In the long term, we are all dead!

Δημοσιεύθηκε: 25 Φεβρουαρίου 2004 - 09:01

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Το σημερινό ”Εγερτήριο” είναι γραμμένο από αναγνώστη μας:

Μπορεί να μην συμφωνώ με το κυνήγι μαγισσών απέναντι στο χρηματιστήριο, αλλά πρέπει να δεχτούμε ότι ακόμα και με τους πιο αυστηρούς κανόνες που ξέρουμε να λειτουργούν (αυτούς της SEC των ΗΠΑ) το χρηματιστηριακό παιχνίδι είναι στρατηγικά φτιαγμένο για να βρίσκεσαι σε μειονεκτική θέση, σαν τη ρουλέτα λίγο πολύ που ακόμα κι εάν παίζεις κόκκινο - μαύρο, έχει πάντα το ζερό που είναι πράσινο.

Οι δυνάμεις της αγοράς από μόνες τους δεν ευνοούν καθόλου το παιχνίδι εάν δεν βρίσκεσαι στις ευτυχείς τάξεις α) των χρηματιστών, β)των διαχειριστών κεφαλαίων γ) των βασικών μετόχων εισηγμένων εταιριών. Αλλά ακόμα και με τους πιο αυστηρούς κανόνες τίποτα δεν αλλάζει το στρατηγικό σου μειονέκτημα ως παίκτη διότι:

οι κατηγορίες α και β κερδίζουν από την ύπαρξη του παιχνιδιού, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, άρα τους βολεύει η κίνηση της αγοραπωλησίας έτσι κι αλλιώς.

Οι κατηγορίες α, β και γ είναι δέκτες καλύτερης πληροφόρησης από τους παίκτες λόγω της φύσης του επαγγέλματός τους ή της θέσης τους μέσα στην επιχείρηση.

Ακόμα και με τις αυστηρότερες αρχές απέναντι στην εσωτερική πληροφόρηση, τίποτα δεν εμποδίζει αυτές τις τρεις κατηγορίες να την εκμεταλλευτούν έμμεσα ή άμεσα.

Οι κατηγορίες α και β, επίσης λόγω της θέσης τους στο παιχνίδι, διαθέτουν μια ολιγοπωλιακή υπεροχή, καθώς είναι οι μηχανές ανταλλαγής. Τα χρήματα για να γίνουν μετοχές πρέπει να περάσουν από τα χέρια τους.

Πέρα από τα οφέλη που έχει αυτό και τα οποία εξηγήσαμε στον κανόνα 1, η θέση τους αποκτά μεγαλύτερη δύναμη, διότι είναι οι φυσικοί ενδιάμεσοι ανάμεσα στις μετοχές και τους παίκτες. Αλλά οι δυνάμεις της αγοράς εδώ δημιουργούν την εξής ανισότητα:

Όλοι οι πελάτες είναι ίσοι, εκτός από αυτούς που έχουν περισσότερα χρήματα. Αυτό το βλέπουμε στα αμοιβαία, όπου υπάρχει σαφής ευνοιοκρατία απέναντι στους βασικούς τους μεριδιούχους, ή παίρνει τη μορφή δουλείας όταν είναι εξαρτημένα από τράπεζες.

Φυσικά, όπως και στις ασφάλειες, δεν έχει σημασία το τι πουλάς, αλλά το ότι το πουλάς. Μέχρι που άκουσα και μια φορά ότι τα ομολογιακά αμοιβαία δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο.

Για τους χρηματιστές νομίζω τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τη μεγαλύτερη προμήθεια την παίρνουν από τους μεγάλους παίκτες, άρα αυτούς θα εξυπηρετήσουν πρώτα. Αυτούς ή και τους εαυτούς τους.

Παράδειγμα το Front Running. Από τη φύση της, η εκμετάλλευση μιας προνομιακής πληροφορίας δεν μπορεί να διοχετευθεί σε πολύ κόσμο, γιατί τότε θα πάψει να είναι προνομιακή.

Έτσι όταν θα φτάσεις να ακούσεις την πληροφορία από τον χρηματιστή σου, το πιο πιθανό είναι να είσαι το κορόιδο. Κι εάν δεν είσαι σίγουρος, ακολούθα τον κανόνα του πόκερ. Εάν περάσουν μερικές μέρες και δεν βρεις ποιος είναι το κορόιδο, τότε εσύ είσαι το κορόιδο.

Τώρα για την κατηγορία γ των βασικών μετόχων δεν έχω τίποτα να εξηγήσω, έχουν το μαχαίρι, το πεπόνι και την κατσαρόλα που μαγειρεύουν τα αποτελέσματα.

Την κατηγορία τράπεζες δεν θα την πιάσω. Νομίζω ότι έχουν όλα τα παραπάνω πλεονεκτήματα συν μερικά ακόμα, έτσι για να παίζουν. Όπως τη δυνατότητα χρηματοδότησης εταιριών που έχουν ήδη αγοράσει μετοχές τους όταν βρίσκονταν σε δεινή ταμειακή θέση.

Και μη νομίζεις ότι αυτά γίνονται μόνο στην Ελλάδα. Ρώτα πως ξεφόρτωσε ο Hughes καραβιές μετοχών της TWA στην πλάτες των μικρών, ενώ οι χρηματιστές ανέλυαν πόσο καταπληκτικές είναι οι μετοχές του.

Ρώτα πώς πουλούσαν διάφορα απίθανα dot.com λέγοντας ότι έχουν σίγουρες πληροφορίες για την τύχη τους ή τις μελλοντικές πωλήσεις τους, ή δεν έχει σημασία τι, φτάνει να γίνει η πώληση, να πάρεις την προμήθεια, εάν γίνεται καλύτερα και από τα δύο μέρη.

Πρέπει λοιπόν να παραδεχτείς ότι όπως και στη ρουλέτα, ένας σώφρων παίκτης πρέπει εξαρχής να παραδεχτεί ότι το παιχνίδι δεν τον ευνοεί, κι εάν θέλει ας παίξει από εκεί και πέρα. Διότι ακόμα κι αν βρεις το μικρό όμορφο διαμαντάκι που πιστεύεις ότι κανείς δεν το έχει ανακαλύψει, μπορεί να ανακαλύψεις στην πορεία ότι:

- το διαμαντάκι ήταν λιγότερο λαμπερό από όσο νόμιζες λόγω της δημιουργικής λογιστικής, για την οποία οι τράπεζες είχαν μια ιδέα.

- το διαμαντάκι δεν θα το ανακαλύψει ποτέ κανείς γιατί δεν τους ενδιαφέρει το παιχνίδι μαζί του.

- η αγορά μπορεί να πάει κατά διαόλου και μαζί το διαμαντάκι σου.

Και μην ακούσω το in the long term... διότι όπως έλεγε κι ένας παλιός in the long term, we are all dead.

Για την αντιγραφή: Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.