Και τώρα τι κάνουμε;

Το 1991 περιμέναμε με αγωνία να ξεκινήσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιράκ για να ξεκαθαρίσει το τοπίο στις αγορές και για να φύγει το κλίμα αβεβαιότητας. Δώδεκα χρόνια αργότερα διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε. Μία νέα καταιγίδα της ερήμου με σχεδόν βέβαιο νικητή την ανίκητη αμερικανική πολεμική μηχανή και ηττημένη την … νέα τάξη πραγμάτων της περασμένης δεκαετίας…

Δημοσιεύθηκε: 20 Μαρτίου 2003 - 09:01

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Το 1991 περιμέναμε με αγωνία να ξεκινήσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιράκ για να ξεκαθαρίσει το τοπίο στις αγορές και για να φύγει το κλίμα αβεβαιότητας. Δώδεκα χρόνια αργότερα διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε.

Μία νέα καταιγίδα της ερήμου με σχεδόν βέβαιο νικητή την ανίκητη αμερικανική πολεμική μηχανή και ηττημένη την … νέα τάξη πραγμάτων της περασμένης δεκαετίας…

Αρκετοί χαρακτήρισαν πολεμοχαρείς τις χρηματιστηριακές αγορές, επειδή αυτές κινήθηκαν ανοδικά με το που έγινε σαφές ότι ξεκινάει ο πόλεμος. Υπάρχει μία πιο απλή εξήγηση. Ότι τα χρηματιστήρια είχαν προεξοφλήσει την συντέλεια του κόσμου και αυτή φαίνεται ότι μπορεί να περιμένει λίγο καιρό ακόμη…

Το πιο δύσκολο σε όλη αυτή την υπόθεση δεν είναι ο πόλεμος αυτός καθαυτός, αλλά το σκηνικό που θα διαμορφωθεί την επόμενη ημέρα. Με μία Ευρώπη βαθιά διχασμένη και διαιρεμένη και με μία Αμερική άκρως υπεροπτική, είναι σαφές ότι η αβεβαιότητα δεν νικιέται στην έρημο του Ιράκ…

Μέχρι πρόσφατα υπήρχε στον κόσμο η αίσθηση ότι ο ΟΗΕ θα μπορούσε να διασφαλίσει κάποιους κανόνες στο παιγνίδι. Η αίσθηση αυτή αποκαλείται σήμερα αυταπάτη…

Οι επιχειρήσεις επενδύουν σε περιόδους ασφάλειας. Η πολιτική ανασφάλεια προκαλεί και οικονομική ανασφάλεια. Οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν τολμούν σε τέτοιες περιόδους. Πόσο μάλλον όταν έχουν προκληθεί μεγάλες ζημίες από την κατάρρευση των χρηματιστηριακών αγορών και είναι διάχυτη ακόμη η δυσπιστία των επενδυτών από τα φαινόμενα της δημιουργικής λογιστικής.

Ας μην αναζητήσουμε δίκαιο ή άδικο στις θέσεις των αμερικανών και των ευρωπαίων. Γάλλοι και Γερμανοί δεν είναι φιλάνθρωποι και η μνήμη τους είναι σαφώς επιλεκτική. Όσο επιλεκτική είναι και η μνήμη των διαδηλωτών που ”καταριούνται” τους ”φονιάδες των λαών”, όπως αρέσκονται να αποκαλούν τους Αμερικάνους.

Το θέμα είναι ότι η Ευρώπη θα είναι ηττημένη, όποια και αν είναι τελικά η εξέλιξη αυτού του πολέμου. Ηττημένη και διαιρεμένη...

Οι επενδυτές έχουν έναν ακόμη λόγο να ανησυχούν. Άραγε, πώς θα αντιδρούσαν οι αγορές σε μία ενδεχόμενη νέα τρομοκρατική επίθεση;

Ποιος μας διασφαλίζει ότι κάποιοι ψυχοπαθείς δεν θα επιχειρήσουν να κάνουν και πάλι αισθητή την παρουσία τους; Είναι ένα σημείο που το επισημαίνουν όλοι οι αναλυτές και δεν θα πρέπει να το υποβαθμίζουμε…

Δεν είμαστε αισιόδοξοι, ούτε απαισιόδοξοι. Είμαστε όμως προβληματισμένοι…

Θανάσης Μαυρίδης

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.