Ο άπληστος τραπεζίτης...

Τι θα μπορούσε να συμβεί στον ”άπληστο τραπεζίτη” τις άγιες ετούτες ημέρες; Να τον επισκεφθεί το φάντασμα των Χριστουγέννων! Μία σύγχρονη εκδοχή του μύθου του Σκρουτζ. Δεν ξέρουμε αν στο τέλος ο ”κακός, άπληστος και μοχθηρός τραπεζίτης” θα υποκύψει και θα κάνουν όλοι οι άλλοι Χριστούγεννα. Έχουμε, όμως, βάσιμες υποψίες ότι η πολιτική του ”όλα δικά μας” οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε επικίνδυνες ατραπούς...

Δημοσιεύθηκε: 14 Δεκεμβρίου 2004 - 08:57

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Τι θα μπορούσε να συμβεί στον ”άπληστο τραπεζίτη” τις άγιες ετούτες ημέρες; Να τον επισκεφθεί το φάντασμα των Χριστουγέννων! Μία σύγχρονη εκδοχή του μύθου του Σκρουτζ.

Δεν ξέρουμε αν στο τέλος ο ”κακός, άπληστος και μοχθηρός τραπεζίτης” θα υποκύψει και θα κάνουν όλοι οι άλλοι Χριστούγεννα. Έχουμε, όμως, βάσιμες υποψίες ότι η πολιτική του ”όλα δικά μας” οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε επικίνδυνες ατραπούς...

Καταρχήν, είμαστε εναντίον των ολιγοπωλίων. Και τα τελευταία χρόνια κάποιες μεγάλες τράπεζες στην Ελλάδα επιχείρησαν να μεταβάλουν ολόκληρη την ελληνική οικονομία σε ένα τραπεζοκεντρικό μόρφωμα, με στόχο την περιφρούρηση των δικών τους κερδών και μόνο.

Εν μέρει τα έχουν καταφέρει. Οι κυβερνήσεις πέφτουν, αλλά η δύναμη ορισμένων εκ των τραπεζιτών είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Ίσως αυτή να ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη με βάση τα όσα έχουν συμβεί στην οικονομία τα τελευταία χρόνια. Κι έπειτα, πρόκειται για μια διεθνή και όχι αποκλειστικά και μόνο ελληνική τάση.

Η μεγάλη δύναμη των τραπεζών δεν αποτελεί, όμως, διέξοδο για το σύστημα. Κάθε άλλο. Η έλλειψη αντίβαρων πολλαπλασιάζει τον κίνδυνο. Πόσο μάλλον στην ελληνική πραγματικότητα, όπου πέρα από τις τράπεζες δεν έχει αναπτυχθεί άλλος αξιόπιστος επιχειρηματικός πόλος...

Αυτά είναι τα γενικά. Στα ειδικότερα το θέμα αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Διότι στην Ελλάδα όλα τα πράγματα γίνονται με τρόπο επαρχιώτικο. Με έντονη δόση υπερβολής.

Αν υπάρχει, λοιπόν, ένας γενικότερος προβληματισμός για την ενίσχυση του τραπεζικού κλάδου, εδώ έχει δημιουργηθεί μία ακόμη σειρά από ερωτήματα.

Κατά πόσο είναι σωστό όλη η οικονομική εξουσία να συγκεντρώνεται σε πολύ λίγα χέρια; Να μοιράζονται οι θέσεις της εξουσίας (ενδεχομένως και της εποπτείας) μεταξύ των βασικών παικτών της αγοράς;

Να γινόμαστε μάρτυρες επεισοδίων του τύπου ”πάρε εσύ τον τάδε πρόεδρο να πάρω εγώ τον δείνα”; Πόσο θέλουμε εξωθεσμικά κέντρα αποφάσεων να διαδραματίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στην καθημερινή μας ζωή;

”Με τον παρά τους και τον τσαμπουκά τους” είναι ο αντίλογος. Αν ήταν έτσι πράγματι, δεν θα μπορούσαμε να αντιτάξουμε κάτι. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι έτσι...

Επειδή έχουν την οικονομική δύναμη, φροντίζουν να διαμορφώσουν κατά τέτοιο τρόπο τους κανόνες του παιγνιδιού, ώστε να πνίγουν τον ανταγωνισμό, να αυξάνουν τον πλούτο τους και να αποκτούν καταλυτική πολιτική εξουσία. Αυτό μας ενοχλεί...

Στον μύθο του Σκρουτζ τα πνεύματα των γιορτών κατορθώνουν να πείσουν τον τραπεζίτη να αλλάξει τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Να νιώσει κάτι από το πνεύμα των Χριστουγέννων. Στη δική μας πραγματικότητα δεν είμαστε τόσο αισιόδοξοι.

Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι θα σκύψουμε το κεφάλι και θα δεχόμαστε ως μοναδική αλήθεια την αλήθεια που προσπαθούν να μας επιβάλουν...

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.