Το διπλό «παιχνίδι» Μητσοτάκη με την Τουρκία

Με τη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν να παραμένει επί της ουσίας εκκρεμής, καθώς δεν υφίσταται επίσημη ανακοίνωσή της έως την ύστατη ώρα ενώ αναμένεται να διεξαχθεί, στη βάση πληροφοριών, αύριο στο περιθώριο της ΓΣ του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη, η Ελλάδα ήδη «κατέθεσε» τις θέσεις της στον ελληνοτουρκικό διάλογο.

Από τις όχθες του ποταμού Σκορφ, στα μελανά νερά του οποίου πλέει πλέον και η δεύτερη φρεγάτα Belharra, «Νέαρχος», από κοινού με την «Κίμων», η Ελλάδα έδωσε την απάντησή της όχι μόνον στους πρόσφατους μύδρους του Ο. Τσελίκ, εκπροσώπου του κυβερνώντος ΑΚΡ στην Τουρκία, κατά του Έλληνα υπουργού Άμυνας, Ν. Δένδια, αλλά και συνολικά για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων της.

Η εξαγγελία προμήθειας μίας τέταρτης φρεγάτας Belharra (πλέον των ΚΙΜΩΝ, ΝΕΑΡΧΟΣ και ΦΟΡΜΙΩΝ) και κυριότερα ο εξοπλισμός τουλάχιστον τριών εξ αυτών με τους προηγμένους πυραύλους cruise Scalp Naval, που έχουν δυνατότητα να πλήξουν στόχους στρατηγικής σημασίας σε μεγάλες αποστάσεις (άνω των 1.000 χλμ.) και με μεγάλη ακρίβεια, όπως και η πληθώρα των λοιπών εξοπλιστικών προγραμμάτων που εξήγγειλε ο κ. Δένδιας, συνιστούν μία έμπρακτη απάντηση στις όποιες τουρκικές απειλές, του τύπου «θα έρθουμε μια νύχτα» ή «θα πλήξουμε την Αθήνα». Το γεγονός, δε, ότι τούτη η απάντηση σημειώνεται μόλις μία «ανάσα» πριν την συνάντηση που -αναμένεται- να έχουν οι Κυριάκος Μητσοτάκης και Ρ. Τ. Ερντογάν, φέρει ιδιαίτερη σημειολογία.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, επισήμως, η Ελλάδα τείνει κλάδο ελαίας προς την Τουρκία, εμφανιζόμενη πρόθυμη να συζητήσει τη μόνη ελληνοτουρκική διαφορά, περί υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, αλλά καθιστά σαφές ότι προσέρχεται σε αυτό το τραπέζι των συζητήσεων ισχυρή και ικανή να επιφέρει σοβαρά πλήγματα σε περίπτωση που τούτο απαιτηθεί. Σημειωτέον, δε, ότι βάσει των χρονοδιαγραμμάτων που έχει ανακοινώσει η Group Naval, κατασκευάστρια των 4 φρεγατών, τουλάχιστον η «Κίμων» θα παραδοθεί εντός του επόμενου έτους, με ισχυρή πιθανότητα να υπάρξει και η παράδοση της «Νέαρχος» το 2025 ή εντέλει το 2026.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, οι πρόσφατες εξαγγελίες του κ. Δένδια, οι οποίες ευλόγως φέρουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή Μητσοτάκη, σημειώνονται και ως απάντηση προς το «εθνικό» ακροατήριο, εντός ή και εκατέρωθεν του κυβερνώντος κόμματος στην Ελλάδα, και στις όποιες τυχόν ανησυχίες αυτό έτρεφε αναφορικά με τυχόν διαλλακτικότητα της ελληνικής κυβέρνησης έναντι των τουρκικών μαξιμαλιστικών θέσεων. Ανησυχιών οι οποίες είχαν ενταθεί και μετά το επεισόδιο στα ανοικτά της Κάσου, κατά το οποίο η Ελλάδα φέρεται, δικαίως ή αδίκως, να τήρησε στάση κατευνασμού έναντι της Τουρκίας.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, οι εξαγγελίες Δένδια από τη Λοριάν της Γαλλίας δεν ήσαν μόνον χρήσιμες στο πλαίσιο του ελληνοτουρκικού διαλόγου, στο τραπέζι του οποίου η Ελλάδα εμφανίζεται πλέον ενισχυμένη, αλλά και προς όσους -εγχωρίως- εντοπίζουν διχογνωμίες στους κύκλους της ελληνικής κυβέρνησης αναφορικά με τις «κόκκινες γραμμές» της πατρίδας μας σε αυτόν τον διάλογο.

Αυτές τις υπενθύμισε με κάθε σαφήνεια, επίσης ο κ. Δένδιας, από τη θέση του υπουργού Άμυνας και όχι του υπουργού Εξωτερικών, από το Καστελόριζο. Ίσως θα έπρεπε να τις είχε διατυπώσει ο φίλτατος κ. Γ. Γεραπετρίτης, όμως, τι να κάνουμε; Σε κάθε διαπραγμάτευση υπάρχει ένας «καλός και ένας “κακός»…