιών.