Το ράλι στα ψάρια και ο ακούραστος ροπαλοφόρος!

Μεγάλα τα ελέη της αγοράς! Ξέχασε πολύ γρήγορα όλα όσα έχει υποστεί από τους αξιοσέβαστους επιχειρηματίες της ιχθυοκαλλιέργειας. Οι μετοχές του κλάδου καταγράφουν καθημερινά κέρδη. Στα ”ψάρια” βρίσκει απόλυτη εφαρμογή η ιστορία με τα περιστέρια. Ξέρετε, εκείνη η ιστορία που τα περιστέρια κατεβαίνουν κάθε φορά να πιουν νερό, έχοντας ξεχάσει ότι τα περιμένει ο ακούραστος ροπαλοφόρος για να τους σπάσει το κεφάλι!

Δημοσιεύθηκε: 25 Οκτωβρίου 2005 - 08:57

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Το ράλι στα ψάρια και ο ακούραστος ροπαλοφόρος!

Μεγάλα τα ελέη της αγοράς! Ξέχασε πολύ γρήγορα όλα όσα έχει υποστεί από τους αξιοσέβαστους επιχειρηματίες της ιχθυοκαλλιέργειας. Οι μετοχές του κλάδου καταγράφουν καθημερινά κέρδη.

Στα ”ψάρια” βρίσκει απόλυτη εφαρμογή η ιστορία με τα περιστέρια. Ξέρετε, εκείνη η ιστορία που τα περιστέρια κατεβαίνουν κάθε φορά να πιουν νερό, έχοντας ξεχάσει ότι τα περιμένει ο ακούραστος ροπαλοφόρος για να τους σπάσει το κεφάλι!

Ο κλάδος της ιχθυοκαλλιέργειας θα έπρεπε να ήταν από τους πλέον ελπιδοφόρους της ελληνικής οικονομίας. Όχι μόνο διότι είναι ένας κατ’ εξοχήν εξαγωγικός κλάδος, αλλά κυρίως διότι στην τσιπούρα και στο λαβράκι είμαστε οι leader. Όπως είναι οι Νορβηγοί στον σολομό.

Θα μπορούσε, λοιπόν, η ελληνική ιχθυοκαλλιέργεια να είναι η αιχμή του δόρατος για την ελληνική οικονομία, όπως ο τουρισμός και η ναυτιλία.

Αλλά ακόμη κι εκεί, όπου έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα, κατορθώσαμε να τα κάνουμε μαντάρα! Μία ματιά στους ισολογισμούς των εταιρειών θα μας πείσει για του λόγου το αληθές.

Δύο είναι οι λόγοι της ”καταστροφής”. Ο πρώτος έχει να κάνει με την αδυναμία του κράτους να χαράξει μια σοβαρή στρατηγική για τον κλάδο.

Οι Έλληνες επιχειρηματίες παλεύουν μόνοι τους, την ίδια ώρα που η τουρκική ιχθυοκαλλιέργεια αναδύεται με μεγάλη δύναμη και με τη σημαντική βοήθεια του τουρκικού κράτους.

Όχι μόνο το ελληνικό δημόσιο δεν βοήθησε τον κλάδο, αλλά οι διάφοροι αξιωματούχοι του έχουν φροντίσει να κάνουν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να δυσκολέψουν όποιο έργο έχει με δυσκολία στηθεί.

Σε τι να πρωτοαναφερθούμε; Στα ούζα που έπιναν μακάρια οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι στην Ύδρα, όταν μέσα στην αίθουσα συνεδρίου βρισκόταν ο αρμόδιος κοινοτικός επίτροπος; Πταίσμα! Πταίσμα μπροστά στην καθημερινή πρακτική τους.

Ο δεύτερος λόγος που οδήγησε τον κλάδο σε αδιέξοδο είναι η ίδια η πρακτική των μεγάλων επιχειρηματιών του κλάδου. Όταν τους δόθηκε η δυνατότητα το 1999 να συγκεντρώσουν ασύλληπτα για τον νου κεφάλαια, εκείνοι δεν τα επένδυσαν στη δουλειά τους.

Τα κατασπατάλησαν σε χρηματιστηριακά deals. Επέδειξαν ανωριμότητα και τυχοδιωκτισμό.

Κι έρχονται σήμερα, έπειτα από έξι ολόκληρα χρόνια, να μας μιλήσουν και πάλι για deals. Deals ανάλογα με εκείνα του 1999-2000. Σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό! Έχουμε, λοιπόν, άδικο να μιλάμε για την πλήρη επιβεβαίωση της θεωρίας των περιστεριών;

Ο κλάδος έχει διέξοδο. Ο Αριστείδης Μπελλές, για παράδειγμα, έχει δείξει ότι έχει πάρει τα μαθήματά του από το παρελθόν. Κινείται, προς το παρόν, με σοβαρότητα. Αλλά κι αυτός ακόμη θα πρέπει να μην λοξοδρομήσει.

Το παρελθόν του κλάδου είναι τέτοιο που έχουμε κάθε λόγο να περνάμε και το παραμικρό από το μικροσκόπιό μας.

Η μεγαλύτερη ευκαιρία για τον κλάδο, όμως, είναι τα προγράμματα αναπαραγωγής που βρίσκονται σε εξέλιξη. Προγράμματα που θα επιτρέψουν στις εταιρείες να εκτρέφουν τα ψάρια τους σε λιγότερο χρόνο απ’ ό,τι σήμερα, με άμεση συνέπεια να μειώσουν σημαντικά τα κόστη τους.

Αλλά κι αυτή ακόμη η ευκαιρία μπορεί να πεταχτεί στα σκουπίδια, αν οι εταιρείες του κλάδου μπουν για άλλη μία φορά στη λογική ενός ανεξήγητου για τον κοινό νου ”εμπορικού πολέμου”...

Θα είμαστε πολύ επιφυλακτικοί στο χρηματιστηριακό ράλι των μετοχών του κλάδου. Αυτό μας έχει διδάξει το παρελθόν. Τώρα είναι η σειρά των επιχειρηματιών να μας αποδείξουν ότι οι φόβοι μας είναι υπερβολικοί.

Και κάτι τελευταίο, το οποίο δεν είναι ”χρηματιστηριακό”: Όταν η τουρκική ιχθυοκαλλιέργεια ξεπεράσει την ελληνική, τότε θα πρέπει να καλέσουμε όλους τους αρμόδιους υπουργούς, γενικούς γραμματείς και φαρισαίους των τελευταίων είκοσι ετών να μας εξηγήσουν πώς ακριβώς διαχειρίστηκαν το κεφάλαιο ”ελληνική ιχθυοκαλλιέργεια”.

Κι αυτή η ώρα δεν είναι μακριά...

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.