Ο πρώτος κίνδυνος αφορά την ανατροπή των σχεδιασμών σε ό,τι αφορά τη μερισματική πολιτική που ακολουθεί η κάθε εταιρεία. Ο δεύτερος κίνδυνος αφορά την ίδια την τιμή της μετοχής και το ενδεχόμενο αυτή να διολισθήσει σημαντικά στο επόμενο διάστημα.

Πρακτικά, αν ένας επενδυτής εξασφαλίσει υψηλό μέρισμα για μία χρήση, αλλά ρευστοποιήσει τις μετοχές του σε χαμηλότερα επίπεδα από εκείνα στην οποία τις αγόρασε, είναι ενδεχόμενο να προκύψει τελικά ζημία αντί για όφελος.

Κατά πάγια πρακτική οι διεθνείς αναλυτές συσχετίζουν την ”ελκυστικότητα” της μερισματικής απόδοσης με την απόδοση των ρευστών διαθεσίμων, προκειμένου να προκύψει μια ”διαφορά” υπέρ ή εναντίον του μετοχικού μερίσματος. Όπως προκύπτει, στην τρέχουσα περίοδο η απόδοση των μερισμάτων κινείται σε υψηλά επίπεδα δεκαετίας, που σημαίνει ότι το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό.

Σχετικά απλή είναι και η εξήγηση αυτού του φαινομένου. Η μερισματική απόδοση μεγαλώνει όσο μειώνεται η τιμή των μετοχών και καθίσταται ακόμη περισσότερο ελκυστική όσο μειώνονται τα επιτόκια των αγορών χρήματος (διατραπεζική, καταθέσεις, repos κ.λ.π.)

Το τελευταίο διάστημα ακριβώς αυτό συμβαίνει στο διεθνές περιβάλλον. Οι τιμές των μετοχών έχουν πιεστεί, ενώ τα επιτόκια έχουν διολισθήσει (και αναμένεται να συνεχίσουν προσεχώς) σε χαμηλά επίπεδα δεκαετιών.

Το ερώτημα που προκύπτει και αποτέλεσε αντικείμενο έκθεσης του διεθνούς χρηματοοικονομικού οίκου HSBC είναι εάν πράγματι η κατάσταση είναι τόσο ”ρόδινη” για τους επενδυτές που θα προτιμήσουν τα υψηλά μερίσματα, ή όχι.

Πέραν της θεωρίας η ύπαρξη υψηλής μερισματικής απόδοσης επιτρέπει σε έναν επενδυτή να ”κλειδώσει” για μεγάλο χρονικό διάστημα τις μετοχές που θα αγοράσει, περιοριζόμενος στην απόδοση του μερίσματος (που αποτελεί αφορολόγητο γι’ αυτόν εισόδημα καθώς φορολογείται ”στην πηγή”) και να ελπίζει ότι μετά από 1, 2 ή 5 χρόνια ή και περισσότερο , οι τιμές των μετοχών που έχει αγοράσει, είτε θα αποφέρουν πρόσθετο κέρδος είτε θα έχουν τουλάχιστον την τιμή που είχαν.