Χρηματιστήρια: Οι κανόνες του παιχνιδιού

Η ευρεία αναθεώρηση των κανόνων λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ έχει ως κύριο στόχο την αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης. Στη χώρα μας, πώς μπορούν να αποκατασταθούν;

Δημοσιεύθηκε: 27 Μαρτίου 2009 - 07:58

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Χρηματιστήρια: Οι κανόνες του παιχνιδιού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα.

Η ευρείας έκτασης αναθεώρηση των κανόνων λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ, που εξήγγειλε ο υπουργός Οικονομικών κ. Timothy Geithner, έχει ως κύριο στόχο την αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης.

Των τραπεζών με την πελατειακή και λοιπή συναλλασσόμενη βάση τους, αλλά και μεταξύ των ιδίων των τραπεζών.

Δίχως την αποκατάσταση αυτής της σχέσης εμπιστοσύνης, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, απλώς, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του ρόλου του, ήτοι της παροχής «πίστης».

Στην Ελλάδα, όπου -ελέω παγκοσμιοποίησης- το τραπεζικό σύστημα επίσης διήλθε και εξακολουθεί να διέρχεται τα δεινά της κρίσης εμπιστοσύνης που μαστίζει τις κυριότερες αγορές στον κόσμο, το είδος των ελέγχων που προωθεί σήμερα ο Geithner, στη λειτουργία αφενός των hedge funds, αλλά κυριότερα των private equity funds και των αγορών παράγωγων προϊόντων, ήδη ισχύει.

Η χώρα μας, από το 1996 οπότε σημειώθηκε η πρώτη συστημικού χαρακτήρα κρίση με την κατάρρευση της Δέλτα Χρηματιστηριακή και τη συνεπακόλουθη διακοπή λειτουργίας της Σοφοκλέους επί τριήμερο, έως σήμερα, είχε την ευκαιρία να αναμορφώσει επανειλημμένα και επαρκώς το θεσμικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία του τομέα.

Αν όχι του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού, ασφαλώς αυτού που αφορά στις επενδύσεις.

Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς του 2009 δεν έχει καμία σχέση με εκείνη του 1999, οπότε υπήρχε ακόμη και ο περίφημος «επόπτης», ο οποίος με έδρα στο κτίριο του τότε ΥΠΕΘΟ και με μόνο εξοπλισμό ένα δανεικό «τέρμιναλ» του Reuters είχε ως -μάταιο- καθήκον την «εποπτεία» της χρηματιστηριακής αγοράς.

Αν και απατεώνες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς, κατ’ ομολογία των κυριότερων παραγόντων της, θεωρείται σήμερα επαρκές για την αντιμετώπισή τους.

Η μετάβαση από την απουσία ρύθμισης στη σημερινή «υπερρύθμιση», ωστόσο, ουδέποτε συνοδεύτηκε, όπως πάγια ζητά την τελευταία δεκαετία ο χρηματιστηριακός κόσμος της χώρας, από τη θεσμοθέτηση εξειδικευμένου δικαστικού φορέα, που και τη γνώση αλλά και την πείρα θα είχε να αντιμετωπίζει τις ιδιαιτερότητες του τομέα.

Γιατί πρέπει έως τις ημέρες μας να «σέρνονται» στις αίθουσες της Ευελπίδων υποθέσεις που χρονολογούνται από τις ημέρες χρηματιστηριακής τρέλας του 1999 ή του 2000;

Γιατί να μην έχουν αντιμετωπιστεί άμεσα, για την προστασία εν τέλει του ίδιου του επενδυτικού κοινού;

Την ίδια ώρα, η απουσία διασύνδεσης του εποπτικού ρόλου που ασκεί η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς στον τομέα αρμοδιότητάς της με τον αντίστοιχο της Τραπέζης της Ελλάδος επί του πιστωτικού συστήματος δημιουργεί σαφές «κενό» που ελλοχεύει προφανείς μελλοντικούς κινδύνους.

Στις ΗΠΑ ο Geithner είδε την κρίση ως «ευκαιρία» για να διορθώσει τα κακώς κείμενα δεκαετιών, με στόχο να άρει το ενδεχόμενο μελλοντικού «συστημικού» κινδύνου.

Στη χώρα μας υπάρχει κανείς που μπορεί να πράξει, ή τουλάχιστον να εισηγηθεί, το ίδιο;

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.