Ακόμα περισσότερο κράτος; Αμάν πια!

Εάν πριν από έναν χρόνο βρισκόταν κάποιος να ισχυριστεί (με εξαίρεση ίσως τους συντρόφους στον Περισσό) ότι "χρειαζόμαστε περισσότερο κράτος", πολλοί θα ήταν εκείνοι που θα τον κοιτούσαν, αν μη τι άλλο, περίεργα…

Δημοσιεύθηκε: 24 Νοεμβρίου 2008 - 08:00

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα και καλή εβδομάδα!

Εάν πριν από έναν χρόνο, περίπου τέτοιον καιρό, βρισκόταν κάποιος να ισχυριστεί (με εξαίρεση, ίσως, τους συντρόφους στον Περισσό) ότι "χρειαζόμαστε περισσότερο κράτος", πολλοί θα ήταν εκείνοι που θα τον κοιτούσαν, αν μη τι άλλο, περίεργα…

Σε μία χώρα, όπως η δική μας, όπου ο κύριος άξονας της οικονομίας περιστρέφεται γύρω από το κράτος, τις προμήθειες, τα έργα και τη λοιπή δραστηριότητά του, στερώντας έτσι τα εχέγγυα της "ελεύθερης αγοράς" για την ομαλή ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, είναι μάλλον αξιοπερίεργο να αποζητά κανείς… "ακόμη περισσότερο κράτος".

Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις των τελευταίων 15 ετών… προωθώντας αποκρατικοποιήσεις.

Ωστόσο, έτσι που ήρθαν τα πράγματα, εδώ και στο εξωτερικό, αν πρόκειται να έχουμε κάτι περισσότερο στη ζωή μας το επόμενο διάστημα αυτό θα είναι "κράτος".

Κρατικό πόδι στις τράπεζες, ελέω... σχεδίου σωτηρίας τους, μέτρα τόνωσης της ρευστότητας, στήριξη των ασθενέστερων τάξεων και εν τέλει ένα μεγαλόπνοο σχέδιο αναζωογόνησης της οικονομίας (ξέρετε… εκείνο που θα ήθελε αλλά μάλλον δεν μπορεί να προσφέρει ο George, επειδή έχουμε μεγάλο χρέος) σημαίνουν έναν ακόμη σφιχτότερο εναγκαλισμό της ελληνικής οικονομίας από το… κράτος. Μέχρι βαθμού… ασφυξίας.

Σύμφωνοι. Ενδεχομένως να είναι το αναγκαίο κακό των ημερών.

Έχουμε μάθει, ωστόσο τίποτα όλα αυτά τα χρόνια;

Όλες αυτές οι φωνές που καλούσαν για τη μικρότερη παρουσία του κράτους στην ελληνική οικονομία -και προέρχονταν από αμφότερα τα κόμματα εξουσίας- ουσιαστικά συμφωνούσαν σε ένα πράγμα:

Το κράτος δεν επιδέχεται ουσιαστική βελτίωση και γι' αυτό πρέπει να το ξεφορτωθούμε, ή εντέλει, να κάνουμε κάτι να το περιορίσουμε...

Οι δύο προσεγγίσεις διέφεραν ενδεχομένως στον βαθμό υλοποίησης του στόχου, αλλά η ουσία ήταν η ίδια.

Να μην είναι ιδιοκτήτης καζίνο και τυχερών παιγνίων το κράτος, αλλά να μην είναι ούτε και οι τηλεπικοινωνίες, η ενέργεια και οι τράπεζες κρατικές, ακούγαμε και ακούμε επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη, Σημίτη αλλά και Καραμανλή.

Διαφοροποιήσεις ίσως υπάρχουν, αλλά το επίκεντρο παραμένει το ίδιο… ή τουλάχιστον παρέμενε.

Αντί όλων αυτών, τι έχουμε σήμερα; Τη στιγμή που το κράτος καλείται να επιτελέσει τον μοναδικό ρόλο που θα όφειλε να έχει, ήτοι αυτού της σανίδας σωτηρίας, της "ύστατης αλλά αποτελεσματικής λύσης", το κράτος αδυνατεί.

Αδυνατεί επειδή κατά το παρελθόν υπήρξε σπάταλο, ανοικοκύρευτο και παχυλό και εντέλει δεν ανέπτυξε τους απαραίτητους μύες και τα αντανακλαστικά που θα του επέτρεπαν σήμερα να αναλάβει τον ρόλο που του αρμόζει.

Το ένα κόμμα σώρευε την οικονομία με χρέη, το έτερο επέλεξε την ήπια -πλην βασανιστικά αργή- προσαρμογή.

Το δε πλέον αποκαρδιωτικό όλων είναι ότι και σήμερα αμφότερα αυτά τα κόμματα αδυνατούν να συνεννοηθούν… και να εμφανιστούν αποτελεσματικά έναντι του κοινού εχθρού. Της ύφεσης που δυστυχώς εμφανίζεται να απειλεί και εμάς, παρά τους όποιους ρυθμούς -ονομαστικής- ανάπτυξης…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.